De Luchttempel

Geruis loos kwam Yuriko aan gelopen, meestal was ze ontzichtbaar door haar kleine lengte mar deze keer was ze best opvallend gekleed, dus het onzichtbaarheids plan was mislukt.
Ook al was Yuriko niet vrolijk of blij ze had voor een keer een knal gele jurk aan gedaan. Puur uit verveling.
Toen ze de tempel in kwam lopen kon ze alles nog terug zien, hoe alles gebeurd was. Het gevecht, alles. Ze liep met kleine stapjes verder en keek wat rond. Het was best een mooie tempel.

Shimara liep naar de muur waar Kyryé dwars doorheen was geschoten. Aan de muur zaten nog zwarte veertjes van haar vleugels. Even verderop, waar ze had staan kijken, zag je een grote brandplek zitten van de vuurbol die ze had afgeschoten. Het was zo vreemd. Nog steeds voelde er iets hier niet goed, alsof het bedoeld was dat ze zou missen en zou verliezen...

Yuriko keek om toen ze hoorde dat ze niet alleen in de tempel was. Toen ze de roze haren van Shimara zag zuchtte ze even. Ze was totaal niet in de stemming om te vechten of om haat te tonen. Misschien kon ze het even goed maken, dat ze geen gezeur meer met haar had.
Twijfelend liep ze naar Shimara toe en bleef achter haar staan. Een paar tellen zei ze niks, maar besloot toen toch maar iets te zeggen.
'Eh, hi.. Shimara', zei ze moeizaam. Ze had al haar vriendelijkheid bij elkaar gepropt en haar zo op ene normale manier kunnen begroeten.

Shimara keek over haar schouder heen om te kunnen zien wie er achter haar stond en wat zei. Toen ze zag dat het Yuriko was, trok ze voor een kleine seconde haar wenkbrauw op van verbazing. Yuriko die haar op een soort van vriendelijke manier gedag zei? Was ze ziek? Moest ze informatie van haar hebben of zou ze haar weer proberen uit te lokken voor een gevecht?
Ze draaide zich half naar Yuriko en maakte een piece teken met haar handen, die ze naar haar opstak. 'Yo' Zei ze nogal droog en keek een beetje emotieloos.
Dat was niet uit vijandigheid, dat was gewoon hoe Shimara iemand altijd groette. Vaak kregen mensen hierdoor een verkeerde indruk van haar en gingen dan weg.

Yuriko wiebelde wat zenuwachtig en kon precies van Shimara's gezicht af lezen wat ze dacht. Het was natuurlijk ook achterlijk. Eerder had ze een mes door haar arm gestoken en nu stond ze hier om haar vrolijk te begroeten.
Ze keek even rond en wierp haar blik toen weer op Shimara. 'Hoe gaat.. het.. enzo?', vroeg ze veel te snel. Het was waarschijnlijk nog te verstaan baar.

Shimara krapte zich even achter haar hoofd en probeerde uit de woorden die ze kon verstaan een zin te maken die Yuriko waarschijnlijk had gevraagd. 'Mag niet klagen, mijn ei is laatst uit gekomen. How is your life?' Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak. Het was allemaal zo... plotseling?

Yuriko knikte even vluchtig. Misschien had ze haar beter kunnen negeren, alles laten bij wat het was. Ze keek om en overwoog de optie om gewoon weg te lopen en alles te laten bij wat het was. Maar dan zou deze tijd nutteloos zijn geweest dus bleef ze.
'O, leuk.. ehh mijne ook', zei ze wat schampachtig. 'Wat voor .. eh draak heb je precies', vroeg ze na een kleine ongemakkelijke stilte.

'Wit. De jouwe is zeker zwart? Eerst ging ik om eerlijk te zijn uit naar groen, maar dat kan niet kloppen. Jij hebt een andere persoonlijkheid dan de groene draak.' Ze ontdooide al een klein beetje, maar nog steeds vond ze het moeilijk om een "normaal gesprek" met Yuriko te voeren. Met Resi had ze hier totaal geen problemen mee en ze leken heel erg op elkaar. Toch, voelde dit anders, heel anders zelfs.

Yuriko die normaal gesproken boos zou worden om haar vooroordeling knikte nu trots toen ze raadde dat ze de zwarte draak had. 'Groen.. ', zei ze even bedenkelijk. 'Denk inderdaad niet nee', zei ze met een klein lachje.
Ze begon nu wat rustiger te worden, er viel best wel met haar te praten. Beetje. Ook al was het wel raar. Maar Resi mocht haar, dus zou er vast niet veel mis met haar zijn.

Shimara knikte en draaide haar hoofd weer naar de muur van de tempel en bestudeerde de muren. In de tempel muren waren figuren gebeiteld. Draken, mensen, een soort van leeuwen, van alles. Ze streek haar even met haar hand over en draaide haar hoofd toen weer terug naar Yuriko. 'Jij hebt haar ook gezien hé? De engel, jij hebt het gevecht ook gezien.'
Het klonk niet echt als een vraag, maar meer als een bevestiging.

Yuriko's adem stolkte in haar keel en haar ogen werden groot. Haar normale huids kleur veranderde in een wit bleek kleurtje. Wat wist ze, wat had ze gezien. Snel keek ze een andere kant op. 'Ehh.. nee, ik eh kwam niet aan gelopen', zei ze vluchtig. 'Niets gezien', voegde ze er snel achter aan.
Wat als ze haar had gezien, wat als ze alles wist? Wat als ze alles aan Maliah zou vertellen?
Ze raakte even lichtelijk in paniek, was ze maar nooit met haar gaan praten. Had ze zich maar gewoon stil gehouden weg gelopen alles gelaten bij hoe het was.

Shimara trok haar wenkbrauwen op en haalde haar schouders op. 'Sorrow en ik hebben haar wel gezien. Ze heeft hier flink wat schade aangericht.' Ze wees even naar de muren die een beetje begonnen af te brokkelen.
Ze had geen idee van wat Yuriko was wezen doen in het holst van de nacht, terwijl zij in het bos aan het trainen was, of lag te slapen. Dat ging haar ook helemaal niks aan. Dingen waren soms persoonlijk, dus was het beter niks verder te vragen erover.

Yuriko zuchtte opgelucht toen Shimara er niet over door ging. Snel voegde ze zich in haar nieuwe onderwerp en knikte. 'Ja enorme schade', zei ze alsof het de grootste schande was wat iemand ooit had kunnen doen.
Niemand hoefde ooit te weten waar ze mee bezig was geweest. Behalve Resi, maar hij lag in het ziekehuis. Dus niemand hoefde er iets van te weten. Alles zou ze ontkennen, elke vraag zou ze onbeantwoord laten. Niemand mocht het weten.

Shimara keek even naar de gehele tempel. 'Je hebt wel een groots gevecht gemist. Maar, het was ook vreemd...' Zei ze nadenkend.

Yuriko keek de tempel rond en knikte. 'To bad', zei ze vlug. Ze bedacht dat Shimara ook een strijder was. 'Jij bent ehh.. toch ook zo'n stijders iets gebeuren?', vroeg ze uiteindelijk.

Shimara knikte een enkele keer en keek Yuriko vanuit haar ooghoeken aan. 'Ja, maar het voelt nog niet echt aan alsof ik een strijder ben. Ik heb meer het gevoel dat ik Sanou mijn draak moet zorgen dan dat ik vecht voor mijn leven. Maar, dat zal iedereen waarschijnlijk wel hebben.'

Yuriko dacht aan Katsuro en knikte snel. 'Ja, ja dat heb ik ook'. Er vlogen opeens allerlei vragen door Yuri's hoofd. Zou Shimara wel of geen strijder zijn. Wilt ze uberhaupt wel de duisternis verslaan. Was ze net zoals zij?
Ze schudde de gedachtes weg. Shimara had een schaduw vermoord, ze moest wel goed zijn.

Shimara klierde met een stuk van de muur en brak daardoor per ongeluk een stuk af. Snel keek ze om zich heen en gooide het stuk op de grond. Daarna keek ze zo onschuldig mogelijk. 'Dus, welke kant kies jij, licht of duister?' Vroeg ze opeens, zonder haar echt aan te kijken.

Yuriko voelde zich ontzettend ongemakkelijk. Waarom was het zo moeilijk om met haar te praten? Resi kon het toch ook?
Ze kreeg een klein jaloers gevoel aangezien Resi met veel mensen wel kon op schieten. Snel drukte ze het gevoel weg. Ze had niemand nodig. Alleen staan kwam voor haar veel beter uit als ze haar plannen moest verbergen.
Geschrokken keek ze op naar Shimara. Ze keek haar even bedenkelijk aan. Zou ze liegen? Tuurlijk moest ze liegen anders was het gelijk gedaan met haar plannen. 'Licht..', zei ze snel na het besef dat ze veel te lang over haar vraag moest nadenken.

Shimara schudde haar hoofd toen ze het antwoord hoorde. 'Waarom zou in godsnaam een keuze moeten maken tussen die twee?'

Yuriko keek haar verbaast aan. 'Wil je zeggen dat..', ze keek even rond en kwam iets dichterbij toen ze zeker wist dat er niemand was. 'Dat je voor de duisternis kiest', zei ze bijna fluisterend. Als dat zo zou zijn, zou Yuriko nog eens goed gebruik van haar kunnen maken.
Maar wat als dit gewoon een valse list was om uit haar te trekken dat ze wel voor de duisternis was, en tegen het licht? Onrustig wachtte ze af op haar antwoord en dacht na over wat ze zou kunnen doen als Shimara werkelijk voor het duister was.

Shimara keek haar even vragend aan en schudde toen haar hoofd. 'Nee, ik ben niet voor het duister en ook niet voor het licht. Waarom zou je in godsnaam moeten kiezen tussen die twee? Ik kies voor mijn eigen kant, dat op het ene moment licht is en op het andere moment weer duister. Ik wil me niet overleveren aan een groep, die je toch wel misbruikt. Ik wil de baas zijn van mijn eigen leven, zoals het hoort. Wil jij dat dan niet? Wil jij je echt laten misbruiken door een groep?'
Ze had zich al teveel laten misbruiken door haar ouders. De vrijheid was haar al een keer afgenomen en ze was niet van plan dat nog een keer te laten gebeuren.

Yuriko was verbaast over de menig van Shimara. Het leek precies om haar mening. Maar nog steeds har Yuriko het achter liggend gevoel dat Shimara haar ergens in probeerde te laten trappen.
'Ja, je hebt ook wel gelijk.', zei ze terwijl ze zenuwachtig haar vinger door haar haalde. Op de een of andere manier klonk het zo gemeend, totaal zonder achter liggende gedachtes.
'Dat is waarschijnlijk een van de redenen waarom .. ', ze wist niet zeker of ze het moest zeggen, het klonk zo.. zo als een verontschuldeging. 'Waarom ik nogal kil ben tegen over de andere..', zei ze er toch maar achteraan.

Shimara knikte en keek haar even weer aan vanuit haar ooghoeken, alsof ze het moeilijk vond haar rechtstreeks aan te kijken, face to face. 'Je moet geen kant kiezen omdat het moet, je kiest een kant omdat je het zelf wilt, als je dan persoonlijk iets anders doet dan de andere, jammer dan. De andere moeten zich maar aanpassen aan jou.' Ze glimlachte even vluchtig.

Yuriko knikte instemmend. Ze dacht er precies zo over. De achter liggende gedachtes weren verdwenen en ze voelde zich opeens best op haar gemak bij Shimara. 'Ik ben eh, eigenlijk wat meer voor het duister dan het licht.. denk ik', zei ze terwijl ze nar de grond keek.
Ze had het toegegeven, ze had het gezecht. Alles kon nu instorten maar Yuriko had het gevoel dat Shimara het goed zou opvatten.