Corobatar's gordijnen van mist

In de stad Corobater's is een stuk van de stad gewikkeld in gordijnen van mist, veel schaduwen en duistere wezens voelen zich tot deze plek aan getrokken.
De lucht is er guur en het is er altijd koud. Op de een of andere manier gaat het gordijn van mist nooit weg. Zelfs niet bij zonneschijn waardbij alles hoord te verdampen.
Stervelingen durven er niet te komen, en zijn er dan ook haast nooit. Er zijn zo ie zo niet veel mensen, aangezien iedereen bezig is deze duisternis te bestrijden.
Al veel strijders zijn dan ook al langs geweest om dit hol van schaduwen en duistere wezen te bestrijden, meer meren deel kwam niet levend terug uit het gordijn.

Regels: niet te veel
Toegang: Hoogtens 3.

Yuriko had hiervan gehoord, het was een van de plekken waar ze moest zijn om verdere opdrachten te krijgen. Ze hoefde niet bang te zijn dat deze schaduwen haar iets zouden toen. Maar toch was de angst van haar gezicht af te lezen. Haar armen hingen futloos langs haar lichaam en haar ogen stonden groot en oplettend.
Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer kou ze voelde en zo wist ze dat het niet ver meer kon zijn. Haar cupuchon trok ze nog meer over haar ogen en ze richtte haar blik weer op de grond.
Ze had een lange zwarte jurk aan met donker paarse franjes en geruisloos liep ze steeds meer naar de kou toe, tot dat ze zeker wist dat ze er midden in stond. Overal hoorden ze stemmen, vage onverstaanbare stemmen. Het waren de schaduwen. Ze hoorde hoe alles zoefde en om haar heen zweefde. Soms was er een zwarte vlek te zien van een schaduw, maar meer niet.
Ze liep tot het midden van de mist en zette zich gereed, wachtend tot iemand zou komen om haar haar volgde opdracht te geven.

Yuriko voelde hoe er steeds meer schaduwen om haar heen begonnen te zoefen. Het leken wel horde wespen. Toch bleef ze angstig naar de grond kijken, Hara gezicht was totaal bedekt omdat ze bang was dat de schaduwen het zouden zien.
Een enorme schaduw stopte voor haar neus. Er was geen gezicht te zien alleen maar zwart. Een zwarte gedaante vol haat en angst. Toch had Yuriko het gevoel dat hij haar aan keek, met een kille ijzige blik. Even keek ze terug en ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden en staarde hem strak aan.
'Fijn je dat je gekomen bent', zei de stem van de schaduw monotoon. Het was alleen raar gebrabbel, maar Yuriko kon hem verstaan en ze knikte naar hem.
Ze keek even heel snel achterom en zag hoe ze in een kringetje stond met allemaal schaduwen even slikte ze en ze keek weer strak naar de hoofd schaduw voor haar. 'Je moet je aan het plan houden', zei hij streng en hij keek haar even door dringend aan ookal had hij geen ogen.
'Je kan Shimara niet vermoorden, je kan niemand vermoorden, tot dat je met de engel des duister hebt gepraat', zei de stem weer monotoon.
Het enige wat Yuriko deed was knikken en ze keek hem weer strak aan.
'De engel des duister heeft binne kort een groot gevecht met de draken van de lucht tempel', zei hij terwijl hij nog steeds even kil en ijzig recht door Yuriko heen keek. 'Ben daar bij', zei de stem kort en de schaduwen trokken zich weer terug.

NEW

Yuriko liep zonder angst zonder twijfels. Ze was niet meer bang zoals ze de vorige keer was. De kou omhulste haar maar ze voelde er niets van. Mat grote passen liep ze er door heen alsof het niets was. De schaduwen vlogen nog steeds als wespen om haar heen maar ze negeerde zich en zette zich weer gereed in het midden van de mist en wachtte tot dat de hoofd schaduw weer op daagte.
Het duurde niet lang en ze keek weer naar het zwarte zwevende gehul voor haar. Haar ogen stonden strak op het wezen gericht en ze wachtte tot dat hij zou beginnen.
'Ah, je bent weer terug gekomen', zei ze opgewekt. Yuriko knikte weer, ookal wist ze dat ze zo meteen moest praten anders zou hij nooit kunnen uitleggen waar de plek was. 'Ik heb de engel des duister gezien, zoals je had gezecht', zei ze monotoon en ze keek hem strak aan. 'Ze word opgesloten in het blok van Osuké', zei ze terwijl ze hem weer strak aan keek.
'Het blok..', zei de schaduw even bedenkelijk. 'Ik zal je vertellen waar het is', zei hij terwijl hij aan een lange uitleg begon hoe er te komen. Nadat hij klaar was knikte Yuriko alleen en wachtte tot dat hij vertrok. 'Succes', brarelde hij nog toen hij verdween.
Yuriko draaide zich abrupt om en liep met grote passen weg, opweg naar het blok waar de engel des duister zat.

NEW, kom me maar lekker niet storen behalve als je de prachtige naam Resi hebt

Deze keer was ze bang. Deze keer trilde haar gehele lichaam bij het voelen van de kou. Ze wilde niet consequenties niet mee maken.
Met kleine passen liep ze door schrikkend bij elk geluidje dat ze hoorde. Alles leek zo traag te gaan. De kou leek haar langzaam mee te voeren naar de plek waar Kaniku was. Haar zou pijnigen. Ze zou zijn leed vermaak zijn. Alleen voor de twee keren dat ze hem ten hulp had geroepen.
Steeds kwam ze dichterbij, steeds kwam ze meer schaduwen tegen, meer demonen en andere duistere wezens.
Ze wilde niet bang zijn, ze moest geen angst tonen dat zou ze alleen maar meer plezier doen.
Toen ze aanmaal diep in de mist zat kwam de enorme gedaante van Kaniku. Ook al had hij geen gezicht je kon hem zien grijnsen. Je kon het vermaak nu al in zijn ogen zien.
Toen ze eenmaal voor hem stond slikte ze even en ze keek recht naar Kaniku, naar zijn ontzichte bare grijns. Zijn onzichtbare twinkelende ogen. Langzaam voelde ze hoe Kaniku binnen drong in haar geest. Hij zou alles extra langzaam doen, alles extra pijnigen.

((Ik heb de naam Resi!!))

Resi rolde zich nu zonder nog enige moeite, geluidloos, achter zijn zuster aan.
Al de weg al, zwijgend.
En sluw als hij was had hij elk spoor van zijn aanwezigheid weten uit te wissen.
Hij had zich "ingeparkeerd" net achter een container, en kon, als hij een beetje naar voor leunde zijn zusje zien.
Natuurlijk deed hij dit liever niet.
Natuurlijk voelden hij zich schuldig dat hij haar geen privecie gunde.
Maar alles bleek opeens te veranderden bij dit schouwspel.
Zijn zus was niet meer dan een pop, in de handen van het slechten.
Het slechten dat ervoor heeft gezorgd dat hij nu alles wat met lopen te maken heeft weer opnieuw moest leren.
En daar altijd pijn van zou houden,
'Yuri..,' stamelde hij,
een combinatie van verdriet,
verbazing en pure haat.
Haat voor alles wat slecht was, en alles wat zijn leven zou gaan verpesten.
Hij schreeuwden het uit, hij rende naar haar toe, hij greep haar vast in zijn armen en nam haar mee naar het eeuwige licht.
Kon dat maar, maar nee.
Hij zat daar, wenste dat hij iets kon doen.
Hij kon wat doen,
hij balde zijn vuisten.
En toen,
een kreet.
'Yuriko!!!'
hij probeerde zich met een ruk overeind te helpen, de eerste stap, een tweede. Zijn handen tastend naar haar warme lichaam. Maar toen, plots.., een felle pijn.
Hij zakte in, en knalde net voor haar op de grond, met tranen van woede en onmacht in zijn ogen.
En een straaltje donkerrood bloed uit zijn mond.

Yuriko zag de vreselijke beelden voor zich. Ze zag zo veel beelden. Zo veel pijn. Alles werd zwart voor ogen. Een glimp van Resi kon ze nog volgen. Ze wist dat hij het echt was, dat geen beeld was. 'Resi..', kwam nog uitgestrompeld.
Even was Kaniku gestopt door Resi. Toch besteedde hij gaan aandacht aan hem en ging weer verder met Yuriko.
Yuriko schreeuwde, ze smeekte om te stoppen. De pijn drong door tot haar gehele lichaam en ze zakte neer op de grond. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en de tranen liepen over haar wangen.
Ze zag hoe ze zelf Resi vermoorde. Hoe ze hem liet lijden van de pijn. Dat ze er bij stond te lachen alsof het haar niets uit maakte. In haar hoofd hoorde ze Resi schreeuwen. Schreeuwen van pijn. Een pijn die Yuriko hem aan deed. 'NEE!', schreeuwde ze uit.

Resi liet zijn warme gezicht de koude tegels raken.
En voelde iets om hem een zuisen,
en roepen, feluisteren, zeggen.
'You're all Alone, Resi-Chama' er rolde weer een koude traan over zijn wang.
Hij worstelde zich los, hij probeerde zich los te rukken van de stemmen.
'Nee! Ga weg! Laat me met rust!'
onzinnige woorden, hij gilde ze uit. Pure pijn, het boorden door zijn vlies, raakte als zweep slagen zijn ziel die in duizende stukjes bleek te breken.
Alles werd zwart voor zijn ogen, blind vervolgde hij zijn weg naar Yuriko. Maar wat tastend aan de grond, als een hopeloze sterveling.
Met bloed uit zijn mond, smekend om Yuriko's aanrakingen.

Yuriko kon het niet meer aan. Wanneer stopte deze waanzin. Deze gedachtes. Ze wilde naar Resi. Resi. Zijn naam dreunde door haar hoofd. Bij zijn naam kwam er opeens een stukje realitiet terug, de gedachte dat dit allemaal niet waar was. Dat niets van wat hij deed waar was.
Weer zag ze in flitsten Resi liggen, kruipend naar haar. Wat deed hij hier? Hij mocht hier niet zijn. Ze moest hem beschermen. Beschermen tegen alles.
Haar liefde voor Resi was zo sterk dat beetje bij beetje de gedachtes weg gingen. Ook Kaniku merkte het en liet zijn aanval langzaam afzwakken.
Waarom had hij opeens genade? Ze wilde er niet aan denken, ze wilde naar Resi. Toen alles weg begon te gaan kroop ze zo snel als ze kon naar Resi en hield hem in haar armen. Ze drukte hem zo stevig als ze kon tegen hem aan en de schaduwen ging langzaam weg.

Resi huiverden, kil, koud.
'love is no more than an illusion, it all rot away in my own fear',
de woorden galmden door zijn hoofd.
Maar toen, haar armen. Om zich heen, als een schild.
Tegen alles wat koud was, was kwaad was.
Hij hielt zich stil, hij kreeg zijn zich weer terug, zijn lichaam weer.
Behalve zijn benen, die bleven loodzwaar.
Zwijgend, zat hij daar.
Alles gierde door zijn hoofd,
alles bleek niet stil te staan, de wereld bleek te draaien.
Nee, één ding stond stil, zij zelf stonden stil.
De wereld om hen heen bleek te draaien, maar Yuriko-Chan en Resi bleven staan,
'chan..Yuriko..Chan*..'
mompelden hij, zacht.

((*Chan is een japans bijvoegsel dat meestal word gebruikt voor meisjes, het staat ook wel voor -tje dus, even voorbeeld: Sacha-Chan, betekent: Sacha-Tje -wilt het altijd beter weten.))

Yuriko drukte hem wat meer tegen haar aan. Ze streek met haar hand door Resi's haar en kuste zijn voor hoofd. Ze was zo blij dat alles wta ze net zag nep was, dat ze Resi niet had vermoord. Hoe kon ze het ooit in haar hoofd hebben gehaald om te vermoorden. Hoe kon Kyryé haar zo gek hebben gemaakt.
'Alles is goed', fluisterde ze tegen hem. Ze keek even omhoog en zuchtte opgelucht. Opgelucht dat de schaduwen genade hadden. Haar hier zo liet zitten met Resi.
Nogmaals gaf ze hem een kus. 'Het is klaar', zei ze nogmaal bemoedigend.

'Het is klaar,' herhaalde Resi haar zacht.
Met de nadruk op het woord is,
alles bleek weer stil te staan.
Hij probeerde zich overeind te trekken, maar dat lukte niet.
'Ik wil zo graag wegrennen voor alles, ik ben bang,'
hij huiverde even,
'ik ben bang, Yuriko..,' herhaalde hij weer, zijn stem klonk als een soort slis.

'Je hoeft niet bang te zijn', zei ze terwijl ze hem nog steeds stevig tegen zich aan had gedrukt.
'Ik ben bij je, ik bescherm je'. Het klonk zo zelfverzekerd, zo zonder angst. Maar ze wist dat ze diep van binnen ook doods bang was.
Ze tilde Resi op en keek zoekend om zich heen tot dat ze de rol stoel zag staan.
Met enkele moeite probeerde ze Resi op te tillen en terug te brengen naar zijn rol stoel.

Resi sloot zijn ogen, en voelden de stoel weer onder zich.
Hij voelden zich machteloos, en slap.
Hij probeerde zo hard alles te doen, het voorbeeld te zijn. Maar dat kon niet, niet zo in deze positie.
Hij zou eerst moeten genezen, maar hoelang zou dat wel niet duren?

Yuriko greep naar de handvaten. Opeens leek alles weer echt worden. Ze voelde de kou weer en een hevige hoofd pijn. Ze zag het bloed bij Resi en veegde het mer haar eigen vinger af.
Zonder nog maar iets te zeggen rolde ze weg met Resi. Weg uit deze kou, weg uit deze pijn en gevangenis van angst.