Resi's "terug komst"

Ja, wegens privé omstandigheden ben ik eerder terug van vakantie dan verwacht. Ik zie dat ik héél veel heb gemist, maar ik zou proberen om het een beetje te volgen.
Oh en trouwens, het boeit me geen ene flikker als je mijn schrijf stijl nu slecht vind.
--

De zon kleurden de hemel goud geel, vogels vlogen vrolijk kletterend rond. Een zacht briesje deed de laatste sakura-bloesems van dit najaar wegwaaien en een heerlijke melangé van herfst en nog een beetje lente zat in de lucht.
Resi bekeek dit vredige schouwspel. Zwijgend. Zijn ogen stonden droeviger dan ooit, maar hij was zijn kalme, vriendelijke glimlach niet verloren.
In de dagen dat hij even van deze wereld af was geweest had hij nagedacht. Over wat nu echt belangrijk was.
Deze dagen had de blik in zijn ogen niet verandert.
Maar wel zijn ziel, en zijn gevoelens diep van binnen.
Vervult met pure haat, en leed.
Maar ook iets anders, diep van binnen.
Wat hij niet kon verwoorden,
een soort gevoel van blijdschap.
Hij moest blij zijn, dat hij nog leefde.
Maar dan een leven, waar je nooit meer normaal kan rennen. Blij zijn.
Waarom mis je de dingen in het leven het meest, als je ze niet eens gevoelt hebt?
Hij voelde zich licht in zijn hoofd, maar zijn lijf was loot zwaar op het moment.
Met moeite rolde hij zich vooruit, weg van dat verdomde ziekenhuis,
weg van die verdomde mensen.
Weg van die zooi die zijn stemming alleen nog meer verpesten.
Hij voelde opeens hoe de stoel van achter werd vast gegrepen en naar achter werd getrokken,
'U gaat toch niet weg hé, nu net voor het bezoek uur?'
de zwarte stem van DR.Williams dreunde als een kerk klok door Resi heen,
verscheurden hem in duizenden stukjes.
'Het is hier net een gevangenis,'
kreunde hij zacht.
De dokter glimlachten grimmig, 'wen er maar aan jongen, de komende tijd zou je niet kunnen lopen.'

Yuriko blijdschap was onbeschrijvelijk. Nog nooit was ze zo blij geweest behalve op het eerste moment dat ze Resi weer zag. Ze rende bijna naar binnen. Ze vloog het ziekenhuis door en stopte bij de kamer waar Resi moest zijn.
Toen ze de deur een klein duuwte gaf zag ze de achterkant van Resi in een stoel. Zijn bruine haar glansde in de zon en alles leek mooi te zijn. Toch had Yuriko bij het begin van binnekomst een raar gevoel gehad in haar maag, de ze steeds probeerde te onderdrukken.
Met kleine onhoorbare stappen liep ze richting Resi. Ze hoefde niets te zeggen want hij wist dat ze er was. Ze hoefde zo ie zo vaak niets te zeggen bij Resi omdat zijn blikken vaak al genoeg zeiden.
Toen ze aanmaal achter hem stond bleef ze zonder iets te zeggen staan. Het enige geluid wat de kamer vulde was een zagt gehijg van het rennen.
Yuriko dacht weer aan wat Kyryé had gezecht. Ze zou Resi moeten vermoorden. Maar hoe kon ze dat ooit doen? Hoe kon ze ooit haar eigen tweeling broer vermoorden? Snel schudde ze deze gedachte weg en bleef in stilte achter hem staan.

Shimara liep door de gangen, terwijl ze een bos met bloemen vast hield en op haar schouder liet rusten. Haar voetstappen kon je horen galmen door de gangen en het klonk irritant en zwaar. Af en toe keek Shimara een kamer in, om te kunnen zien of Resi daar misschien lag. Maar telkens kwam ze bij een doodlopend spoor uit. Waarom was ze te koppig om te graan vragen waar Resi precies lag? Dit zou de hele dag gaan duren. Ze zag een zuster lopen en wilde vragen naar de kamer van Resi, maar bleef koppig staan. Ze zou de kamer wel op eigen kracht vinden!
Ze liep weer verder, terwijl ze de bloemen op een onhandige manier vast hield en er een paar blaadjes op de grond vielen. Ze waren een beetje verlept omdat ze al een tijdje niet in het water hadden gestaan en omdat Shimara er nogal grof mee omging. Toen ze een bekende stem dacht te horen, stopte ze even en draaide zich om. 'Found ya.' Zei ze tegen zichzelf grijnzend en liep naar de deur die op een kier stond. Ze schoof langzaam de deur wat verder open en stak haar hoofd er doorheen. 'Olla, ik ben opzoek naar Resi...' Zei ze terwijl ze de kamer in keek.
Uiteindelijk zag ze wat er zich allemaal afspeelde in de kamer. Yuriko was haar al voor geweest, maar dat kon ook niet anders.
Ze schoof de deur een stuk verder open, zodat zij erdoor kon en liep de kamer een stukje in. 'Yo' Zei ze droog en stak met haar rechter hand een peace teken op, zoals gewoonlijk. Dat was gewoon haar begroeting.

DR. Williams zette een pas naar achter, 'er is bezoek,'
zei hij alleen maar. Resi stak zijn hand op, een teken dat hij dat al wist, en dat hij hen alleen moest laten.
DR. Williams knikte even kortaf, 'één kwartier,' zei hij alleen maar, met een nadruk op het woord één.
Toen was het weer stil.
Ze waren alleen, samen.
Resi keek zijn zusje niet aan, hij draaide zich niet om.
Een soort ongemakkelijk gevoel besteeg hem.
Er was iets fouts, er was iets fouts en hij wist het.
Hij slikte even, hoorbaar.
Toen openden hij zijn mond,
maar sloot die weer toen hij de bekende stem van Shimara hoorden.
Hij keek nog steeds uit het raam. Met zijn rug naar Shimara en Yuriko toe.
Er was niks te zeggen, toch verbrak hij de stilte,
op iets te mompelen wat verdacht veel op '
hallo' leek.

Yuriko keek in een ruk om toen ze de bekende stem van Shimara hoorde. Ze had geen zin om in het bji zijn van Resi kwaad op haar te worden door haar achtelijke begroeting dus hield ze wijselijk haar mond.
'Hi', zei ze met een kille ondertoon. Het was niet bewust maar hij was er gewoon.
Ze keerde Shimara weer de rug toe en liep uiteindelijk om Resi heen en hukte voor hem neer. Ze verplaatse haar handen naar zijn knieën als kleine steun maar vooral als liefde betoon. Als teken dat ze er voor hem was.
Ze keek hem bezorgd aan en zuchtte even. 'Ik beloof je dat alles goed komt', zei ze zonder te vragen wat er met hem aan de hand was.
Iedereen zou denken dat alles al goed was maar Yuriko wist precies wat er met Resi was. Hij kon niet meer lopen. Hij zou alles weer opnieuw moeten leren. Hoe ze het wist, wist Yuriko zelf ook niet. Misschien was het een gok vanwege de rol stoel misschien een ingeving. Ze wist het gewoon.

Resi balde even zijn vuisten bij het horen van deze woorden, het was niet zichtbaar voor Yuriko of Shimara.
'Don't talk nonsense,' zijn stem klonk dreigend, verloren, maar ook, die eeuwige kalmte die Resi bezat was te horen.
hij probeerde Yuriko's blik te ontwijken, hij voelde zich op een of andere manier verraden in haar bijzijn.

Shimara trok even een wenkbrauw op toen ze hoorde wat Resi zei. Eigenlijk had ze hem nog nooit zo fel gezien en gehoord, alleen toen die keer dat hij geïrriteerd was toen het piano spelen even niet lukte. Maar, dat was anders, dat was onzinnig, dit niet.
Ze liep naar hem toe en hield de bos bloemen voor zijn neus, maar trok hem snel weer weg toen ze zag hoe vreselijk de bloemen eruit zagen. 'Oi... Hehe... Ik ben er een beetje te grof mee omgegaan denk ik... Sorry.' Ze hield een hand achter haar hoofd en glimlachte schuldig.

Het liefst wilde Yuriko dat Shimara weg ging, dat ze even rustig met Resi kon praten. Dingen waar over zij niets hoefde te weten.
Ze keek geïrriteerd naar de bloemen die ze hem voor hield maar probeerde zich zo veel mogelijk in te houden dus keek ze weer naar Resi. Ze zat nog steeds gehurkt voor hem en ze liet haar hand over zijn kaak lijn heen glijden. 'Ik praat geen nonsens', zei ze zelf verzekerd.

Resi zweeg, hij pakte het boeket van Shimara aan,
en glimlachten vriendelijk naar haar.
Toch stond er verdriet in zijn ogen, zelfs al zou hij hardop zijn gaan lachen, iets wat hij nooit deed, je kon aan zijn ogen zien, dat er iets mis was.
Hij zag er moe uit, met wallen onder zijn ogen, die bijna zwart afstaken bij zijn bleke huid.

Shimara glimlachte terug en keek naar de droevige uitdrukking in Resi zijn ogen. 'Lieg niet tegen jezelf. Je hoeft jezelf niet te dwingen om jezelf te verbergen.' Ze klonk kalm en vriendelijk, maar zelf deed ze precies hetzelfde. Zij zelf probeerde haar ware ik ook altijd te verbergen achter leugens en grove woorden. Maar, bij haar lag het anders.
Ze gaf Resi een aai over zijn bol, waardoor ze zijn haren door de war gooide en grijnsde even naar hem. 'Maar goed, ik ga maar weer eens, jij moet uitrusten en met je zus bijpraten en niet met mij. Ik kom wel een andere keer...' Ze keek even met een lege blik naar Yuriko en liep toen naar de deur. 'Als het wat beter uit zal komen.' Vervolgde ze en liep daarna de deur uit, zonder nog iets te zeggen. Langzaam maar zeker kon je de voetstappen in de gang horen afsterven naarmate ze verder weg liep van de kamer.

Yuriko kon hem niet zo aan zien. Ze kwam weer overijnd en sloeg stevig zijn armen om hem heen en streelde door zijn haar. 'I promise, alles komt weer goed', fluisterde ze in zijn oor.
Zelfs al had Resi zelf geen hoop, Yuriko zou er altijd voor hem zijn. Bij hem blijven hem helpen ondersteunen. Alles.
Ze wilde hem niet ongelukkig zien. Ze kon hem niet eens ongelukkig zien. Yuriko zou zelfs haar eigen geluk laten gaan voor Resi, ze zou alles voor hem over hebben als hij maar gelukkig was.
Ze gaf hem een kleine kus op zijn vang en duuwde zich toen weer van hem af. Haar ogen stonden nog altijd groot en bezorgd en ze had het gevoel dat ze zijn moeder was. Maar dat maakte niet uit. Alles voor Resi.

Resi zweeg weer, maar kreunde toen pijnlijk, hij probeerde zich een beetje te verzetten in zijn stoel,
maar zijn lijf protesteerde vel tegen.
'Ik moet blij zijn dat ik nog leef,'
sprak hij na een tijdje,
'ik zie nu pas hoe zwak ik ben, het heeft mijn ogen ge opent, ik was dwaas,'
de woorden bleken al meegenomen te worden door de wind nog voordat ze uit waren gesproken door Resi.

Yuriko's hand rustte nog steeds in zijn haar en keek hem niet begrijpend aan. 'Je bent niet dwaas, hoe kon je weten dat je aan gevallen zou worden', zei ze terwijl ze hem weer tegen zich aandrukte.
Hoe kon ze de schaduwen nu ooit nog vertrouwen. Hoe kon ze ooit nog naar hen toe gaan. Het voelde bijna als veraad tegen over Resi. Resi die aangevallen was door hen en Yuriko die nog steeds met ze onderhandelde. Het voelde zo sneaky zo fout. Nu helemaal.

Resi voelde zich slap, zijn gedachtes waren niet meer dan een grote lettersoep.
'Ik zou hier zo graag weg willen, ik haat het hier..,' gromde hij toen,
zachtjes maar wel hoorbaar.
Hij probeerde op te staan, maar het bleek om in zijn lijf magneten zaten, die hem steeds terug trokken de stoel in.
Rot stoel.

Yuriko liet hem weer los en keek hem met een speelse grijns aan. 'Dan gaan we toch gewoon weg', zonder nog maar te wachten op een antwoord van Resi greep ze naar de handvaten en keerde ze de rol stoel om.
Zo snel als ze kon rolde ze Resi het ziekehuis uit. Onderweg reed ze bijna een paar doktoren aan die haar kwaad na riepen. Er kwam zelfs een achter hen aan maar gaf de moed op toen hij er achter kwam dan hun sneller waren.
Toen ze eenmaal buiten stonde hijgde Yuriko opgelucht. 'Tadaa', zei ze vrolijk.