De waterval bij Kirkus.

Kira liep kwaad het dorp uit. Wie dacht ze wel dat ze was, de koningin ofzo. Ze liep ergens een bos in, nog steeds kwaad. Opeens stond ze stil, ze stond voor een prachtige plek met geweldige waterval. Op slag was ze haar boosheid kwijt en liep ze genietend van al het moois naar het meer toe. De rozensrtuiken voelde ze niet eens. Ze begon zachtjes te zingen en trok haar schoenen uit. Ze liet haar voeten voorzichtig in het water zakken dat verbazendwekkend niet eens zo koud was.

Shimara liep richting de waterval, terwijl ze de bladeren van de bomen uit haar haren probeerde te vissen. Via het bos in Kirkus komen was een koud kunstje, zeker voor haar. Ze kende het bos tot op haar duimpje, inclusief de plekken waar de paden en wegen uit kwamen. Osuké had geen waterval, alleen wat meertjes en beekjes. Kirkus weg, dat was juist het mooie. Ze kon van verre het water al horen kletteren en stromen. Het had een kalmerende werking op haar.

Zachtjes zingend keek ze naar het kletterend water. Het verbaazde haar dat er niemand was. Ze liet haar voeten bungelen in het water en af en toe spatte er een druppel water op in haar gezicht.

Shimara keek op toen ze iets dacht te horen. Als een soort reflex greep ze naar het handvat van één van haar zwaarden en bleef even doodstil staan. Achter de bomen vandaan zag ze door de wind wat paars haar opgetild worden. Hoe heten ze ook alweer? Kira toch... Zij had paars haar. Ze liet haar zwaard weer los en probeerde zonder kleerscheuren tussen de rozenstruiken heen te lopen.

Kira keek op toen ze wat geruis hoorde wat niet van de wind af kwam. Ze keek om en zag het meisje dat haar de 1ste dag had rondgeleid. Ze stak haar hand op als begroeting en lachte haar vriendelijk toe

Shimara keek op en stak langzaam ook haar hand op. 'Yo' Zei ze droog en veegde de blaadjes van haar kleren. 'Jij was toch uhm... uhm...' Ze knipte even een paar keer in haar vingers, alsof ze zo nadacht. 'Oja, jij was toch Kira?'

"Yes, en jij was..." O god, waarom ben ik zo slecht in namen. Ze dacht heel diep na, na enkele seconde gaf ze het op. "Lara, mara, ik zou het echt niet weten" Ze lachte verontschuldigend. Ze keek haar aan en het viel haar op dat haar geiriteerde blik minder was dan de 1ste dag dat ze haar ontmoette

Shimara zuchtte en haalde haar schouders op. 'Maakt niet uit hoor, kan me goed voorstellen dat je mijn naam vergeten bent. Namen zijn niet belangrijk als je niet in een nieuw dorp bent aangekomen, waar eigenlijk nog alles onbekend is. De naam is Shimara, Shimara Kaburagi.' Ze plofte neer op de grond en leunde met haar rug tegen een boom aan. Het was haar vaste plekje bij de waterval. Dat was ook wel te zien, want het gras bij de boom was plat omdat ze daar altijd zat.

Kira keek naar het water. Ze dacht na over wat Shimara net zei over namen. Eigenlijk gaf de mens alles namen, bomen ,dieren, dingen. Alsof het hun eigendom is. Ze strekte zich nog eens extra uit en genoot van het water.

Shimara luisterde naar het gekletter van het water en pakte haar fluit, maar begon er niet op te spelen. Dat leek haar niet gepast, aangezien ze in het gezelschap van een ander was. 'Dus, Kira, uit welke streek kom je eigenlijk?'

Kira keek naar de fluit waarom speelt ze er niet op?. dacht ze. "ik kom uit het zuiden, eigenlijk net zo'n dorp als Osuké. Maar dan warmer". Ze vertelde al veel over zichzelf, het was pas hun 2de ontmoeting bedacht ze later. Maar eigenlijk kon het haar niet schelen. Ze was gewoon een flapuit

Shimara knikte. Het bleek dat er best veel personen uit het Zuiden kwamen. 'Ik zelf kom ook uit het Zuiden, maar ik verlang er niet echt naar om daar weer te wonen. Hier wonen bevalt me prima...' Zei ze nadenkend. Eigenlijk ging het Kira helemaal niet aan, maar het was wel zo. Het was de waarheid, dus dat mocht ze best weten. Maar, ze zou niet veel kans hebben op een antwoord als ze teveel persoonlijke vragen ging stellen. Dat zou Shimara aan bijna niemand geven.

Ze knikte. Eigenlijk wilde ze nog heel veel vragen, maar iets in haar houding hield haar tegen. Ze trok haar benen uit het water "ik ga maar weer eens. Ciao" Ze lachte vriendelijk naar Shimara. Ze liep weg en schramde haar benen aan de doornen "auw" ze vloekte binnensmonds.

((moet me luchtbed enz. inpakken ga weer naar huis dus kap het gesprek ff af <3))

Shimara keek haar stil na en zuchtte diep. Misschien een beetje van opluchting, omdat ze nu voor enkele seconden weer alleen was. Ze zette voorzichtig haar fluit haar aan mond en begon er zacht op te blazen. De zoette klanken van haar fluit overheerste het geluid van het kletteren van het water, van het gezang van de vogels en al snel, leek het alsof al het geluid weg was genomen, opgeslokt en alsof je alleen nog maar de klanken van de fluit kon horen.

----new---
Kira liep naar de waterval, op 1 of andere manier wist ze de weg nog helemaal uit haar hoofd. Ze liep voorzichtig door de rozenstruiken heen en mompelde geiriteerd een paar scheldwoorden die haar benen schaaften. Amado was al voor haar uit gerend, ineens hoorde ze een plons. "Amado?" ze rende zo snel als ze kon door de struiken heen en zag Amado vrolijk in het water zwemmen. Ze lachte "Ik had je beter waterrat kunnen noemen"

Yia kwam nog al per ongeluk bij de waterval uit. Ze had terwijl ze door het bos liep gekletter van water gehoord en was er op af gegaan. En nu ze dichterbij kwam hoorde ze in de verte een bekende stem. Die van Kira. Met haar hoofd een beetje schuin ging ze verder op het geluid af. Ze kwam uiteindelijk bij de waterval en Kira. 'Hi.'Zei ze tegen Kira. Ze moest lachen om Amado die rondjes in het water zwom.

Kira had niet echt op de omgeving gelet en draaide zich abrupt om toen Yia haar naam zei, ze kon net haar evenwicht behouden om niet in het water te vallen. Ze lachte "hey"

Yia glimlachte. 'Liet ik je schrikken?' Vroeg ze, quasi schulig kijkend. Ze keek naar Amado. 'Wat kan hij goed zwemmen zeg!'Zei ze, half verbaasd en half verwonderd.

Kira grijnst terwijl ze naar Amado keek "Volgens mij komt het omdat bronzen draken nogal van waterhouden." Ze dacht aan zijn natte likken, dat had er vast een zeker mee te maken. Ze ging zitten op de waterkant en trok haar schoenen uit. Ze voelde voorzichtig aan het water en stal al snel haar benen erin. Het water werkte verkoelend en ze had het gevoel dat haar wondjes op haar benen van de rozenstruiken genazen.