Het straatje van Yuriko

In deze straat waar Yuriko de baas was, de straat waar ze honderde mensen vermoorde, beroofde en gek maakte van angst samen met haar groep.
Niemand durfde in die tjid de straat meer te betreden maar sinds Yuriko vertrokken was naar het Westen leek het een heel stuk rustiger en voelen de mensen zich al een heel stuk veiliger. Niet wetend dat Yuriko terug gekeerd is. Meer gevlucht na de ruzie met Resi. Maar ze is er weer en zal verder gaan met wat ze deed.
Verder gaan met moorden dealen mensen gek maken.

Toegang: Vrij, wees alleen wel op je hoede >DD
Regels: Yuri is de baas deal with it >DD

Nog altijd op haar hoede liep ze in de ouder vertrouwde straten van Yinza. De regen kletterde zachtjes op haar huid en even sloot ze haar ogen.
Bij de gedachte dat ze haar groep weer zou zien. Dezelfde mensen als zij, met de zelfde gedachtes over deze wereld deed haar goed. Het gevoel dat ze binne kort weer bloed zou zien, schreeuwende mensen zou horen maakte haar even totaal weg van de wereld. Eigenlijk was het psychisch, waar Yuriko van hield. Maar het was zo.
Toch was ze kwaad, kwaad dat ze niet verder waren gegaan. Dat er bijna weer veilig mensen door de straat konden lopen. Maar ze wist dat er nog altijd gedealt werd, gemoord werd en dat ze mensen gek maakte. Alleen dan op een nogal lage graad, waar Yuriko snel genoeg verandering in zou gaan maken.
Toen ze de glimp van de oude kartonnen dozen weer op ving en de zwarte schimmen zag begon haar pas te versnellen. Langzaam maar zeker zag ze de enorme schim van Dennis ontstond er een kleine grijns op haar gezicht. Ze stak haar handen nog iets dieper in haar zak en liep op hem af. Toen ze eenmaal achter hem stond gaf ze hem een snelle schop in zijn knie holte waardoor hij kwaad achterom keek. 'What the..', hoorde Yuriko hem mompelen. Zijn ogen leken opeens heel groot in het donkere avond licht. Zijn verbazing was niet te omschrijven maar toen hij eenmaal zeker wist dat het Yuriko was sloeg hij zijn armen om haar heen en Yuriko werd haast gestikt door zijn enorme lichaam waar ze een paar tellen aan vast zat.

Yuriko wurmde zich zonder enkele moeitwe los en veegde haar haar weer in model. Ze keek hem grijnzend aan en gaf em een stoot op zijn schouders. Nieuwschierig van een vijf aantal mensen komen kijken waarvan Yuriko een onbekend gezicht tegen kwam. Ze schonk er even geen aandacht aan, ze wist dat het later wel zou komen. Daarbij had ze de volste vertrouwen in haar groep en wist ze dat ze niet zo maar iedereen vertrouwde.
'Wat kom jij nu al doen?', vroeg Dennis, hij keek me even achterdochtig aan. Bang dat Yuriko eerder was terug gekomen omdat ze gesnapt was met haar plannen. In tegendeel.
Ze knipte in haar vinger waarna er een wat schuwe Katsune achter haar vandaan kwam. Het was logisch dat ze hem niet op hadden gemerkt aan gezien hij zo zwart was als de nacht. Maar in deze kleine licht valling was de vorm van enorme draak duidelijk genoeg.
Dennis keek haar trots aan en grijnste. 'Zo, zo ons meisje heeft dus een draakje', zei hij alsof Yuriko een klein meisje was.
Even keek Yuriko hem fel aan maar haar gezicht veranderde in een grijns die knikte. 'Inderdaad Dennisje', zei ze spottend. Ze keek nog maals naar de andere achter hem. Toen ze eenmaal haar oog had laten van op Izumi veranderde haar eerst van enge grijns in een enorme breedde lach. Ze snelde op haar af en sloeg haar armen om haar heen. 'Zumi!', riep ze vrolijk en ze drukte haar tegen zich aan. Izumi glunderde van top tot teen en liet ook haar armen om Yuriko gaan. 'Yuri!', riep ze terug.
Yuriko liet haar weer los en keek haar nog altijd glunderend aan. Ze vond het geweldig om haar vriendin weer terug te zien. Haar net zo gestoorde, zieke, moordlustige vriendin.
Yuriko veegde een zwarte haar pluk uit gaar gezicht en drukte een kus op haar wang. Ze voelde hoe de andere ogen in haar rug brandde maar dat maakte nu even niets uit. Ze zag Izumi weer. En Izumi leek al net zo blij te zijn met haar komst. Haar grote bauwe groene keken Yuriko daarom nog altijd vrolijk aan.
Pas na enkele minuten van schreeuwen en half bij pratend gekwebbel kwam Dennis er weer tussen staan.

Ze waren naar een enorme container gelopen en waren er met z'n alle op gaan zitten om eens bji te praten. Iets waar Yuriko niet veel zin in had aangezien ze ook veel domme dingen had gedaan. Maar dat was menselijk. Toch voelde Yuriko zich niet menselijke en waren fouten maken in haar ogen gewoon mislukkingen waarvoor je gestraft moest worden.
De eerste vraag was van Yuriko zelf, die nu best wel benieuwd aan het worden was naar het nieuwe gezicht. Ze boog zich naar voren en keek het meisje was vaag aan. Het meisje keek snel naar Raidon een jongens van de groep inclusief haar ex.
Raidon staarde even afwezig naar haar en knikte. 'Dats Rikki', zei hij droog. Yuriko keek haar even aan knikte toen alleen. 'En waar komt Rikki vandaan?', vroeg ze met een net iets te lieve stem waardoor de klank eng werd. Rikki keek snel naar de grond maar wist dat ze daar alleen maar bang door over zou komen dus keek ze Yuriko strak aan. 'Ergens van uit het Oosten', probeerde ze zo sterk mogelijk te zeggen.
Izumi lachtte even. 'Ze woont ook op straat, ze kon nergens anders heen', zei ze verdedigend.
Yuriko had er geen problemen mee, maar wilde dit nog even verder uitbreide in angst. 'En wij zijn tegen woordig een opvang huis voor zwerf kinderen?', zei ze spottend. Raidon lachtte even. Kouki daarin tegen viel bijna van de container af. Goede oude Kouki. De oudste van de groep en de groote griezel van heel het Oosten. Niet sterk maar wel slim, snel en slecht.
Rikki voelde zich blabbert en keek weer naar de grond. 'Grapje', mompelde Yuriko vals en ze grijns. 'Welkom', het klonk oprecht en ze gaf het meisje een knikje.
Toen wierp ze haar blik naar Nick en keek hem vragend aan. 'En hoe is het met Nick', vroeg ze aan de jongen die meestal stil was en niets zei. Hij was iets groter dan haar maar zeker niet lang voor een jongen. Toch was hij enorm sterk bevatte techniek en vaardigheden. Was sluuw en slim. Maar altijd stil. Zei geen enkel woord tot dat je hem wat vroeg. 'Prima', zei hij zo zacht dat het leek alsogf alleen zijn lippen bewogen. Toch kon altijd iedereen hem horen.

Zo zaten ze daar nog een tijdje. Bij pratend over alles wat er was gebeurd. Over Yuriko's tijden in het Westen en haar gebeurtenis. Zelfs haar bijna dood ervaring vertelde ze. Ook maakte plannen voor binnekort. Nieuwe afspraken met andere dealers. Het zou weer gaan leven.
De werkelijke reden waarom ze gekomenw as hield ze voor zich. Ze zouden haar zak vinden maar nu leek alles weer het zelfde en leek ze weer vrolijk, en blij te zijn.


Izumi:

Dennis:

Raidon:

Rikki:

Kouki:

Nick:

((ik wil er wel tussen komen xD! maar volgens mij word het een kapot goeie verhaal :3))

Nog steeds totaal uitgepu werd Yuriko wakker in de oude loods waar ze in hadden verbleven. Elke nacht sliepen ze ergerns anders. Soms buiten soms binnen. Elke ochtend moesten ze weer snel weg komen voordat er iemand binnen zou komen die hun kon betrappen.
Yuriko keek rond en zag dat iedereen nog sliep. Iedere oen hier sliep nog, terwijl het bijna licht begon te worden. Ze hadden waarschijnlijk nog maar enkele minuten om weg te komen voor dat de baas van deze loods zou komen.
'Wakker worden sukkels!', schreeuwde ze door de loods heen.
Langzaam kwam iedereen bij en Yuriko keek ze kwaad aan. Ze was al opgestaan en had alles weer ingepakt. 'Wat zijn jullie nou voor een stelltje .. onnozele pers..'. Yuriko kon haar zin niet af maken. Het geklak van de dure schoenen van de man die waarschijnlijk de baas was van deze loods kwam eraan. 'Snel!', fluisterde Izumi die in middels naast Yuriko was komen staan.
Yuriko keek rond en zag het kleine raampje dat geopend was. De dozen waren perfect om op de klimmen. 'Kom', zei Yuriko strak en ze snelde er naar toe. Haar kleine lenige lichaam sprong makkelijk op de dozen en zo ging ze hoger, hopend dat de stapel niet om zou vallen.
Toen ze eenmaal het raampje had bereik probeerde ze hem nog iets verder te openen. Enkele centimeter kwamen er bij maar niet veel. Yuriko wurmde zich door het raampje, en wachtte tot dat iedereen er uit kwam.

De man was dichter bij en er Raidon en Dennis moesten er nog uit zien te komen. Het slot hoorde je luid over gaan en gestrest wurmde Dennis zich met veel moeite door het raam. Zijn enorme lichaam pastte er nog maar net door heen.
De eerste lichtvalling maakte Raidon in paniek, en ook hij probeerde ze snel door het raam te komen. Nog een voet en hij was klaar. De eerste klak van de hak van de schoen hoorde je in de loods en net voordat de man binne stapte was Raidon buiten.
Hijgend zaten ze daar totaal opgelucht en duf. 'Jullie zijn ook een stelletje sukkels he', mompelde Yuriko geïrriteerd.
Ze zaten nu op een dak dat naast de loods zat.
Voorzichtig liet Izumi zich langs een pijn lijden waarna Dennis, Nick en Rikki volgde.
Yuriko en Raidon bleven achter.
Wat afwezig staarde Yuriko naar haar ex. Zijn geweldige haar was niet veranderd, nog altijd even nonchelant. Opeens wist ze weer waarom ze op hém viel. Hij was roekeloos, gevaarlijk en duivels. Hij was niet te vertrouwen en zo onberijkbaar. Mysterieus en totaal on afleesbaar zoals alle andere simpele mensen waren.
Ze staarde hem een tijdje aan en Raidon keek met een kleine onzichtbare grijns terug. Een grijns die ze had gemist. Geen enkele jongen had die grijns. Zelfs niet Ayase. Niemand kon zo kijken als hij, het gevoel mijn grijnzende gezicht was onbeschrijfbaar. Geweldig. Het ultieme genot. Allleen zijn grijns al.
'Laten we gaan', mompelde hij en hij stond op. Raidon stak zijn arm uit waarmee Yuriko zich optrok en tegen zijn borstkast aan knalde. Ze keek hem met open mond aan en haar wanger werden rood. Even leek het alsof Raidon dichter bij kwam met zijn lippen, maar trok zich weer terug.
'Ja we gaan..', bevestigte Yuriko uit eindelijk. En ook Raidon en Yuriko lieten zich langs de pijn glijden.

Langzaam maar zeker begon Yuriko te veranderen. Ze had besloten haar haar binnen kort met Izumi zwart te verven. Ze zouden gewoon wat stelen. Ook zaten haar haren in twee staarten, veel makkelijker. Yuriko was zo makkelijk te beïnvloeden, toch was ze de baas.
Met een fles Osake in haar handen staarde ze voor zich uit Dennis en Kouki waren voor wat wiet aan het regelen, Raidon en Nick waren 'op pat', en Izumi Yuriko en Rikki zaten hier nu met z'n drieën wat Osake te drinken.
Rikki had nooit echt veel tegen haar gezegd en hield zich altijd -veilig- op de achter grond. Toch wilde Yuriko wel wat meer van haar weten. Ze keek wat door dringend aan en Rikki verstopte haar gezicht onder haar groene haren.
Yuriko zuchtte en begon maar gewoon met vragen. 'Dus.. Rikki, hoe lang zit je hier al?', vroeg ze emotieloos. Nog steeds staarde ze het meisje met de groene haren aan die nu langzaam op keek en een wat verbaast gezicht trok. 'Een half jaartje', zei ze zonder na te denken alsof ze precies wist hoe lang ze hier zat.
Yuriko knikte tevreden over haar antwoord maar klaar was ze nog niet.
'En waarom zit je hier', ze nam nog een slok van haar Osake en keek even snel naar Izumi die rustig mee luisterde.
'Ik heb geen thuis, ging op straat leven, leerde Nick kennen, kwam zo hier', zei ze wat kort af. Yuriko knikte alleen en had geen behoefte nog iets er op te zeggen aangezien het heel duidelijk was hoe ze in elkaar zat, en wat er gaande was.

Na een tijdje kwamen Kouki en Dennis met een enorme grijns aan gelopen. Ze hadden een witte tas bij zich met daarin een of andere pizza doos. Toen ze de doos opende zaten er drie zakjes met wiet in. Ook Raidon en Nick kwamen aan gelopen en zo snel als Raidon kon zat zijn gezicht bij de zakjes. Hij snoof en grijnste. Vrolijk ging hij naast Yuriko zitten die nog altijd kalm toe keek.
Dennis pakte een vlootje en rolde wat wiet er in waarna hij de joint aan stak. Hij hijsde een paar keer en gaf hem toen door aan Raidon, die zich zelf gelijk een shot gaf. Ook gaf hij Yuriko een shot en Yuriko gaf hem weer door aan Izumi. Zo ging het steeds het rondje door tot dat de joint langzaam op raakte.
Iedereen giechelde om niets en Yuriko zat uit gelaten bij Raidon die vrolijk zijn arm om haar heen sloeg. Izumi viel van de dozen af boven op Nick en iedereen lachte weer alsof hun leven er vanaf hing.

Yuriko liep samen met Raidon door het dorpje van Yinza. Soms speelde ze met wat ijs dat ze uit haar wijs en middel vinger liet komen. Het kleine ijsbolletje bewoog zich vrolijk voort en toen hij eenmaal op zijn sterkst was gooide ze het op een wiel van een koetst die gelijk eraf vloog. Raidon grijnste en keek Yuriko bewonderend aan.
'Wat leer jij wel allemaal niet', zei hij terwijl hij haar een kleine duuw gaf. Het enige wat Yuriko deed was grijnzen. Ze vond het heerlijk om weer samen met Raidon het dorp te terrorizeren. Raidon en Yuriko waren altijd het perfecte team geweest, maar op de een of andere redenen is het toch uit gegaan.
Yuriko had niet veel tijd om er over na te denken omdat Raidon haar mee sleurde in een steegje toen hij een aantal politie mannen zag aan komen. Yuriko probeerde een giechel te onder drukken toen ze de agenten doe loos in het rond zagen kijken bij de plek van de koets.
Raidon had er blijkbaar ook moeite mee maar zijn handen zaten om Yuriko's mond heen zodat zij niet zou gaan lachen. Hij drukte zijn hoofd in Yuriko's haar, als manier om ook niet te gaan lachen.
Toen ze eenmaal weer weg gingen, barste Yuriko en Raidon in lachen uit. Ze zakte tegen de muur aan naar beneden in de een pak sneeuw en hijgde na van het lachen.
'Wat een stelletje sukkels', mompelde Raidon uit gelaten. Yuriko kon alleen maar hevig knikken terwijl ze weer op adem probeerde te komen.

Na een tijdje te lopen kwamen ze aan bij een klein winkeltje. Het leek op een supermarktje en nog voor dat ze iets hadden bedacht snelde ze naar binnen.
In het winkeltje was het warm en rook het naar allerlei gekruid eten. Yuriko vond het maar stinken. Raidon liep vrolijk naar de koelingen waar al het bier stond. Met een ruk trok hij hem open en probeerde zich zo vol mogelijk te stoppen met blikken. Toen het eenmaal niet meer paste liepen ze zonder enkel zenuuw trekje langs de man die achter de kassa stond. Hij keek Yuriko en Raidon wat vaag aan maar zei verder niets.
Toen ze eenmaal buiten stonden barste ze weer uit in lachen en iets verder op opende ze hun jassen waar misschien wel meer dan 10 blikjes bier uit gevallen kwamen. Vrolijk opende ze de blikken en na ongeveer 6 blikken waren ze totaal aan geschoten en liepen ze zingend door de straten heen.

((Voordat iedereen gaat reageren hier. Ga ik dat doen. Want om 5 uur ben ik op tennis ))

Met een woest hoofd stond Resi daar, zijn haar plakte aan zijn bezwete voorhoofd. Het was niet te zien, want de cap die hij ophad bedekte het grootste deel van zijn gezicht. Hij was hier voor Yuriko. Er droop bloed van zijn zwaard af. Hij was hier voor Yuriko, niemand anders telden. God zou hem wel vergeven na alle goede dingen die hij in zijn leven had gedaan in zijn leven. Die gast had er om gevraagd, niemand zegt zomaar dat zijn zusje een moordlustig monster is. Niemand. Die jongen verdienen zijn middelvinger niet meer. Hij moest het zo zien; kon hij geen mensen meer beledigen. Resi snoof, hij rook de lucht van bloed, wiet, en angst. Veel angst, en haat. Maar zelf was hij niet bang, voor geen goud. Hij had Sasja zo lang gepusht dat ze hem kon over vliegen naar het Noorden. Ze was nu niet mee, hij was hier alleen. Iets wat veel mensen niet eens wouden in hun duisterste nachtmerrie. 'Kukoi' zijn stem bulderde, hij wist zelf niet waarom hij haar niet gewoon Yuriko noemde. Geen emotie. Nog geen reactie. Langzaam gleed er nog een druppel bloed over zijn zwaard. 'Kom dan? Of ben je bang nu je tijd is gekomen?', zijn ogen waren niet zichtbaar meer. Er hingen plukken haar voor, en de cap. Niemand zou nog zeggen dat het Resi was. Niemand zag nu zijn echte gezicht, en kon zijn angst, ergens diep van binnen, voelen, het kleine jongentje dat niet lang zonder zijn kleine zusje kon. Niemand zag dat nu. Niemand zag zijn onzichtbare tranen. Drup drup. Stilte. Drup drup. Stilte. Zo ging het maar door, het gedrup van het bloed, en daarna de stilte van het niks, het eenzaam zijn.

Yuriko voelde zijn aanwezigheid steeds sterker worden. Al vanaf het Noorden wist ze dat Resi zou komen, maar haar gezicht verraadde niets. Toch was haar stemming gedaald. Er kon niemand bij haar komen, niemand wist wat er was.
Raidon zat naast haar maar zei niets. Iedereen had gevraagd wat er was, behalve Raidon. Hij had vandaag stijf zijn mond gehouden alsof het leek dat hij iets wist. Maar dat deed hij niet. Ook al was het gevoel er wel.
Yuriko zat de afgelopen dagen 24/7 met een joint in haar mond, en nu ook weer. Alleen deze keer nam de wiet haar gedachte niet over, maakte het haar niet blij en vrolijk. Het deed haar niets, behalve de 'look', het enige waar Yuriko het voor het moment om deed. Omdat het voor haar gevoel zo hoorde, omdat het angst aan jagend was. Maar dat was het niet, het was niets in die buurt.
Izumi en Rikki zaten wat te praten, Kouki en Dennis deden zoal hun gewone dingen. Dat bestond vooral uit voorbij gangers lastig vallen waar Yuriko meestal om moest lachen, maar deze keer bleven haar lippen een strakke streep die geen enkele emotie toonde.
Raidon zat naast haar wat stoned voor zich uit te staren, maar veel deed het wiet ook niet met hem.

Plotseling klonk de achternaam van Yuriko luid door de straat waar ze zaten, het leek alsof het ijzer van de container trilde. Wat vaag keek Yuriko op samen met 5 andere blikken. Yuriko was met een ruk opgestaan en liep samen met de 5 andere achter zich aan richting het geluid. Yuriko wist al wie het was, maar haar gezicht liet niets zien.
Nog altijd met de joint in haar mond liep ze verder met haar 5 schoot hondjes achter zich aan. Eigenlijk 4 omdat Raidon als een soort van mede baas naast haar liep. Toen ze de glimp van Resi opving, veranderde haar strakke streep in een wat valse grijns. 'Shadoe', mompelde ze en ze gooide de joint voor zijn voeten.
Raidon keek even verbaast van Yuriko en Resi maar hield wijzelijk zijn mond.
'Wat kom je doen', zei ze, zonder dat het echt een vraag was.
Ook al had ze hem gemist, ze was veranderd in een meedogenloos monster, een mensen gek maakster, drug dealer, dief. Alles wat slecht was in deze wereld was ze geworden, zelfs tegen over haar broer.

Resi stapte met een afkeurend gebaar op de joint. Hij klakte met zijn tong, 'zo zo, Yuriko..,' hij keek eens goed rond, en draaide een rondje om zijn eigen as. 'Een straat vol met ratten, dealers, en bange mensen? Ha-ha, is dit nou wat je in die tijd allemaal hebt bereikt?' Resi klapte even droog in zijn handen, 'bravo, bravo,' gromde hij er met een sarcastisch toontje. Hij liet zijn blik even langs de "mensjes" glijden, hun onnozele koppen. Die dachten dat ze al het naars op deze harde wereld wel hadden gezien, en daarom maar zich terug trekken in dit, krot. Meer was er niet nodig, langzaam greep hij zijn zwaard, 'hm, komt er nog wat van? Ik dacht dat jullie de grote moordenaars waren? Moord me dan uit?' hij bekeek Yuriko met een, half bange, en huilende blik, die genoeg zei dat dit niet het was. Die blik van vroeger, als ze ruzie hadden gehad. En een blik vol uitdaging en woede. Hij schopte de platgetrapte joint weg, zo dat hij voor Raidon's voeten rolden, 'als je vriendjes nu even de rommel eens opruimen.' Hij gaf een extra nadruk op het woordje "rommel".

Yuriko keek hem met een schuin hoofd aan. Ze wist wel beter dan deze Resi, toch deden zijn woorden hem pijn. Diep in haar ogen was die kleine pijn te zien, maar ze probeerde haar ogen nog altijd emotie loos te laten staan.
Raidon keek wat verbaast naar de joint maar deed er verder niet veel mee, in plaats van Kouki die zijn brede grijns al spande op zijn doods enge gezicht vol met littekens. Hij stapte voor Raidon en ging gelijk op Resi's bewering in. 'Grote moordenaars lijkt me nu niet de goede verwoording', zei hij vals.
Yuriko keek niet op of om, liet hem zijn gang gaan tot dat het te ver zou gaan.
'Ik noem mezelf liever.. een mensen gek maker, slecht.. alles in die weg', zei hij nog altijd grijnzend. Uit zijn vingers ontstond een kleine bliksembol waarmee hij vrolijk en drijgend mee speelde. Yuriko keek even angstig op zij richting Kouki, hij zou hem toch niet afvuren?
Gelukkig liet hij hem weer verdwijnen maar in de zelfde seconde kwam die terug en vloog die in een reflex naar Resi. Yuriko's ogen stonden groot en angstig en voor dat ze het door had probeerde ze zich weer normaal op te stellen.
Ze hoopte zo dat hij hem had gestopt, dat Kouki's aanval hem geen pij had gedaan. Toch kon ze niets zeggen, niets doen. Dat zou haar zwak maken, dat wilde ze niet. Ze was tenslotte wel de leider hier!

Resi zag de bliksem straal al aankomen, hij volgde hem met zijn ogen. Vaag weerkaatste het licht, hij hief zijn hand op, tegelijker tijd trok hij een enorm stuk metaal de grond uit. Het bliksem werd afgekaatst, Resi draaide zijn hand wat, het stuk draaide mee. Hij vormde met zijn vingers een puntje, en wees strak naar Kouki's gezicht. Het metaal schoot naar voren, hij vormde met zijn andere hand een paar ijzige kleine naaltjes, die hij nog sneller dan dat hij ze had gemaakt naar Kouki's voeten schoot, zodat die niet weg kon. Alleen kon duiken. En dat was maar beter ook. Hij begon te lachen, een angst aan jagende lach. 'Je bent vergeten dat ik een Kukoi ben, misschien dan wel het recht zelf.., maar nogsteeds een Kukoi,' het was waar; Resi was het goede zelf, maar als het er op aan kwam, dan zou hij daar ook voor vechten. Ook al zou hij -in zijn ogen- alle slechte mensen moeten doden. Het recht zou zegen vieren. Hij was geen haar beter dan zijn zus, net zo slecht, diep van binnen. Zijn rode oog lichte rood op, er kringde zelfs wat rode wolken rond zijn ogen, vlammen.

(Teehee, enge Resi.. Maar hij moet even snel qua uiterlijk veranderen)

Yuriko bevroor het ijzer net twee centimeters voor Kouki, ze kneep haar vuist samen waarbij de punten als bevroren brokken op de grond vielen. Ze zuchtte diep en vroeg het nogmaals: 'Wat kom je hier doen Shadoe', zei ze weer even emotieloos als haar ogen stonden.
De 5 andere stonden wat achter haar wachtend op een teken om aan te vallen, waar ze lang op konden wachten aangezien Yuriko niet van plan was om Resi aan te vallen, tenzij hij haar ook aan zou vallen.
Ook al was Resi haar broer, hij leek op het moment veel verder weg te staan. Hij was op het moment niet meer van haar was dan een vijand.
Kouki's gezicht stond wat verbaast en angstig en probeerde het door te laten dringen dat Yuriko zo juist zijn leven had gered. Yuriko zelf dacht er verder niet over na. Ze zou niemand van haar groep aangevallen laten worden. Toch was ze er niet zo zeker van of haar groep zouden wachten op een teken waarop hún mochten aan vallen.
Yuriko pakte haar pakje sigaretten en stak er een op. Er ontstond een enorme vlam uit de aan steker en ze stopte het pakje weer weg waarna ook de aan steker. Ze nam een hijs en blaasde het rook in een perfecte wolk uit haar keel komen.

Resi draaide zich met een flits om, hij bekeek Yuriko, 'je weet best wat ik kom doen,' toen deed hij een stap naar voren. Een stap die in een flits heel veel verranderde, in een stap was hij dicht bij Yuriko. Hij trok met een ruw gebaar de sigaretten uit haar hand, en gooide die weg. Weg. Op straat. Ergens. In het donker. Weg. Hij sloeg zijn armen om Yuriko heen, en drukte haar tegen zich aan. Zij in zijn warme armen, de rest gunde hij geen blik meer. Niemand had hun nu nodig, niemand had dit nu nodig om te zien. Hij had Yuriko nodig, om te voelen, echt compleet te zijn. Liefde te voelen in zijn koude lijf, 'je hebt nu 2 optie's Yiuriko.., ik wacht,' feluisterden Resi zacht. Zou Yuriko hem van zich afstoten dan was het duidelijk, zou ze hem bij zich houden, dan zei dat genoeg om daar mee door te leven. Hij kon niet zonder Yuri, en Yuri kon niet zonder Resi. Ze waren.., zoiets als Ying en Yang. Zijn onderlip trilde, hij luisterde niet naar de geluiden om hem heen, hij reageerde op niks. Behalve op Yuriko.

Yuriko had in de eerste instantie niet eens door gehad wat hij deed en zag zijn stappen dichterbij als een bedreiging. Toen ze bijna het gebied om hen heen wilde bevriezen voelde ze plots Resi's armen om haar heen.
Het leek even alsof haar hersenen uit vielen en een paar seconden stond ze futloos met haar armen langs haar lichaam. Vijf ogen brandde in haar rug en wachtte tot dat Yuriko iets zou doen. Zelfs wist ze niet wat ze moest doen. Haar mond stond open en in een reflex sloeg ze ook haar armen om Resi heen en zuchtte diep.
Iedereen keek wat verbaast, niet verwachtend dat Yuriko ook haar armen om Resi heen zou slaan, maar dat maakte haar op het moment niet veel uit. Ze was al blij genoeg dat ze zijn geur weer rook, dat ze weer in zijn armen stond.
'Resi..', mompelde ze in zijn hoor. Ze had haar hoofd op zijn schouder laten rusten en haar ogen waren gesloten. Gedachte gingen door haar hoofd, van vroeger van nu. Mooie herinneringen die ze niet zomaar op zij kon zetten door een stomme ruzie en de eer die ze wilde behouden. Het deed er allemaal niet meer toe.

Resi liet zijn ogen langzaam sluiten, echt sluiten. Het rare was dat Resi nooit een echte duisternis kon zien, altijd een vel verblindend licht. Waar hij ook was. Maar nu was het extreem, heet. Hij openden zijn ogen. Zijn ogen gaven een soort ijzig licht, dat vormde tot puntige vlammen. 'Never let you go,' zijn stem klonk nogal monotoon nu. Omdat hij verbaasd stond van zijn eigen reactie, en die van haar. Na dit vage moment drukte hij Yuriko nog dichter tegen zich aan. 'Het spijt me zo erg Yuriko..,' feluisterden hij, met een hees stemmetje, bijna huilend. 'Al die woorden die ik tegen je zei, ik meende ze niet.., ik ben dwaas.. het spijt me zo erg..,' hij voelde zich weer heel klein. Een heel klein onzinnig jongentje. Hij voelde de blikken niet meer branden. Het enige wat hij voelde branden was zijn oog, en zijn hart. In vuur en vlam stond zijn hart. Meestal zo bevroren en koud, nu had hij het zo warm. 'Het spijt me zo erg..,' feluisterden hij nog een keer, niet door hebbend dat hij dit al voor de derde keer zei. Hij voelde haar warme lijf, haar hartslag, die precies in het zelfde ritme liep als die van hem. Kadunk, kadunk. Voor altijd.

Yuriko streelde door zijn haren heen en drukte een kus op zijn wang. 'Het maakt niet meer uit', mompelde ze wat onverstaanbaar aangezien ze nog altijd tegen Resi aangedrukt stond.
Hij groeide nog, zij niet meer. Resi stak altijd boven haar uit waardoor ze altijd dacht dat hij hoger stond. Beter was. Dé grote broer was. Toch voelde ze soms ook wel eens dat zij de grote zus was die hem moest vast houden.
Ze snoof en probeerde haar tranen in te houden. Ze had hem zo gemist. Ze had zoveel willen vertellen, ze had bij hem uit willen huilen, bij hem liggen en slapen met de mooiste dromen alleen omdat zijn hand door Yuriko's haar streelde, of een andere simpele aanraking. Het deed haar goed.
Hun harten waren als een, Resi voelde dat en zij ook.