De ziekenboeg (waar Resi verblijft de 5 dagen dat ik weg ben dus posten is best onzinnig want hij ligt in coma maar een kaartje bij hem neerleggen mag altijd ;D)

Het is gewoon een ziekenboeg met ziekenbedden. En het is er heel rustig, Resi ligt vastgesnoert aan allemaal apparaten enzo. Hij antwoord niet, maar hij zou je vast wel horen, diep van binnen. Voor de rest, laat de fantasie op de vrije loop

Toegang: vrij
Regels: Vrij
Personen: Een kaartje sturen vind ik altijd leuk!! ;D of hem beterschap wensen, of huilen bij zijn bed. Is allemaal oke!
--

Resi was met spoed naar de ziekenboeg gegaan, daar lag hij. Roerloos.
Zijn ogen gesloten en zijn gedachten ver weg van de aarden.
Maar toch, zonder pijn.
Zijn operatie was net achter de rug, een flinke hechting.
Voor -naar schatting- 5 dagen zou hij zo liggen, roerloos.
De dokters hoopten, de zusters hoopten,
dat het jongentje nog ooit zijn ogen zou openen.

((nu ga ik op vakantie! Cya Cya guy's. tot over 5 dagen! en niet teveel posten he *Blokoog*))

Yuriko was met hem mee gegaan was al de tijd bij hem geweest en ze zou ook niet meer weg gaan tot dat hij wakker zou worden. Niets meer was belangrijk, alleen Resi. Voordat Resi hier lag, zat haar hoofd al vol met hem, zijn mening, zijn gedachtes, alles telde voor haar mee. Maar nu leek haar hoofd wel te ontploffen met gedachtes over hem.
Ze ging op een van de houten stoelen zitten die slordig waren achter gelaten. Met een zucht ging ze zitten en ze keek hulpeloos naar de gesloten ogen van Resi. Er ging niets door haar heen, behalve een hoop bezorgdheid. Ze liet haar hand over Resi's hand heen strijken. De hand voelde koud aan en ze legde haar andere hand er boven op om hem warmte te schenken.
Yuriko wist dat hij zou voelen dat ze er was. Dat hij wist dat haar hand op die van hem lag. Ze zuchtte en beet op haar lip om de opkomende traan tegen te houden. Ze mocht niet huilen, alles zou weer goed komen. Misschien niet nu maar snel.
Ze keek rond in de ziekezaal waar het opmerkelijk rustig was, en vooral kaal. Op het nacht kastje van Resi stonden geen enkele bloemen. Yuriko keek rond en zag in de vensterbank een pot met kleine gele bloemtjes staan. Met een ruk stond ze op en liep ze naar de vesterbank en zette de pot met de kleine gele bloemetjes bij hem neer.
'Zo, dat ziet er al een stuk beter uit', mompelde ze in haar zelf. Deze keer bleef ze staan en ze legde haar hoofd op Resi borst. Ze hoorde zijn hart kloppen. Haar eigen hand verplaatste ze ook naar haar borst en weer liep het hart rintme in de zelfde maat. Zoals het voor altijd zou blijven doen.
Ze bleef even zo liggen en sloot haar ogen, alsof ze dan bij Resi zou kunnen komen. In zijn wereld waar hij nu was.

(*Drama muziekje*)

Kira voelde zich een beetje onzeker toen ze de ziekenhuis kamer binnenliep. Ze hield zowieso al niet van ziekenhuizen, maar als er een bekende in lag hield ze er al helemaal niet van. Ze hield een kaartje tevoorschijn uit dezelfde zak waar het drakenei in zat. Ze legte vluchtig het kaartje neer waar enkele woorden opgeschreven stonden; "beterschap Resi, groetjes Kira". En ze liep weer naar buiten

Yuriko keek verbaast naar het meisje met het paarse haar. Ze was hier in een wind gekomen en ook weer verdwenen. Yuri keek weer naar Resi en streede over zijn voor hoofd. 'Alles komt wel weer goed', zei ze fluisterend.
Ze wilde dat alles goed zou komen, het moest gewoon weer goed met hem komen. Het kon niet anders. Ze zuchtte weer en de traan die onderdrukt was liep nu als een recht straaltje over haar wang en belande op de witte lakes van Resi.
Ze had wel eens gehoord dat als mensen hun hele geheimen lijn gingen vertellen dat ze uit eindelijk wakker zouden worden. Maar Yuriko's geest was veel te nuchter om die onzin te geloven. Toch begon ze met een klaar kleine woordjes die totaal nergens op sloegen te fluisteren.
'Weet je nog die ene keer dat we in slaap waren gevallen op het strand, en dat papa zo ontzettend kwaad was..', begon ze aan haar eerste herinnering. 'Wat kon onze vader kwaad worden zeg..', ze schudde haar hoofd van afschuuw toen ze er weer aan dacht. 'Hij sloeg mij, en jij.. jij wierp jezelf net op tijd voor mij en jij kreeg de klap in je gezicht'. Weer liep er een traan over haar wang en snel greep ze naar de hand van Resi en kneep er in. 'Je beschermde mij altijd, nu zal ik jou beschermen', ze gaf hem een kus op zijn voor hoofd en keek hulpeloos uit het raam.

Heathcliff liep voorzichtig de kamer binnen, en zag Resi liggen. Het voelde onnatuurlijk voor hem om hier te zijn, bij iemand die hij amper kende. Hij liep zacht naar het bed toe en keek even naar Resi. Hij glimlachte.
'Hee, jongen.. euhm.. Ik ken je naam nog niet, dus..' Heathcliff nam het kaartje van Kira en las "Beterschap Resi, groetjes Kira."
'Resi dus.. Ik ben Heathcliff.. Wel, ik weet niet of je me nog kent, maar ik ben diegene die je op de markt op z'n plaats hebt gezet..' zei hij met enige tegenzin.
'Eerst vond ik het wel rot, maar nu is alles terug cool.' Hij glimlachte.
'Ik heb soms wel iemand nodig die me zegt waar ik sta. Vroeger had ik Edwardian daarvoor, mijn oudere broer.. Maar nu sta ik op m'n eigen benen.. denk ik..' Heathcliff nam een stoel en zette zich naast het bed.
'Je lijkt me wel goed met de dames, ookal ben je waarschijnlijk een stuk jonger dan ik..' hij grijnsde. 'In het Zuiden had ik altijd veel succes, maar hier loopt het niet zo vlot.. De meiden zijn hier.. zo anders.. Veel volwassener, lijkt me.. Niet echt de soort die ik gewend was dus..' hij grinnikte even.
'Maar ik vind wel iemand.. hopelijk..' Hij glimlachte. Heathcliff nam voorzichtig de foto uit zijn broekzak en hield hem voor Resi's gesloten ogen.
'Dit is Cornelia. Haar hart heb ik kunnen veroveren.. en zij ook het mijne..' Hij nam de foto terug.
'Ach, ik laat je haar nog wel eens zien als je terug wakker bent..' Hij glimlachte.
'Als je tenminste met me wilt omgaan, want daar valt wel over te twijfelen als je denkt aan wat je tegen me riep op de markt..' Heathcliff grinnikte. 'Ik check vanaf nu wel elke morgen m'n adem!' Hij grijnsde.
'Maar, ik moet er eens vandoor, man..' Hij nam de slappe hand van Resi en schudde die voorzichtig, waarna hij ze terug naast zijn lichaam neerlegde. Hij stond op en schoof de stoel terug aan de kant.
'Nou, ik zie je later dan!' Hij glimlachte en draaide zich om. Rustig liep hij weg, en zijn voetstappen weergalmden in de grote, kale zaal.

Resi openden zijn ogen, van schrik.
Hij voelde zijn hele lichaam, stijf. Pijnlijk.
Het eerste wat hij zag was het oude, strenge gezicht van een dokter.
'Welkom terug,'
bromde de man, grimmig.
Resi kreunde even,
ter wel de dokter verder sprak, 'U bent eerder wakker dan we hadden verwacht, eerlijk gezegd, had niemand verwacht dat U nog wakker zou worden,'
Resi zei niks, wat had hij hier nou op te zeggen?
De dokter keek hem even aan, hij zweeg ook.
Maar zijn kille ogen spraken genoeg, ze waren vaal blauw\grijs, 'ik ben Dokter J. Williams,' stelde hij zich toen voor,
Resi zei niks, de dokter wist al hoe hij heten, zijn naam zeggen zou overbodig geweest zijn.
De dokter openden even zijn mond weer, hij wou wat zeggen, iets in zijn dokter rol. Maar omdat deze jongen niet huilde, of pijnlijk lag te kreunen zoals ieder ander hier, was hij al snel uitgesproken.
Hij vroeg zich af; of de jongen eigenlijk wel pijn had.
Na een poos stond hij op,
'ik zou wat te eten en drinken voor U halen,'
Resi gaf weer geen antwoord, hij had een droog gevoel in zijn keel. En zijn benen voelden onnatuurlijk zwaar, ook zijn hoofd.
Hij dacht na, over alles wat was gezegd, door de jongen, door zijn zus.
Hij had het allemaal gehoord.
Hij glimlachten even zacht.
Wachtend tot de dokter terug zou komen met zijn eten en drinken,
dan zou hij wel zien, wat er nu allemaal op zijn pad kwam.
Het enige waar hij aandacht was; ik leef nog, ik moet blij zijn dat ik nog leef.

END.
'