Vivian's Blood.

Lief dagboek. 13-01-2006, Boekarest

Ben je ooit in je leven een keer van de realiteit ontvlucht? s’ Nachts de deur uit lopen, niet wetend waar je gaat. Mee met de wind en over de vele paden, die je ergens anders zullen brengen. Een andere wereld. De avond, die mijn leven compleet op de kop heeft gezet was zo’ n nacht.
Als ik s’nachts over straat liep voelde ik me pas vrij. Niemand die wist waar ik was, niemand die me miste omdat ze allang in een diepe slaap waren gevallen. Ik had uren de tijd. Toch was deze ene avond speciaal, omdat ik iemand ontmoette die mijn leven zou gaan veranderen. Hij die ik mijn hele leven gemist had. Ik weet nog precies hoe het ging, ik had het moeten zien aankomen. Ik was gevangen, en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Ze kunnen me elk moment vinden, en mee terug nemen naar de rest van mijn zogenaamde familie. Ik zou weer aan een ketting vast worden gelegd. Mijn loup-garou familie, of ook wel lycanthropes of weerwolven zoals sommige mensen ze noemen. Bloed is sterker dan water, maar als je eigen bloed je niet kan laten bepalen voor je eigen toekomst, wat heeft bloed er dan mee te maken? Ik beschouw ze niet als familie, enkel bloedverwanten die mijn leven sturen. Ik wil mijn eigen richting bepalen. Het word tijd dat ik het roer zelf in handen neem. Na alles wat er is gebeurd zal ik eindelijk uit Boekarest vluchten.
Naar de vrijheid.

Vivian.



23-06-2004
Vivian keek uit haar raam, naar de straten van Boekarest. Er liepen geen mensen, er was een doodse stilte in de stad. Haar ogen glinsterden bij het zien van de maan, en voelde de stralen van de maan door haar huid heen boren. Ze moest hier weg. Vivan gooide het raam open, waarna haar gordijnen langs haar heen waaiden. Het was windstil, en toch waaide het overal waar Vivian ging. Ze keek nog even achterom, in haar spiegel, en sprong toen uit het raam. Ze kwam hurkend op de grond terecht, met haar vuisten ondersteunend op de grond. Ze grijnsde, waardoor haar tanden zichtbaar werden. De loup-garou's zagen er eigenlijk gewoon uit als normale mensen, alleen met volle maan kunnen ze zichzelf nooit volledig in de hand houden. Het is niet de typische legende, met weerwolven die alleen om 12 uur middernacht, tijdens volle maan kunnen veranderen. ofwel, 'turnen', zoals ze het zelf noemen. Ze kunnen omturnen wanneer ze willen, alleen s'nachts is hun kracht groter, en laten ze meer van hun ware ik zien. Vivian's hoektanden stonden gevaarlijk uit haar mond, en ze likte haar lippen even af. Ze deed haar capuchon over haar hoofd, waarnaar haar haren langs haar gezicht hingen. Ze grijnsde nog een keer naar de maan, en zette het op een lopen. De straten van Boekarest waren magisch, het deed haar iets. Alles was leeg, en je had altijd het gevoel alsof de stad van jou was. Alleen jijzelf en de maan, als één geheel. Vivian stopte bij de kerk, en keek langs de muur omhoog. Ze zag het raam waardoor ze altijd naar binnen glipte, en het kleine gebouwtje naast de kerk. Een normaal mens zou die sprong nooit halen. Vivian wel. Ze nam een kleine aanloop en ze sprong op het dakje, en zo naar het raam. Ze kwam uit op een wenteltrap die naar het hart van de kerk leidde. Ze haastte zich ze trappen af en hoorde geluid van beneden, bij de banken die er stonden. Er was nog iemand.

Oeh, dit verhaal doet me denken aan 'Blood and Chocolat', dus ga jij maar verder *I*

Shimara schreef:

Oeh, dit verhaal doet me denken aan 'Blood and Chocolat', dus ga jij maar verder *I*

gehehe daar komt het grotendeels ook vandaan. Het word nog wel heel anders, hoor >D
IK heb echt een weerwolf obsessie dus naja :]

Same here, ik heb de film 10x gezien <3 Und Wolven zijn toll *wbw*

Vivian drukte zich tegen de muur aan, en probeerde te horen wat er beneden allemaal gebeurde. Ze zag een vaag flikkerend lichtje beneden, en het geluid van een potlood of houtskool krassend op papier vulde de ruimte. Ze deed een paar kleine geruisloze stapjes naar voren en keek over de reling. Er zat een jonge man, omringd door allerlei papieren. Ze kon niet zien wat er op stond, en ook de jongen kon ze niet zien, enkel zijn rug en een bos donkere haren. Vivian besloot maar te gaan, het had geen zin op deze plek te zijn als er nog iemand anders zat. Ze draaide zich om en wilde weg lopen, maar liep tegen een kandelaar op, waarna deze met een klap op de grond viel. 'Shit,' siste ze. 'Is daar iemand?' vroeg de man. Dat zou zij ook gedaan hebben. Ze bleef als genageld aan de grond staan, maar hoorde voetstappen beneden door de ruimte heen banen. Ze wist eigenlijk niet waarom ze zo angstvallig deed, het was maar een mens. Althans, dat dacht ze wel. En daarbij was dit haar plek, en hij moest maar weten dat hij hier niet thuis hoorde. Vivian sprong via een pilaar naar beneden, en de jongen draaide zich met een ruk om. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij meteen, en keek Vivian recht in haar ogen aan. Ze trok een wenkbrauw op. 'Wat ik hier doe? Dat kan ik net zo goed aan jou vragen,' zei ze met een grijns, en liep naar wat vellen papier toe om ze op te pakken. 'Een kunstenaar?' vroeg ze meteen. Er lagen een aantal portretten, tot in de kleinste details getekend. De jongen knikte kortaf. Vivian schatte hem ongeveer twintig, op zijn hoogst 24. Zijzelf was 20. Vivian voelde iets raars aan de jongen, en bleef enkele ogenblikken in zijn ogen staren. Ze trok haar wenkbauw op. 'Is er iets?' vroeg ze. 'Nee, op het feit na dat ik dácht dat ik hier alleen was,' zei hij, en begon zijn papieren op te rapen. 'Ik kom hier al jaren bijna elke avond, don't blame it on me,' zei Vivian terwijl ze de tekeningen in haar handen bekeek. Haar ogen verstarden. Het was een tekening van enkele wolven. Ze drukte gehaast de tekeningen in de handen van de jongen. 'Het is beter dat ik ga,' zei ze, en vluchtte de schaduwen in. 'Hé wacht!' zei de jongen, en stak zijn hand nog op. Ze was al weg. 'Ik ben Aiden, trouwens...' zei hij nog en zuchtte.

*like it*

Vivian zuchtte toen ze buiten stond, en leunde met haar handen op haar knieen. Ze had het gevoel dat hij meer wist over de loup-garou, en dat zou gevaarlijk zijn voor Vivian. Ze zuchtte, en ging weer rechtop staan. De hele avond was verpest, door zo'n nieuwsgierig joch dat zo nodig op haar plek moest gaan zitten tekenen. Ze rende er weer vandoor, naar huis.
The next moring
'Vivian, daar ben je eindelijk,' zei Astrid, die met haar kop koffie aan de keukentafel zat. Vivian knikte, 'goeiemorgen,' zei ze en liep richting de koelkast. Astrid glimlachte en nam nog een slok uit haar mok. Vivian had ondertussen de melk gepakt, en wat kliekjes van het avondeten van de vorige dag in de magnetron gezet. Ze nam plaat naast Astrid, en glimlachte. 'Vanavond hebben we een familie bijeenkomst,' zei Astrid, met een serieuze blik. Vivian trok een wenkbrauw op. 'Vandaag al?' vroeg ze verbaasd. 'Het was toch pas over een week?' ze voelde een zware teleurstelling door haar lichaam stromen, ze had het het liefst nog veel langer uitgesteld. Astrid knikte. 'Gabriel heeft blijkbaar haast, en dorst...' zei Astrid met een grijns. Vivian vond het niet grappig, de familie bijeenkomst waren niets meer dan een afslachting van onschuldigen, zodat Gabriel zich weer een man kon voelen. Hij was het hoofd van de clan. Vivian stond op en pakte haar eten, wat bestond uit een lap vlees, en wat sla met aardappelen. Astrid zei niets, maar Vivian wist diep van binnen dat ze pijn had. Astrid werd compleet gekleineerd door Gabriel, haar eigen man. Ze deed er altijd wel luchtig over, maar gebroken was ze zeker. Astrid was de enige die ze nog vertrouwde uit het gezin, en ze zag haar als haar eigen moeder. Vivian's ouders zijn al lang geleden overleden.
Na helemaal gedouchet en aangekleed te zijn, pakte Vivian haar vest en deed haar capuchon over haar hoofd. 'Wat ga je doen?' vroeg Astrid, die haar hoofd om de hoek stak. 'Hardlopen,' zei Vivan, en keek Astrid in haar ogen. 'Altijd maar rennen, je kan Gabriel toch niet ontvluchten,' zei Astrid. 'Vivan haalde haar schouders op. 'Als je niet weg durft te rennen niet nee,' zei ze, en keek naar Astrid. 'Ik zal het nog eens nodig hebben,' Vivan liep de deur uit en bekeek de volle straten, zo stil als het s'nachts was, was alles nu een totaal andere wereld.