De opening bij de stallen

Sorrow keek naar z'n drakenei terwijl hij luisterde naar de woorden van Maliah. Anderen hadden hun ei een een rugzak gestopt toen hij zo eens had rondgekeken. Er waren maar weinigen die netzoals hem het gewoon in hun jas of doek hadden gewikkelt. Zodra hij weer in het dorp was zou hij een zak groot genoeg voor het ei kopen. Met een vlot gebaar stak hij zijn hand in zijn broekzak, zoekend naar goudstukken. Hij voelde dat hij er nog een stuk of 3 had zitten en vroeg zich af of het genoeg zou zijn. Het zal maar genoeg moeten zijn. Hij keek weer op toen Miliah begon over de drakeneiren. ok, dat was al een stuk gemakkelijker als hij zo'n ding ging krijgen.

Shimara wierp een vernietigende blik naar de 2. Tss, stelletje aandachttrekkers. Dacht ze bij zichzelf en richtte zich weer op Maliah, die er duidelijk nogal geïrriteerd over deed. Het was best vermakelijk om te zien dat een persoon die altijd zo perfect leek, eens goed kwaad kon worden.
Het verhaal over de draken schubben vond ze best duidelijk, dus hield ze haar mond. Maliah legde voor haar goed genoeg uit en het was ook niet bepaald een al te moeilijk onderwerp.

Yuriko keek onbegrijpelijk naar Maliah. Er waren hoogtens kleine fluisterende onhoorbare woordjes gewisseld.
Even had ze weer de neiging om op te stappen, maar ze bedacht zich hij het idee dat ze Resi dan weer niet meer zou zijn. Bij zijn naam in haar hoofd werd ze wat kalmer en kon ze toch haar aandacht lichtelijk concentreren zodat ze naar Maliah kon luisteren.
Resi spookte in haar hoofd, en de neiging om hem niet nogmaals in haar armen te nemen was moeizaam te onderdrukken. Steeds wierp ze weer haar blik op hem en steeds werd ze warm van binnen, kreeg ze een rare maar fijne tinteling in haar vingers die ze niet kwijd wilde. Ze hoopte vurig dat Maliah snel klaar was met haar speach zodat ze weer konden praten, kleine woordjes konden zeggen die niemand behalve hen begrepen.
Door al deze gedachtes kon Yuriko het verhaaltje van Maliah die compleet volgen. Helfde van stukken waren totaal weg gevallen maar ze was slim en sterk genoeg haar eigen pad te vinden. Daarbij was ze alsnog niet van plan de schaduwen te stoppen.
Weer keek ze naar Resi, zijn persoonlijkheid was toch wel iets anders dan die van haar. Zou hij het zelfde over de schaduwen denken? Of zou hij ze wel willen tegen gaan?
Het maakte niet uit, als Resi het niet wilde zou hij haar toch accepteren? Dat deed ze ook bij hem. Ze zou het zo wel vragen, hield ze in haar achterhoofd.
Weer keek ze rond naar de personen om hem heen, en de gene die naast Resi stond. De gene die hij net begroette. Al deze dingen had ze gezien bij haar korte observatitie. Ze keek de jongen naast Resi even aan. Resi zou er zo zelf vast wel over beginnen.
Ze wierp weer even een korte blik op Maliah en wachtte totdat ze verder zou gaan.

Yia had de hele tijd aandachtig geluisterd, naar iedereen die wat zei, ook al deed ze dat zelf niet. 1 van haar handen liet ze rusten op haar tas, op de plek waar haar drakenei zat. Ze keek iedereen even aandachtig aan, maar wende al snel haar blik weer tot Maliah Stealnail, wachtend of zij nog wat te zeggen had. Zelf had ze geen vragen, voor haar was alles duidelijk. En zo te zien voor de anderen ook, aangezien die ook verder niks vroegen.

Kira keek naar de tweeling. Ze had helemaal niet in de gate gehad dat er een kleine conservatie was geweest tussen die 2. Ondertussen hoorde ze Maliah over de drakenschubben praten. das handig. Ze zag dat ze niet de enige was die er graag zo'n lap wilde krijgen, ze streek met haar hand over het ei. Eigenlijk kon ze helemaal niet voorstellen dat daar een draak in zat. Ze keek naar de andere of die nog vragen hadden, zelf begreep ze tot nu toe nog alles.

Toen er een stilte viel, ging Maliah weer verder met haar verhaal. 'Mooi, dan gaan we nu verder naar het volgende. Je draak groeit samen met jou, zelfs als het in het ei zit. Ga jij een level omhoog, gaat je draak dat als het ware ook. Denk er dus ook aan, je draak vertrouwt jou, net zoals jij je draak vertrouwt. Als je tegen je eigen draak zal liegen, zal je draak dat ook tegen jou gaan doen. Mijn advies dus, blijf eerlijk! Dit zal de meeste fouten voorkomen.'
Toen Maliah klaar was met die zin, werd het geklap van vleugels hoorbaar. Van grote, sterke vleugels. Op dat zelfde moment, lande er een enorm witte draak vlak voor de groep, naast Maliah. Hij was groot en keek met zijn goud kleurige ogen naar iedereen, terwijl een paar witte veertjes van hem vanuit de lucht langzaam neer dwarrelde, op de grond. Maliah lachte naar de witte draak en gaf hem een klopje tegen zijn middel. 'Dit brengt mij meteen weer op het volgende, dit is dus mijn draak, Cuazulo. Hij is één van de weinige draken die de mensentaal beheerst. Zeg eens hallo, Cuazulo.'
Cuazulo boog zijn hoofd wat naar voren, alsof hij een buiging maakte. 'Gegroet, jonge strijders.' Was het enige wat hij zei.

Shimara keek verveeld naar Cuazulo en draaide met haar ogen. Wauw, wat bijzonder zeg... Ze had Cuazulo zo vaak over zien vliegen als ze door het bos liep, of als ze in het dorp was. In haar ogen was Cuazulo niks meer dan een uit de kluiten gewassen kip, met die veren van hem. Met de minuut meer dat ze hier stond, begonnen de irritaties zich meer en meer op te stapelen. Ze had in deze tijd net zo goed kunnen trainen bij haar huis, of geld kunnen verdienen door middel van dorpelingen veilig door het bos heen te loodsen.

Yia keek vol bewondering naar Cuazulo. Hij zag er zo machtig uit. En dat hij kon praten... Ze vondt het geweldig om Cuazulo van zo dichtbij te zien. Ook zij had hem al vaak over zien vliegen, maar toch, dit was anders. Ze bekeek hem eens goed, van top tot teen. Zijn vleugels waren indrukwekkend, maar ook de blik in zijn ogen, zo... Intimiderend, net als bij Maliah Stealnail.

Kira keek met ontzag naar Cuazulo. "wow" zei ze zacht. Een draak van zo dicht bij, dat had ze nog nooit meegemaakt. En zo ontzagwekkend. Ze wist niet waar ze moest kijken, naar de veren, naar zijn ogen. Ze vond het geweldig. En Maliah ernaast, zo ontzagwekkend, zo sterk. Ze kon haar ogen er niet van afhouden.

Sorrow trok een wenkbrauw op. Hij vond het maar vreemd dat een draak de mogelijkheid had om te praten. Het was net alsof een hond oppeens tegen je zou beginnen praten. Hij keek even naar zijn eigen drakenei en vroeg zich vaag af hoe hij zou reageren moest zijn draak oppeens zijn eerste paar woordjes zou gaan zeggen. Hij keek weer naar de draak en toen naar de andere draken in de stal. Ze leken totaal niet op elkaar. In de stal was er dan ook nergens een witte draak te bespuren... De draak zelf was idderdaad indrukwekend. Maar hij wist zeker dat een zwarte draak veel prachtiger zou zijn dan een witte. Dat vertelde zijn voorgevoel teminste. Maar ok, hij moest eerlijk zijn. Cuazulo was een prachtig wezen.

Cuazulo boog zijn kop naar Maliah toe en begon een vreemde taal te praten. Maliah prate in dezelfde taal terug, maar ze hielden beide hun stem gedempt. Uiteindelijk knikte Cuazulo even, steeg op en verdween weer in de wolken.
Maliah keek hem even ernstig na, maar veranderde de uitdrukking op haar gezicht weer zo snel mogelijk en draaide zich naar de groep.
'Wat jullie net konden horen, was drakentaal. Draken kunnen de mensentaal aanleren, maar mensen kunnen ook de drakentaal aanleren. Dit is moeilijk en het zal een aantal maanden duren voordat je de basis ervan kan beheersen. Als je ervoor geïnteresseerd bent, kan je mij opzoeken bij de stallen.'
Even was ze stil en dacht nog goed na. 'Oja, jullie weten waarschijnlijk allemaal dat je draak een bepaald karakter heeft, die bij die van jou past. Maar, net als mensen, kunnen draken veranderen. De eigenaar heeft een bepaalde invloed op het karakter, dus kan het soms veranderen van een draak, afhankelijk van de eigenaar.' Ze keek even de groep rond en moest een lach onderdrukken door de gezichten met een verwarde uitdrukking.
'De krachten die jullie bezitten spreken verder voor zich. Naar mate je een leven omhoog gaat, zullen de aanvallen van het vorige leven ook steeds sterker worden.' Ze prate wat sneller dan eerst, dus je kon goed merken dat ze nogal gehaast was.
Snel wees ze naar een aantal kartonnen dozen en ze deed al een paar stappen naar achter. 'In die dozen zitten de lappen draken schubben. Ieder mag één lap pakken.' Ze wilde weglopen, maar liep naar de groep alsof ze wat was vergeten en er net op tijd aan dacht. 'Het spijt me dat ik opeens zo snel weg moet, maar het is een noodgeval. De personen die nog onbekend zijn in Oskué, zullen worden rondgeleid door onze eigen Shimara Kaburagi.' Maliah wees naar Shimara, het meisje met het vel roze haar en de geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht.

Yia keek Maliah Stealnail nog even bedenkelijk na, maar liep toen op de dozen af en maakte er één voorzichtig open. Zij had geen rondleiding nodig, ze woonde hier. Dus pakte ze één van de ruwe lappen die in de doos zaten en liet het door haar vingers gleiden. Ze liep een stukje verder zodat de andere ook bij de dozen konden, en ging op een rots zitten, waarna ze, heel voorzichtig, haar drakenei uit haar tas haalde. Langzaam pakte ze het uit de doeken waarin ze het voor de zekerheid gebonden had, en legde het daarna in de ruwe lap. En inderdaad, na een tijdje, kromp het ei, tot formaat van een kippenei. Inderdaad een stuk makkelijker...

Shimara haar geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht werd nu nog erger. Ze balde achter haar rug beide handen tot vuisten en probeerde zo kalm mogelijk te blijven, hoewel je in haar stem enige woede en irritatie kon horen. 'Waarom ik? Waarom kan iemand anders ze niet rondleiden? Er wonen meerdere mensen hier, dus ik zou niet weten waarom ik het perse zou moeten doen.' Ze vond het al erg genoeg dat ze hier in haar trainingstijd moest rond hangen, laat staan dat ze ook nog eens met dat stelletje ongedierte door Osuké moest gaan rond lopen. Maliah had de verantwoordelijkheid voor hen, zij niet!

De blik van Yuriko stond nog altijd vast genageld op die van Resi, maar toen Maliah eenmaal klaar was met haar verhaal keek ze naar de doos waar de schubben in zaten.
Dat deel had ze niet helemaal gehoord dus volgde ze de rest maar in was hun deden. Toch durfde ze niet bij Resi weg te gaan. Zelfs geen een stap meer weg te zetten. Ze wilde bij hem blijven.
Ze wierp haar blik even op de genaamde die ons zogenaamd moest gaan rind leiden. Even geloofde ze het niet. Zij was net als ons. Niet beter, geen hoger level. Niets. Waarom zou Yuriko zich veilig voelen bij haar. Waarom zou ze haar de leiding over haar geven. Bij deze was ze officieel niet van plan naar haar te gaan luisteren, laat staan dat ze haar een waardige blik gaf.
Ze krulde haar hand op die van Resi heen en keek hem kalm aan. Toch was de onrust ergens diep in haar ogen zichtbaar. 'Kom we moeten iets van schubben pakken', zei ze met een zachte stem.
Op de een of andere manier kwam hij bezorgd over terwijl ze dat totaal niet was. Het was meer angst. Angst om Resi los te laten en nooit meer zijn warme hand te voelen. Opeens was ze bang, bang voor haar oude leven. Ze voelde zich weer het kleine zusje die haar grote broer weer had terug gevonden. Ze schudde haar hoofd, dit was een enorme afwijking van haar persoonlijkheid. Yuriko hoorde sterk moordlustig en zeker niet bang te zien. Voor niemand niet.
De draak die zo juist naast Maliah had gestaan was als een waas gekomen en gaan voor haar beeld. Ze was er totaal niet meer bij de geweest in de paar minuten dat de witte draak daar had gestaan. En nog steeds was er niet voor de volle 100% bij.
Zelfs haar draken ei was ze bijna vergeten. Even liet ze haar hand er op ruste en zuchtte. Samen zouden ze sterk worden en nu Resi er bij was kon niets of niemand hen meer aan. Ze zouden samen de vrede over nemen. Als Resi dat natuurlijk wilde.

Was dit nou de Maliah Stealnail? Kon zij het weer-zien van broer en zus, de liefde en het verdriet die daarbij keken niet begrijpen? Gaf ze de leiding aan een roze harig rebels kind. Ach, het zou wel een reden hebben.
Maar zou hij ook gaan doen wat werkelijk van hem verwacht werd?
Hij staarde afwezig voor zich uit.
Alsof hij naar iets kijk, ergens in de verte.
Langzaam schudde hij zijn hoofd. Dit kon nog eens erg fout gaan.
Afwezig schoof hij wat naar voren, naar de doos om een drakenschubbenvel te pakken. Was hij wel geschikt. Hij wist dat hij dit met gemak kon uithouden. Maar als hij eenmaal de macht had, van een held? Zou hij dan ook een held blijven?
Hij wist het niet.
Hij had zijn zusje even los gelaten. Verzonken in zijn eigen gedachten, zijn ogen schoten even de groep rond.
Ze stonden dringend, een beetje gemeen.
Hij schokte even. Natuurlijk zou hij dat niet kunnen.
Snel liep hij weer naar zijn zusje, en greep haar warme handje vast.
Hij streelde met zijn duim over haar wijs vinger.
Ter wel hij zacht in haar hand kneep.

Yuriko kneep nog iets meer in de hand van Resi. Het was nog steeds raar. Het voelde nog steeds als een grote ilussie die weer in elkaar kon vallen. Maar op dit moment was het waar. Dit moment wilde ze koesteren voordat alles weer in een viel.
Weer staarde ze de doos waar ze zo langzamer hand echt iets mee moest doen. Ze wist even niet meer wat aangezien haar gedachtes een grote letter soep was geworden.
Ze schrok even toen plotseling de warmen hand van Resi weg was. Yuriko had het gevoel alsof opeens de werkelijheid terug kwam. Met grote ogen staarde ze voor zich uit terwijl er langzaam weer leven in haar kwam. Haar ogen keken wild om zich heen op zoek naar Resi. Voor een seconde raakte ze in paniek, voelde ze de leegde weer. Het gat in haar borstkast liep weer leeg, tot dat ze een glimp van hem op ving. Er onglipte een opgeluchte zucht en al snel voelde ze de warmen hand van Resi weer.
'Laten we maar zo'n schub ding gaan halen', zei ze weer volkomen hersteld van haar bijna paniek aanval.
De lieve aanraking van Resi deed haar goed en er ontstond een rode blush op haar wangen. Ze trok aan Resi's arm en liep voorop door de menigte heen opweg naar de doos met draken schubben.
Toen ze langs de roze harige 'leiding gevende' liep wierp ze haar een kille blik toe en ze wist dat Resi precies het zelfde over haar dacht. Ook al had ze niets gezien niets gehoord, ze wist het. Het was een ingeving waar ze op vertrouwde. Een gave die alleen een tweeling zoals hen hadden. De doos kwam steeds dichter bij en om de minuut keek ze of Resi nog wel bij haar was. Ze wist het altijd vrijwel meteen zeker aangezien zijn hand nog steeds stevig om die van haar heen zat.

Resi had zijn schubben vel al gepakt, maar liep met zijn zusje mee.
Hij wou haar alleen maar het gevoel geven dat hij aan haar zijde stond. Voor altijd nu.
Dit was misschien het verkeerde moment, maar een simpel moment.
Maar zelfs in gevechten, of de meest domme plannen zou hij haar bijstaan.
Stom moment.
Een laf begin van een lange strijd.
Een simpele bijeenkomst.
En de mensen om hem heen? Moest hij daar verder mee gaan?
Nee.
Hij zou met zijn zuster op reis gaan, misschien alleen maar om langs de sterren te vliegen op de rug van hun draken,
om de mooiste plaatsten te bezoeken samen.
Vooraltijd, forever United.

Kira keek naar Shimara. "oke..." fluisterde ze tegen zichzelf. Ze liep naar voren en pakte een lap en wikkelde het ei erin. Ze zag het krimpen. das inderdaad wel erg handig ze stopte het ei in haar broekzak en keek een beetje de groep rond. Ze was hier nog nooit geweest en Shimara leek er niet echt zin in te hebben om onbekende rond te lijden.

Sorrow liep op zijn gemak naar de dozen. Hij zocht er de eerste de beste uit en liep toen weg van de stallen.
Verderop zitte hij zich neer in het gras en legde voorzichtig het drakenei naast hem neer. hij keek even naar de lap schubben. Het vloede redelijk maf aan maar lang bleef hij er niet bij stil zitten en wikkelde het om het drakenei. Even leek het niet te werken maar net wanneer hij ging gaan denken of dat ding wel werkte begon het te krimpen. 'nice...' fluisterde hij tegenzichzelf. Hij stelde zich recht en stak het verkleinde drakenei in zijn jaszak die hij ondertussen al weer had aangetrokken.

Maliah haalde haar schouders op en bleef de glimlach op haar gezicht houden. 'Je lijkt me nogal geschikt voor de rondleiding, aangezien je mensen ook veilig door het bos moet loodsen en dus ervaring met dit soort dingen heb. Als je klaar bent, kan je gewoon terug naar huis, je eigen dingen doen. Nogmaals, het spijt me dat ik dit zelf niet kan doen, maar, het is nogal dringend wat ik moet doen bij de tempel. Veel geluk!' Ze zwaaide even en rende toen met een flinke snelheid weg van de stallen, over een touw brug naar een ander blok en verdween uiteindelijk uit het zicht.

Shimara keek Maliah met een woedende blik na. Daar stond ze dan, overgeleverd aan een stel personen, waarvan ze de naam niet eens kende! Ze schudde de gedachten van zich af. Het was even snel laten zien waar wat was en dan was ze weer weg.
Ze snelde zich naar de dozen en duwde kil een aantal aan de kant, zodat ze er zelf beter bij kon. Ze voelde een aantal woedende blikken in haar rug branden, maar negeerde ze. Ze was eigenlijk niet anders gewent, dus waarom zou ze nog moeite doen om erop te reageren? Ze pakte een lap en liep weer terug.
Nadat ze haar ei met de lap had ingewikkeld, keek ze met een emotieloze blik naar de onbekende gezichten.
'Nou, wie niet weten waar ze moeten wezen, moeten dan maar met mij mee hé.' Zuchtte ze en ze draaide zich om, naar de touw brug waar Maliah ook overheen was gelopen. De brug leide rechtstreeks naar het blok waar het dorp op stond, dus dat was de plek waar ze naartoe moest. 'Volg mij maar.' Zei ze en begon te lopen. Dit was dus het begin van een nieuw verhaal.

(Hiermee geef ik dus toestemming aan iedereen om locaties en situaties te maken. Veel plezier en good luck)

Kira liep met lichte tegenzin naar Shimara toe "ehh hallo dan" probeerde ze maar, met een beetje geluk werd Shimara dan wat aardiger. "ik ben Kira" Zei ze terwijl ze Shimara probeerde bij te houden

Sorrow wist voor geen meter waar hij naar toe moest dus werd soort van verplicht om chimara te volgen. Maar zodra hij in het dorp zelf zou zijn, zou hij gewoon zijn plan trekken.

Shimara hoorde ergens vaag door haar gedachten heen een stem, maar wist niet waar het vandaan kwam. Ze dacht diep na, over andere dingen, dus negeerde ze de stem maar. Ze hoorde wel vaker stemmen in haar hoofd, stemmen van haar ouders die tegen haar schreeuwde, of van Freia, haar zusje. 1000 gedachtes danste gewoon door haar hoofd. In die gedachten verzonken, liep ze verder.

(Dan jumpen we nu over naar de rondleiding)

Leandra kwam een stukje naar voren m het beter te horen, ze keek om zich heen en opserveerde de mensen en fronsde.
Ze keek naar beneden en deed haar handen in haar zak en keek daarna recht voor uit, en wenden haar ogen af naar een aantal mensen die haar
intereseerde en glimlachte speels.