Oboro's Wapen winkel

Dit is de grootste wapenwinkel van het hele Westen. De winkel is in Trimatar en staat bekend om zijn top kwaliteit. Ze hebben werkelijk alles, van speren tot zwaarden, van sai's tot shurikens. Het ligt vrij in het centrum van de stad en het is een nogal grote winkel. Meestal staat Oboro zelf achter de balie, om zijn klanten te helpen als ze opzoek naar het geschikte wapen voor hen zelf. Hij is dan ook wat je zegt "Een wapen meester".

Personen: Maakt niet echt uit, aangezien de winkel groot is. Maar ga er niet met z'n alle zitten.
Level: Maakt niet uit
Regels: Minstens 2 zinnen per post én, typ in verhalen vorm! Dus niet met na elke zin een enter, maar zo:

Akino keek om zich heen, toen ze dacht iets te horen. Was er echt iets hier aanwezig? Snel liep ze maar door en negeerde het geluid.
Opeens stopte ze toen ze hetzelfde geluid weer hoorde, maar nu as het dichterbij. Steeds opnieuw hoorde ze het geluid en het kwam dichterbij, met een enorme snelheid. Door angst had ze het gevoel alsof ze versteende. Wat was het toch!? Zou dit haar einden zijn?
'Akino? Ben jij dat!?' Hoorde ze nog, waardoor ze werd wakker geschud en ze zich weer kon bewegen. Die stem kwam van dezelfde richting als het enge geluid... Zou het misschien kunnen dat...?
'Akino, waarom rende je nou weg? Ik heb je overal gezocht!' Riep Katsa haar geïrriteerd toe en keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Dit zeg ik er even bij aangezien ik zag dat sommige van jullie het dus in rs stijl deden, dat is dus FOUT! Dit is een rpg site, dus schrijf dan ook in rpg stijl!

((WAHAHA, ik wist wel dat je het met mee eens was /wbw))

De Kunai's van Yuriko waren aardig bot geworden de afgelopen dagen. En haar Kunai werpers waren ook niet meer in perfecte staat, ook kwam ze nog een paar reserve werpers halen, aangezien dat nooit veel kwaad kon. Ze keek vanuit haar oog hoek naar de man achter de kassa, ze had vele verhalen over hem gehoord maar geloofde de meesten toch niet. Of het interesseerde haar gewoon niet.
Toen ze zag dat hij even tijd had liep Yuriko op hem af. Zonder ook maar iets te zeggen ging ze voor zijn kassa staan en keek recht tegen de rug van Oboro. Toen hij eenmaal door had dat er iemand achter hem stond keek hij even verbaast naar achteren en keerde zich toen tot Yuriko, die net boven de balie uit kwam.
'Ah, kan ik jou helpen kleine meid', zei hij op een veel te zoette toon, alsof ze een meisje van 11 was. Het enige wat Yuriko deed was knikken en ze legde haar Kunai wapen set op de bank en rolde het paketje open. 'Toe maar', zei Oboro met een bewonderende onderstem.
'Ze zijn bot', zei Yuriko kil en emotie loos. Oboro froste even en liet zijn vinger langs de Kunai glijden en knikte. Hij nam de set mee naar achter en kwam enkele minten laten weer terug met twee vlijm scherpen Kunai.
'Kan ik anders nog iets voor jou doen?', vroeg hij nu gelukkig wel op normale toon aangezien hij er achter was gekomen dat Yuriko zeker geen kein lief meisje van 11 was.
Weer knikte Yuriko. 'Ik zoek nog was reserve Kunai werpers', zei ze weer even kil en emotieloos.

Kira liep naar binnen. Ze had speciaal wat geld gespaard om nieuwe pijlen te kopen en haar dolk te laten slijpen. Ze keek haar ogen uit. Als ze rijk was geweest had ze de hele winkel leeggekocht. Maar helaas was ze dat niet en moest ze het met het goedkopere spul doen. Ze liep langs de wapens en kwam op de pijl en boog afdeling. Tussen de pijlen kon ze wel uren doorbrengen.

Shimara kwam de winkel in gelopen en stormde meteen naar de zwaarden afdeling. Haar zwaarden waren bot, oud en ze waren naar haar zin niet dodelijk genoeg. De demonen en schaduwen in het bos waren steeds moeilijker af te maken op deze manier, dus werd het tijd deze oudere weg te gooien en hallo te zeggen tegen een paar nieuwe schatjes.
Met haar vinger ging ze over het handvat van een zwaard, maar dat was een enkel zwaard. Hij was wel mooi, maar niet voor haar geschikt. Ze moest met beide armen kunnen vechten, zodat ze meer wonden kon creëren bij haar vijanden, in gewoon dezelfde beweging.

Zero kwam de zaak binnen en zag de meest fascinerende wapens ooit. Hoe hij ze passeerde was abnormaal, alsof hij geen interesse had in de kunsten van deze artistieke wapens. Hij zag voor zich de caissière. Zero die al liep kwam weer naast een meisje, hij had nog geen attentie voor zijn omgeving. Hij zag dat de meneer van de kassa, de zogen heten ''Oboro'' Hem vragend aankeek. Langzaam pakte Zero van uit zijn linker zijkant ze wapen. Ze 68 Inch Masamune Sword en legde die op de tafel! ''Ik wil dat hij weer scherp wordt.'' Hij wees naar ze wapen en zag dat Orobo het aanpakte, maar de persoon naast hem was ook aan de beurt...

Kira liet haar vingers langs enkele pijlen glijden. Ze vond ze vreselijk mooi, maar wat waren ze duur; 5 goudstukken per pijl. Dat zou ze nooit kunnen betalen. Ze zuchte een beetje teleurgesteld maar liep algauw weer vrolijk tussen de andere pijlen door. Ze kwam bij wat goedkopere pijlen. Ze waren er in allemaal kleuren, precies wat ze zocht. Ze voelde aan verschillende pijlen en wist niet welke ze zou kiezen

Shimara haar oog viel op een prachtig stel zwaarden en ze liep er meteen naartoe. Ze glommen prachtig en ze lagen goed in de hand. Dit zou het worden, deze wilde ze nemen zonder nog enige twijfel mogelijk.
Even keek ze om zich heen en wenkte toen iemand van het personeel. 'Mag ik vragen hoeveel deze kosten?' Vroeg ze terwijl ze beide zwaarden oppakte en liet zien.
De man keek even onderzoekend naar de zwaarden en glimlachte toen. 'Ach ja, uitstekende keuze voor een echte zwaardmeester! Dat is uit onze speciale collectie, dus ze zijn zo een 1200 goudstukken waard. Maar, als je ziet wat voor een top kwaliteit het is, is dat niet zo gek toch?' De man bleef glimlachen, non-stop, alsof zijn glimlach vast gelijmd was.
Shimara haar ogen werden groot bij het horen van de bespottelijk hoge prijs. '1200 GOUDSTUKKEN!? BEN JE WEL LEKKER BIJ JE HOOFD!?' Riep ze hard door de winkel en sloeg snel haar handen voor haar mond.

Kira keek op van de pijlen toen ze een boze stem door de winkel hoorde schallen. Ergens herkende ze de stem wel, maar van wie de stem was wist ze niet. Ze haalde haar schouders op, ze was niet de enige die de prijzen belachelijk hoog vond. 5 goudstukken voor een stukje ijzer. Ze keek nog een beetje weemoedig naar de te duren pijlen. "niks aan te doen" ze keek geiriteerd naar de goudstukken in haar hand. Ze pakte de wat goedkopere pijlen en bekeek ze nauwkeurig. Van dat weinige geld dat ze had wilde ze geen prutswerkje kopen.

Sorrow liep de winkel in en liep meteen doelbewust naar de zwaarden. Het enigste wat hij had waren naalden en een dolk maar nu had hij "echte" wapens nodig. Zijn vader had hem leren omgaan met een speer, een katana, kromzwaarden en pijl en boog. Maar het liefst van al vocht hij met kromzwaarden.

De man trok een wenkbrauw op naar Shimara en hief zijn hoofd wat op. 'Als u dat niet kan betalen, neem ik aan dat u liever iets anders wilt hebben. Geef deze maar terug.' De man griste de zwaarden uit Shimara haar handen en legde ze netjes terug. 'Als ik u kan helpen hoor ik het maar al te graag.' Daarna liep hij weer weg.
'Pff, leugenaar.' Ze snuffelde even verder, maar kon eigenlijk niks vinden voor een redelijke prijs. 'Geloof niet echt dat je iets hebt voor 200 goudstukken...' Mompelde ze geïrriteerd in zichzelf terwijl ze naar de hoge prijzen keek.

De pijl in haar hand was van dun metaal dat beter gebruikt kon worden voor de sier dan in een gevecht. "ik hou mijn eigen pijlen wel". Ze keek lichtelijk kwaad naar de dure pijlen. Ze liep nog even door de winkel heen en zag prachtige wapens. Allemaal voor een enorme prijs. Ze zuchte en liep naar buiten

Sorrow keek zeer geinteresseert naar een een set Kromzwaarden. Ze waren aan de muur gehangen en zagen er gewoon geweldig uit. Even keek hij naar de prijs en schrok zich dood. '50 000 goudstukken...' mompelde hij tegen zichzelf. Was de eigenaar van de winkel gestoord? Die zwaarden koste een fortuin.

Shimara stond opeens naar Sorrow en keek met een geïrriteerde blik naar de zwaarden die aan de muur hingen. 'Oi, Sorrow-kun, zeg alsjeblieft dat jij heeeeel rijk bent en dat ik wat van je mag lenen.' Het sarcasme droop er zowat vanaf toen ze dat zei.

Sorrow keek haar zweigent aan. Hij vond het helemaal niks grappigs aan dat ze er grapjes over maakte.

Shimara keek terug met een opgetrokken wenkbrauw. 'Niet zo vrolijk jij. Bekijk het zo, er bestaan altijd nog zwarte markten. Daar heb ik mijn wapens ook vandaan.' Ze draaide met haar ogen en draaide zich weer terug naar de andere wapens, waar zij aan het kijken was.
Zouden ze hier ook iets hebben voor 200 goudstukken? Dacht ze geërgerd en zocht weer verder.

Sorrow keek weer naar de zwaarden. Hij haalde ze van de steunen en voelde of het lemet in zijn hand paste. Even maakte hij er een paar bewegingen mee. Ze voelde geweldig. Het was alsof ze voor hem waren gemaakt. Het kon hem niet schelen dat het 50 000 goudstukken koste. Hij zou er wel aangeraken... zo niet.. tjah. Dan zouden drastiese maatregelen worden ingenomen.

Zero die terug keek in de ogen van de man die ze wapen had gemaakt keek hem ontgezet terug. Hij liep door de zaak en hij liep de langs een zwaard. '' hm..'' Hij keek ernaar, twijfelend of hij door zou gaan ja of nee..

-new-

Kira stapte met goede moet de winkel binnen, nu ze aardig had gespaard was ze van plan een hele nieuwe boog te kopen en een dolk. Ze hoopte dat de bogen niet zo duur waren, de vorige keer had ze alleen naar de pijlen gekeken. Ze had geen zin om de eigenaar de groeten en liep gelijk verder. Ze voelde het zakje geld branden in haar jas.

Lumia liep de winkel in ze zocht alleen maar wat extra pijltjes, wand ze wist nog wat de vorige keer was gebeurd. Ze was zo druk bezig geweest met richten en schieten, richten en schieten en na een tijd kwam ze er achter dat ze niet genoeg pijltjes meer had en moest ze keihard wegrennen. Dat zal haar zeker niet nog een keer gebeuren, dus ging ze maar een heleboel dunnere pijltjes zoeken. Maarja ze moesten wel net zo sterk zijn als haar normaale pijlen. Lumia zuchte en liep de winkel door opzoek naar goede pijlen.

Sorrow staarde naar de dubbelzwaarden die mooi waren opgehangen aan de muur. 50.000 goudstukken had hij nodig. Maar hij had nog maar 46.850 goudstukken en een aantal munten. Elke dag kwam hij kijken om te zien of ze er nog hingen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als ze werden verkocht aan een ander.

Mia opende de deur van de winkel, hij kraakte een beetje toen hij helemaal open was. ze liep naar binnen en liep naar de balie. ze wou 2 nieuwe zwaarden, haar oude waren niks. ze legde haar oude zwaarden neer op de balie. ze hoefde niet al te goede, ze moest gewoon zwaarden hebben waarmee ze kon vechten.

Kira keek naar Mia die binnenkwam en bloosde, ze stak snel haar hand op.
Ze rommelde verder tussen de bogen. Ze zag grote mooie bogen, alleen die waren niet erg handig in een gevecht. Ze liep verder naar een andere afdeling, hier zag ze wat bruikbaardere bogen, die gelijk een stuk goedkoper waren. Ze glimlachde even, ze had nu genoeg geld om een mooie boog te kopen.

Mia zag vanuit haar ooghoeken kira die haar hand op stak. ze reageerde er niet op en keek naar de meneer achter de balie. ''dus wat hebt u?'' zei ze met getuite lippen. ze zag hoe de meneer wat wapens tevoorschijn haalde, geneens was er met 2 zwaarden. ''en met 2 zwaarden?'' zei ze aarzelend. ze wou alleen maar vechten me 2 zwaarden.

Na een aantal weddenschappen en paar opdrachten van dorpsbewoners had hij eindelijk genoeg goudstukken. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen hij met zijn nieuwe zwaarden de zaak uit wandelde. Het liefst wat hij nu wou gaan doen was zijn zwaarden uittesten. Zeker weten dat er wel een paar mensen vanuit de herberg zin hebben in een gevecht.

Kira trok een boog van mooie grote uit de rekken. Ze hield hem in haar hand en probeerde hem voorzichtig ut. Ze voelde hoe de boog in haar hand lag "perfect" mompelde ze. Ze keek naar het prijskaartje. Haar ogen begonnen te twinkelen "perfect" zei ze weer. Ze liep met de boog in haar hand naar de dolken. Ze keek naar haar oude dolk, hij was mooi maar niet echt stevig voor een gevecht. Ze vroeg zich af of ze nog wat voor deze dolk kon vangen. Een medewerker leek haar blik te begrepen en kwam met een gladde glimlach naar haar toe. "Wat kan ik voor je doen, mevrouw". Kira lette niet op zijn glimlach "hoeveel krijg ik voor deze dolk en boog?" ze wees naar haar oude boog en dolk. De medewerker boog zich erover heen en mompelde wat woorden die Kira niet verstond. Na een paar minuten kwam hij overreind "ik schat de totale waarden op 300 goudstukken" zei hij gladjes. Kira keek de man fel aan, ze wist dat de man de prijs flink lager zij dan het in werkelijkheid was. De man begreep haar blik "maar voor jou maak ik een uitzondering: 400 goudstukken" hij keek met een glad gezicht naar Kira. Kira knikte "voorruit dan maar." Ze liep zonder de man nog een blik waardig te keuren verder tussen de rekken.