De piano in het park - Alleen voor Resi en Heathcliff.

Midden in het park, een beetje verscholen tussen bomen en struiken, staat een piano. Niemand weet hoe hij daar komt, en niemand heeft er ooit echt aandacht aan besteed. Het is een intense plek, ver weg van de buiten wereld. Verdere beschrijving is niet echt nodig.

Dit is alleen voor Resi en Heathcliff. De regels zijn vrij. En het level natuurlijk ook.
Mee lezen mag natuurlijk altijd.
--

Resi had gehoord van de piano in het park,
dit was zijn kans om het zelf nog even te oefenen.
Hij nam plaats op de kruk voor de piano,
en haalde even diep adem.
Knakte zijn vingers, en begon toen te spelen, hij deed hard zijn best, en het klonk toch echt mooi, ondanks
de fouten die er af en toe in zaten.
Hij liet zich helemaal mee voeren met de muziek.

((https://www.youtube.com/watch?v=SxpvDjDOgsQ&translated=1, maar natuurlijk zitten er af en toe wat fouten in omdat hij net begint en niemand meteen zo goed piano kan spelen. XP))

Heathcliff hoorde plots de klanken van een piano.
'Cornelia?' zei hij voor hij het zelf besefte.
Hij fronsde zijn wenkbrauwen. Wat zei hij nu? Het kon Cornelia niet zijn.
Maar.. het kon geen kwaad om even te gaan kijken..
Heathcliff volgde de muziek, en zag de piano in de verte.
Hij versnelde zijn pas en stopte achter een boom.
Hij probeerde te zien wie de muziek speelde.

Resi stopte even met spelen toen hij geritsel hoorde van ver.
toen focuste hij zich weer op zijn muziek spel,
en liet zich weer meeslepen door de klanken van zijn eigen piano spel.
Er waren geen woorden om dit moment
te beschrijven.
Hij deed wat hij altijd had gewild, en het ging nog goed ook.

Heathcliff keek vanachter de boom en zag Resi. Hij zag hoe hij meegevoerd werd door de muziek. Heathcliff kwam achter de boom vandaan en schraapte zijn keel om Resi's aandacht te trekken. Hij had het gevoel dat hij hem ongelooflijk stoorde op dit moment. 'Hey..' zei hij voorzichtig. Hij glimlachte en keek van de piano naar Resi.

Resi keek even geschrokken op, maar haalde even opgelucht adem toen hij zag dat het Heathcliff was.
'Oh.., gelukkig.., ik schrok me dood..,' mompelden hij verstrooid, hij stond met een rood hoofd op.
Hij schaamde zich nog een beetje voor zijn afwezigheid. Hij had Heathcliff niet zien aankomen, als hij dat had geweten dan had hij nooit gespeeld. Zo goed was het nou ook nog niet.
Resi zelf zag er wat verstrooid uit, zijn haar pliekte schattig elke mogelijke kant op, en hij had zoals altijd als hij piano speelden een brilletje op zijn neus dat een beetje scheef stond op het moment.
'Alsnog, Hay!' begroeten hij Heathcliff even, en liet een klein histirisch lachje horen.

Heathcliff grinnikte even. 'Heey!' zei hij opnieuw. Hij liep met zijn handen in zijn zakken naar Resi toe. Hij glimlachte. 'Je ziet er goed uit, met je brilletje.' Hij knipoogde. Het voelde verbazend genoeg een beetje onwennig. Hij deed het bij iedereen, maar bij Resi voelde het zo anders.. En zeker dat compliment.. Hij probeerde er niet aan te denken en gewoon met Resi te praten zoals hij met iedereen praatte.
Hij keek naar de piano. 'Je hebt echt talent!' Het klonk waarschijnlijk raar, want Heath stond niet bekend als een muzikaal iemand. Hij glimlachte.

'Dankjewel!' Resi glimlachten even, hij schoof een beetje op, en tikte op de plek naast hem op de kruk, als gebaar dat Heathcliff naast hem kon gaan zitten.
Hij probeerde al zijn zenuwen te vergeten, en dat lukte aardig.
'Ik laat vrienden niet zo lullig staan, kom zitten,' mompelden hij, en ging nonchalant met één hand door zijn haar, waardoor het alleen maar meer door de war ging. Hij deed zo zijn best om te doen alsof het hem niet uitmaakte, dat hij vergat dat het hem eigenlijk wel uitmaakte.
Al meteen krijg hij een knalrood hoofd, 'of als je liever blijft staan doe je dat,' voegde Resi er snel aan toe.
Hij wende zich weer snel af, en keek strak naar zijn vingers die rusten op de toetsen van de piano.

Heathcliff glimlachte om Resi. Hij zag hoe verlegen hij was. Heathcliff was wel een beetje gevleid daardoor. Hij keek hoe Resi met zijn hand door zijn haar ging, en het liet hem niet onbewogen. 'Ik kom wel naast je zitten..' zei hij een beetje onwennig. Voorzichtig liep hij naar het bankje van de piano toe, en schoof bij aan. Perongeluk legde hij zijn hand in plaats van op het bankje, op Resi's bovenbeen. Hij keek geschrokken op en trok snel zijn hand terug. 'Sorry!' riep hij vlug, en glimlachte nogal ongemakkelijk. Wat was er toch met hem? Normaal zou hij hier een dom grapje over maken, maar nu.. Heathcliff zette zich goed op het bankje. Hij keek naar Resi, en toen naar zijn vingers op de toetsen. Hij wist niet goed wat te zeggen.

Resi schokte even toen hij Heathcliffs hand voelden op zijn bovenbeen, maar liet daar zo min mogelijk van merken. 'Oh, geeft niet..,' mompelden Resi met een afwezig glimlachje. Het liefste zou hij in Heathcliffs armen willen springen en zeggen dat het helemááál niet uit maakten! Maar dat deed hij niet. Hij schrok nog meer van die gedachten,wat doe ik nou dom.., de woorden schoten door zijn hoofd, daarna de stem van zijn "vader" liefde is tijd verspilling zoon, wacht liever tot we één meisje dat echt voor jou, en in de familie, zou passen' was dat de reden waarom hij weg was gegaan? Maar zijn "moeder" zei altijd 'Resi, jou hart moet je leiden..wat je van binnen voelt is het belangrijkste.. maar wat had hij daar nu weer aan! Als je niet eens zelf wist wat je van binnen voelden?
Hij bekeek Heathcliff even vanuit zijn ooghoeken, 'kan jij piano spelen?' begon hij toen maar, om het op een makkelijker onderwerp te brengen.

Heathcliff gilmlachte even en keek terug naar de piano. Hij dacht na over Resi's vraag. 'Hm, niet echt nee.. Maar Cornelia..' hij zuchtte even. 'Cornelia was een echte virtuose..' Hij glimlachte. Hij had niet zo'n zin om het nu over Cornelia te hebben, eerlijk gezegd. Hij keek naar Resi. 'Speel jij maar! Je bent echt goed!' Hij knikte. Hij meende wat hij zei. Het leek wel of hij in de buurt van Resi geen droge mopjes kon maken. Enkel serieus zijn. Resi mocht alles van hem weten..

Resi glimlachten even afwezig, 'Cornelia..,' herhaalde hij zacht, hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij kon niet begrijpen dat Heathcliff nog zoveel dacht aan een dood persoon. Hij was er niet echt benieuwt naar; naar die Cornelia. Maar wel naar de reden waarom zij zoveel impact heeft gemaakt op Heathcliff, misschien was ze zijn zus? Of misschien wel zijn lover.., hij bedacht zich even kort hoe het leven zou zijn zonder de mensen waar hij echt van hield; van Yuriko. Hoe zou het zonder haar zijn.., deze gedachten vervulde hem met leegte, en pijn. Snel probeerde hij deze gedachten van zich af te zetten. Hij begon te spelen, een paar toetsen, een paar klanken. Het klonk zo simpel, maar zelfs dit was al genoeg om hem mee te nemen naar zijn eigen wereld. Vol mooie dingen, dingen die perfect waren. Waarin hij zich kon verstoppen, verstoppen tegen de realiteid. Een wereld vol mooie klanken, zonder iemand. Gewoon hij, alleen..In een eigen perfecte wereld.
Hij vergat Heathcliff even, en zijn Cornelia. De omgeving om hem heen, alles. Behalve de piano.
Dit gebeurden wel vaker, sinds Shimara hem had geleerd piano spelen.

Heathcliff glimlachte. 'Ja, maar ik ben hier nu niet voor Cornelia..' zei hij zacht. Heathcliff hoorde hoe Resi begon te spelen. Hij genoot ervan. Hij had altijd al van muziek kunnen genieten. Hij sloot zijn ogen, en luisterde naar hem en de piano. 'Echt goed..' zei hij tussen de klanken door. Hij wou het spel niet onderbreken, maar hij zei het gewoon.. Hij keek op van de piano, naar Resi.

Resi gaf niet meteen antwoord, hij speelden zijn stuk af, en stopte toen.
'Ze is wel bij je.., ze wilt je spreken, ze houd van je..,'
feluisterden hij toen, 'je moet het niet verwaarlozen, zelfs de doden voelen pijn..,' zijn ogen stonden leeg, alsof hij in twee werelden tegelijkertijd was.
Maar toen hij weer kalm glimlachten, was die blik alweer verdwenen.
'Goed.., nu even iets anders, hoe gaat het er mee..,' Resi werd weer de verstrooide jongen, die niet wist wat hij moest zeggen en of doen.

'Dat weet ik..' zei hij zacht. Maar je moet het toch niet steeds over de doden hebben?
Heathcliff glimlachte zacht. 'Het gaat heel goed met me..' zei hij zacht. 'Hoe is het met jou?' Het klonk zo dom om dat te vragen, maar hij vroeg het maar. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. 'Je bent mooi als je glimlacht.' zei hij plots, uit het niets. Heathcliff's ogen werden groot toen hij besefte wat hij gezegd had. Hij glimlachte ongemakkelijk. Hij wist even niet wat te doen. Hij haalde uit met zijn arm en klopte even op Resi's rug. Hij probeerde te grijnzen, maar het leek niet echt op een grijns. 'Grapje!' riep hij plots. Hij riep het eerder vragend, zodat het duidelijk was dat hij een uitvlucht zocht.

Even bleek iets in Resi te galmen, de woorden die Heathcliff zei, ze waren zo mooi.., zo zacht..Maar ze waren maar een grap, en toen Heathcliff dat zei, dat stomme domme woord. Knapte er iets in Resi.
Hij moest hard op zijn onderlip bijten om niet uit woeden Heathcliff op te tillen en even verderop de sloot in te gooien.
'Ja, ha-ha, grappig..,grapje..' mompelden Resi, de sarcasme droop er gewoon van af.

'I-Ik bedoel niet dat je lelijk bent! Integendeel!' Probeerde Heathcliff zich te redden. Maar dit klonk ook weer niet zoals hij wilde dat het zou klinken. Diep vanbinnen klonk het exact zoals het zou moeten, maar het was nog onwennig voor Heathcliff om zo tegen een jongen te praten. 'Niet dat ik op je val.. ofzo.. Of wat je ook denkt.. Nu.. Ik..' Heathcliff zuchtte. 'Oke, dit komt stom over..' mompelde hij binnensmonds. Hij staarde naar de piano, en toen terug verontschuldigend naar Resi.

Resi keek Heathcliff even aan met een vriendelijke glimlach,
'dude.., chill eens een beetje..,' sprak hij alleen maar. En gaf Heathcliff een mannelijk schouder klopje, hij wist niet of hij juist handelden. Maar waarom zou hij dat moeten doen; juist handelen.
Ze waren beide jongens, ze hoorden niet te praten over 'wat heb jij mooie ogen!' of 'wat lief als je glimlacht!'.
Alsnog voelden Resi zich altijd wel fijn, als hij een complument kreeg, en nu van Heathcliff; voelden hij zich zelfs een beetje vereerd.
Maar daar liet hij niks van merken. Want dat hoorden niet.

Heathcliff grijnsde even. Waar zat ik met m'n gedachten? Ik leek wel een verliefde puber.. Hij keek naar Resi. 'Goed, hoe is het met Kira? Denk maar niet dat ik jullie niet gezien heb op het gala tezamen..' Hij grinnikte even.

Resi rolde even met zijn ogen, 'niet zo goed, ik denk niet dat we nog lang volhouden als het zo doorgaat.., we leven om elkaar heen, en als we samen zijn, dan voel ik me.., alsof ik bij mijn beste vriend ben. Niet bij mijn lover, en dat is best..,' Resi vulde zijn zin niet aan en knakte even zijn vingers. 'Nah, je snapt wel,' mompelden hij zacht.
'En hoe staat het met jou liefdes leven? Al een meisje aan de haak geslagen?' Resi probeerde te klinken zoals Heath, nonchalant, maar zo was hij niet. Hij zag vrouwen hetzelfde als mannen, op een goede manier. Iedereen was voor hem gelijk. Ook vrouwen; die kon je niet aan de haak slaan zoals je vissen met een hengeltje vangt.

Heathcliff zuchtte. 'Tja, liefde komt en liefde gaat he..' zei hij knikkend. Liefdeslevens vond Heath altijd interressant om over te praten. Hij keek op toen hij Resi's vraag hoorde, en hoorde ook wel dat het niet was zoals Resi normaal zou klinken. Het leek wel een van Heath's makkers uit het Zuiden. Maar hij liet het aan zich voorbijgaan en mompelde wat. 'Hmm.. Mijn liefdesleven..' Hij blies even uit. 'Ik ben er zelf niet echt uit..' Hij wist niet of het slim was om over Yuriko te praten. Het was Heath al opgevallen dat zij en Resi nogal een vreemde relatie hadden.

Resi knikte maar, maar hij wist eigenlijk niet waar Heathcliff het over had; was hij op iemand maar durfde dat niet te zeggen, of had hij "keuze" genoeg en wist niet wie hij moest kiezen.
Hij bleef even daar over peinzen. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij uiteindelijk maar, om de stilte te verbreken, maar ook omdat hij er benieuwd naar was.

Heathcliff zuchtte en glimlachte zwakjes. 'Je weet goed genoeg voor wie ik gevoelens heb..' zei hij voorzichtig en keek hem aan. Hij durfde haar naam niet goed uit te spreken. Misschien begon Resi er dan weer over dat hij oneerbiedig was ofzo.. Dat had hij maar één keer gedaan, maar Heathcliff probeerde altijd te letten op wat hij zei bij Resi sinds hun kennismaking op de markt.

'De band met mijn zus is te sterk, ik voel wel als ze "bekeken" word, maar hé.., het is oké, het spijt me alleen voor je want ze is al met iemand,' Resi zetten zijn brilletje wat rechter op zijn neus,
hij bleef kalm.
Hij stond daar zelf nog het meest verbaasd van, hij had verwacht dat als hij dit te horen kreeg hij kwaad zou worden op Heathcliff. Waarom zou hij.., alles was beter zo.
Heathcliff had zijn liefde voor Yuriko, Yuriko had Ayase, en Ayase was gelukkig,
en hij, hij had zijn muziek. En zijn wereld waarin hij kon schuilen als het even niet meezat.
Zijn wereld, een eenzame en perfecte wereld. Zonder dingen die hem pijn deden, zonder dingen die hem konden kwetsen. Die bestonden niet. Zijn wereld was een wit doek, en er was geen uitweg. Het was er stil, totdat hij begon te spelen. Toen werd zijn wereld een fantastische plek, vol perfectie.
Was de echte wereld maar zo, zonder iemand. Zonder dieren of planten, zonder liefde of haat.
Zonder moeilijke kwesties.
Hij genoot van de eenzaamheid, maar soms, bleek die zelfde eenzaamheid, zijn enige vriend te zijn, en dan slokte de eenzaamheid hem op. En nam hem mee naar een koude, kille wereld. Vol pijn, en wraak gedachtes.

Heathcliff knikte. 'Ja, ik weet het.. Ayase..' zei hij met enige bitterheid in zijn stem. 'Hij heeft geluk..' Heathcliff trok even afkeurend zijn bovenlip op. Daarna keek hij terug naar Resi.
'Mag je me eigenlijk?' vroeg Heath plots, na enige tijd. Hij keek een beetje gefronsd naar Resi.

Resi glimlachten even, 'je mogen?' herhaalde hij even op spottende toon, hij trok even zijn wenkbrauw op,
'natuurlijk mag ik jou, zou wel heel fout zijn als ik je niet mocht,' Resi stoten Heathcliff even tegen zijn schouder, 'volgens mij mag jij alleen mij niet zo erg. Héé!?' Resi's gedachten sprongen weer op "Vriend" inplaats van al die andere stomme dingen. Hij was al lang blij. Dat hij het ondanks alles toch nog met Heathcliff kon vinden, nou ja. Misschien is echte vrienden nog een groot woord, maar hij sloot het niet uit dat ze ooit bevriend gingen worden. 'Je moet wel een contract invullen voordat je met Yuriko uit kan gaan,' hij porden Heathcliff nog een keer in zijn zij. En glimlachten triomfantelijk.
Ik ben al lang blij, al lang blij.

((Kijk, geen drama ))