Beyond Warriors

Proloog

Ogen, waarin je de weerspiegeling van jezelf kan zien, zo puur, zo sprekend en zo eerlijk. Zo open, zo blauw en helder, alsof het de ogen van een engel zijn. Als je erin kijkt, vergeet je opslag elke vreselijke ervaring die je hebt meegemaakt en weet je pas waar echte geluk voor staat. Dat was tenminste wat ik altijd kreeg te horen van mensen die ik had ontmoet, 10 jaar geleden. Ha, 10 jaar geleden, lijkt nu meer op 100 jaar geleden. Alles is anders, mensen, zijn veranderd in egoïstische wezens,tijd is nu niets meer dan een illusie en leven is veranderd in overleven. Ook ik ben veranderd naarmate de tijd is verstreken. De wereld zit vol wrede dingen en de dingen die je ziet, kunnen je breken en kapot maken van binnen. Iedereen is daarvan slachtoffer geworden in zijn of haar leven, ik dus ook. Ooit was ik zachtaardig, goedhartig en vriendelijk, nu ben ik gewelddadig, kil en gemeen. De tijd veranderd iedereen, soms heeft het een bedoeling, maar het gebeurt ook nog eens onbewust. In een leven waar je niks zeker weet en alles ronddoolt in raadsels, ben je het meest in gevaar. Het onbekende klautert zich om je heen en als het de kans krijgt, scheurt het je aan stukken. Sommige negeren het, in de hoop dat zij in leven kunnen blijven. Andere accepteerde het gewoon en vergaten alles maar weer. De laatste groep laat het hier niet bij zitten en weten dat er meer achter het verhaal zit. Zij willen het onbekende bekend maken en doen onderzoeken op verschillende manieren. Soms in groepen, of zelfs alleen. Zij trotseren gevaren die andere niet eens in hun hoofd durven te halen. Ze noemen zichzelf “Beyond Warriors”, omdat zij verder strijden dan met zwaarden en tegen demonen, zij vechten door te reizen, regels overtreden, zij gaan veel verder dan gewonen strijders. Ik, ben één van hen. Ik ben, Aliancé Wazamaka, dit is mijn verhaal.

oooeh, verder 0.0

verder =3

Hoofdstuk 1. Zelfkennis

Vandaag ging alles veranderen, dat voelde ik. Dat wist ik. De spullen waren ingepakt en ik was klaar om deze plek voor goed te verlaten. Ik zou vandaag deze plek achterlaten, samen met mijn verleden en oude herinneringen. Die waren onbelangrijk. Ik had geen herinneringen nodig over mijn verleden, dat toch niks voorstelden. Aan het verleden kon je niks meer veranderen, maar aan de toekomst wel. En dat was ten slot van rekening mijn missie, de toekomst zo proberen te veranderen, dat het mogelijk is te leven in een gewone situatie. Een leven, waar je niet voor hoeft te vechten.
Met grove en snelle bewegingen draaide ik de kraan van de douch dicht en stapte er voorzichtig uit, zodat ik niet kon uitglijden. Ik haalde van het handdoekenrekje een handdoek en sloeg die om me heen, nog voordat de kou zich om me heen kon vast klemmen. Druppels van mijn natte haar drupte één voor één op de grond en maakte de vloer nog vochtiger en gladder dan hij al was.
Met voorzichtige stappen liep ik naar de beslagen spiegel. Niks was er in de spiegel te zien. Met een grove en ruwe beweging ging ik met mijn vlakke hand over de spiegel heen en veegde zo het vocht weg, zodat er een een gezicht zichtbaar werd. Als eerste vielen de twee helder blauwe ogen op. Die vervloekte ogen... Ze weerspiegelde iemand die ik niet was. Vriendelijkheid, eerlijkheid, trouw, tederheid... 1 ding klopte echter wel. Een doorzetter, dat kon je erin aflezen. Dat was het enige dat klopte, de rest van die dingen waren allemaal leugens. Niks ervan was waar.
Voorzichtig legde ik mijn vingertoppen op het glas van de spiegel, vlak naast waar je mijn gezicht kon zien. De spiegel voelde koud en nog vochtig. Toen ik mezelf nog even goed opnam, besefte ik, hoe erg ik mezelf eigenlijk haat. Mijn leven, mijn gedrag, mijn eigenschappen, mijn gezicht, mijn ogen... ik had er zo een enorme hekel aan.
Mijn ogen stonden emotieloos, maar vulde zich nu langzaam met woede. Mijn hand die ik op de spiegel had laten rusten, vervormde zichzelf tot een vuist, waarmee ik met een woedende beweging op de spiegel sloeg. Scherven vlogen in het rond en je kon het glas horen kraken en barsten. De scherven vlogen langs mijn gezicht en veroorzaakte enige snij wondjes, maar ik gaf geen kik. De pijn voelde ik nauwelijks zelfs. Pijn was niks voor mij, net als de tijd en ik zelf.
Langzaam haalde ik mijn vuist van de spiegel en keek naar de stukken glas en het bloed, zonder dat er enige emotie op mijn gezicht te bespeuren was. Met snelle bewegingen viste ik de scherven uit mijn vuist en gooide ze in de wasbak. De scherven waren bebloed en de wonden waren diep, maar dat kon me niks schelen. Ongecontroleerde woeden had nou eenmaal zijn gevolgen. Dat had ik mijn hele leven al. Opeens kreeg ik dan een aanval en moest ik iets of iemand pijnigen. Het was vreemd, maar op hetzelfde moment voelde het ook... prettig. Ik hem mezelf altijd al als een walgelijk en vreemd wezen beschreven, vooral om dit.

verder x3

Me de handdoek om mijn lichaam heen geslagen, liep ik de badkamer voorzichtig uit, zonder in de scherven van de spiegel proberen te stappen. In de badkamer was het warm, maar nu ik op de overloop van het huis stond, begon de kou te overheersen. Kippenvel begon langzaam op te borrelen, dus ging ik snel naar mijn kamer, om me daar aan te kleden.
Toen ik me aangekleed had, stond ik nog even voor de spiegel om te kijken of dit nou wel zo een goede keus geweest was. Een zwart shirt valt natuurlijk niet op in het donker en het zit comfortabel... Ach, wat kon het eigenlijk schelen? Als ik nieuwe kleren nodig had, kon ik het toch ook gewoon stelen? Dat deed ik altijd al, stelen wat niet van mij kon zijn. Dat was altijd mijn oplossing geweest en het werkte altijd prima.
Bijna klaar voor vertrek, nu nog het belangrijkste... mijn wapens. Ik beende snel naar mijn nachtkastje en haalde daar twee apparaatjes uit. Voorzichtig klikte ik er één aan elke pols en trok mijn mouwen over de apparaatjes heen. Zouden ze eigenlijk nog wel werken? Ik had ze al 3 maanden lang niet meer gebruikt...
Toen ik de klonk 8 keer hoorde slaan, werd ik wakker geschud uit mijn gedachten. 8 uur al... wauw, illusies gaan snel voorbij zeg...
Snel pakte ik nog even van mijn bed mijn schoudertas, waarna ik naar beneden stormde en zo de voordeur uit liep. Zou ik de deur op slot draaien? Waarom zou ik eigenlijk? Ik zou hier toch nooit meer terug komen. Misschien zou het wel het huis worden van één of andere zwerver. Ach, wat maakte het uit? Zou alleen maar meer tijd kosten de deur op slot te draaien. En tijd ging sneller voorbij dan iedereen zich eigenlijk realiseert. De deur hield ik dus van het slot.
Voor twee seconden bleef ik nog even naar het huis kijken. Daarna draaide ik me om en liep weg ervan. Afscheid nemen was nooit echt een talent van me geweest, nu dus ook niet. En, het was maar een huis, wat kon het schelen?
Ik schrok even op toen ik luid een paard kon horen briesen. Een paard aan een koets. De koets stond bij de buren en hij stond vol geladen met koffers en tassen. De buren wilde hier ook weg dus? Ha, voor het eerst gaf ik ze ergens gelijk in. Dit was echt een vreselijk dorp, met vreselijke bewoners. Alles was zo goed, zo zoet en vriendelijk. Er was dus duidelijk geen plek voor mij. Iedereen hield zich hier altijd aan de regels, op mij na dan. Ik kwam altijd vaak in de problemen dus, dus mensen zagen mij een beetje als de rotte plek van het dorp. Wat zullen ze blij zijn als ze er achter komen dat ik hier niet meer woon.
Uit nieuwsgierigheid liep ik naar de koets toe en bekeek hoeveel koffers er al geladen waren. 8, 9, 10, 11... nooit geweten dat de buren zoveel spullen hadden. Dat zou je ook niet zeggen als je de grote van het huis zag. Minstens de helft van mijn huis!
Voor de zoveelste keer al vandaag werd ik weer wakker geschud uit mijn gedachten. Dit keer door een deur die ik dicht hoorde klappen. De deur van de buren. Ik keek verveeld op en voor de deur stond Davonn naar me te staren, alsof ik in een konijnen pakje verkleed stond of iets dergelijks. Hij keek me wel vaker op zo een manier aan en het werkte altijd op mijn zenuwen. Davonn was altijd al een beetje een rare jonge geweest. Best druk en meisjesachtig. Best irritant. Wat zeg ik nu, heeeeeel irritant. Aangezien hij altijd zo druk was, praatte hij altijd heel veel en heel snel. Hij had het dan over de gekste dingen, die nergens over gingen en er kwam nooit een einde aan! Tenzij zijn leven in gevaar was. Dan veranderde het praten en lullen in huilen en krijsen, waar je oren nog meer pijn van gingen doen.

Met een onmenselijk brede en vrolijke glimlach op na af gelopen nadat hij me enkele secondes aangestaard had. Hij liep zelfs bijna als een meisje! Volgens mij was hij nog vrouwelijker dan mij. Niet dat dat zoveel wou zeggen, ik sta namelijk niet zo bekend om mijn... vrouwelijke kanten. Helemaal niet zelfs.
'Hi Alian-sama! Ga je ergens heen? Ik zie dat je een tas bij je hebt!' riep hij haast zo hard, dat ik het gevoel kreeg dat mijn oren er elk moment of konden vallen. Hoe kon hij non-stop altijd zo vrolijk zijn!? Hij was echt niet menselijk. 'Hmpf, hoezo nieuwsgierig?' gaf ik maar als antwoord. Ik was hem geen antwoord verschuldigd. Dan zou hij weer een extreem lang gesprek gaan houden en dan was ik na twee uur nog niet weg hier. Van binnen wenste ik vurig dat ik hem niet kende en deze ervaring nooit op had gedaan, maar helaas...
'O, juist ja... nou ja, je hoeft het natuurlijk niet te vertellen,' aan de manier waarop hij sprak kon ik horen dat hij teleurgesteld was. Zijn glimlach werd ook kleiner. 'Maar goed, als je verder niks te zeggen hebt, ga ik maar eens verder, ik heb nogal haast,' ik wilde eigenlijk meteen weglopen, maar toen ik me omdraaide werd ik vast gegrepen bij mijn bovenarm en terug getrokken. Nou ja, getrokken... het was meer een zwakke snok. Lichtelijk geïrriteerd draaide ik me naar Davonn om en keek hem dreigend en waarschuwend aan. Was hij gek geworden? Hoe durfde hij me zomaar aan te rakken!? Blijkbaar merkte hij dat ik me eraan ergerde, want zijn gezicht vertrok wat van angst. 'Uhm... Alian, voordat je weggaat, wil ik je iets geven, als bedankje. Sinds het gevecht met de nacht demon, heb je me aan het denken gezet. Je had gelijk, ik ben geen strijder, ik ben een heler en ik moet mensen helpen door ze te genezen en niet door andere pijn te doen,' uit zijn zak haalde hij iets... een dolk in een *sheet? Hij duwde de sheet in mijn handen en kreeg weer dezelfde glimlach op zijn gezicht als eerder. Ik was best verbaasd... IK kreeg iets? Ik kreeg nooit iets van iemand, ik moest altijd zelf voor mijn spullen zorgen.
Voorzichtig en zorgvuldig trok ik de dolk aan het handvat eruit. '...Een Hunting dolk' kon ik alleen maar zeggen. Ik was nog steeds overrompeld door mijn verbazing. Blijkbaar merkte hij dat, aangezien zijn glimlach nog breder werd! 'Kyaa! Je vind hem mooi! Daar ben ik blij om! Het is een soort van bedankje en vaarwel, want we gaan verhuizen. Naar Yinza, daar komen heel veel helers vandaan, dus daar kan ik alles leren wat ik moet weten!' hij glimlachte van oor tot oor en ratelde nog wat door, maar ik luisterde niet eens. Ik bestudeerde alleen maar mijn net gekregen gift. De dolk lag goed in de hand en in het midden van het handvat zat een roodkleurige steen. Hij was echt prachtig en lag goed in de hand. Bovendien kon je je de pijn al voorstellen als je naar de kartelranden keek.
'Bedankt hiervoor, Davonn... Ik zal hem goed gebruiken. Of, zoiets dergelijks?' ik was echt slecht in dit soort dingen. Zo moest je toch netjes reageren als je iets kreeg? Volgens mij zat ik goed, want zijn glimlach bleef gewoon op zijn gezicht staan en zijn ogen glunderde.
'Davonn! Als je klaar bent met je geleuter, dan kunnen we gaan! De spullen zijn ingepakt en we moeten nog lang reizen!' door het drukte geklets van Davonn had ik niet gemerkt dat de broer van Davonn, Enlirn, op de koets geklommen was en al klaar zat voor vertrek. Davonn knikte vluchtig en draaide zich weer terug naar mij. 'Dan ga ik maar, ik hoop dat je geluk op je pad zal vinden Alian-sama!' voordat hij weer een heel verhaal ging ophangen, knikte ik en draaide me om. 'Ja, het zal wel. Hetzelfde Davonn. En doe geen dingen die je niet aan kunt! Anders gaat het fout, net als toen het bijna fout ging bij de nacht demon!' Daarna liep ik weg, over het dorpsplein, richting het woud. Ik moest op weg naar het Noorden toe, daar zou ik waarschijnlijk meer informatie vinden over de zogenaamde "Beyond Warriors".
'Alian! Bedankt voor de tip en trouwens... Ga in de toekomst wat positiever over jezelf denken, dat zal helpen!' riep Davonn me nog na. Ik lachte erom in mezelf. Ik dacht niet negatief over mezelf. Ik had gewoon zelfkennis...

Verder

=3

Hoofdstuk 2. De eerste Klus

De reis zelf herinner ik me niet eens meer zo goed. Het was ook niet bepaald belangrijk. Naar mijn zin duurde hij veel te lang en hij was nogal saai. Toen ik eenmaal door het woud was, kwam ik aan bij een gebroken touw brug, die naar het andere blok toe zou moeten leiden. Maar, hij was gebroken, dus wat moest ik nu doen? Springen? Yea right, springen over een spleet van 15 meter afstand. Ik ging toch niet op om meteen al na het eerste uur te sterven? Waarvoor zou ik dan geleefd hebben? Zuurstof en voedsel verspillen. Springen was dus geen optie. Verderop was ook geen mogelijkheid, dit was de enige brug. Ik kon natuurlijk terug gaan en over een andere brug lopen, maar dan zou ik nog langer onderweg zijn. En tijd verspillen was nou niet bepaald dat je zegt een hobby van me. Terwijl ik geïrriteerd na dacht, tikte ik met mijn de vingers van mijn arm die ik naast me liet hangen op mijn bovenbeen. Dat deed ik vaker als ik nadacht. Geen idee waarom eigenlijk, het was een soort reflex, dat me hielp met nadenken als ik het moeilijk had.
Even dacht ik aan zo een mislukte tekenfilm actie, over dat een poppetje een boom neer hakte, hem naar de spleet toe sleepte en dan zonder moeite over de spleet kon, over de boom heen. Als het echt was, zou het wellicht een mogelijkheid geweest zijn. Maar ja, ik was geen superheld, dus niet zo sterk. En met slechts twee hidden blades krijg je geen boom over gehakt. Ik kreeg het gevoel dat mijn hoofd begon te kraken en overbelast raakte. Ik kon ook niet als één of andere Tarzan met een touw van de brug naar de overkant toe zwaaien, aangezien de touwen half verrot waren. En, ze waren veel te kort.
Zuchtend liet ik me naar de grond zakken en ging in kleermakerszit zitten, met mijn benen over elkaar heen. Nu moest ik maar blijven nadenken, tot er een goed idee in me opkwam. Dat duurde echter niet zo lang, want terwijl ik daar zat na te denken in de zon, kwam er opeens een schaduw over me heen en een harde wind blies mijn haren door de war. het leek geen natuurlijke wind, want hij kwam van bovenaf. Toen ik mijn hoofd omhoog wierp, zag ik een enorm wezen overvliegen, met grote vleugels en een tong van een slang, die voor enkele seconden uit zijn bek gestoken werd. Een draak... Draken vliegen, dus misschien kon ik zo dan naar de overkant komen!

HEY DAVONN I LIKE YOU. Hoe zou dat toch komen

Eerst moest ik de aandacht trekken. Zou schreeuwen helpen? Waarschijnlijk niet, de draak vloog best wel met een verrassende snelheid over. Toen ik iemand op de rug van de draak zag zitten, veranderde dat slechte idee opeens in een goed idee. 'Hej! Kan je even naar beneden komen!' riep ik luidkeels. Maar, ze kwamen niet naar beneden. Ik zag heus wel dat die persoon op de draak me zag staan, maar ze negeerde me gewoon. Best, dan maar op de hardere manier, dacht ik geïrriteerd en ging opzoek naar iets om mee te kunnen gooien. Een steen, tak, wat dan ook! Uiteindelijk vond ik best snel een steen. Ik keek niet naar de grote, ik gooide hem gewoon meteen nadat ik hem opgeraapt had. Ik gooide net raak, tegen één van de achterpoten van de draak.
De draken rijder merkte het blijkbaar, want ze liet de draak landen vlak voor me en ze keek me met een woeste blik aan. Misschien had ik het toch beter bij schreeuwen kunnen laten...
'Wat geeft jou het recht mijn lieve Toxic zomaar aan te vallen? Miezerig mens!' siste ze kwaad terwijl ze op me af liep. De gelijkenis in de draak en haar eigenaar was groot, zij had zwarte haren en de draak zwarte schubben. Ogen groen als die van een kat, net als haar draak en beide siste ze naar me.
'Zit er misschien iets tussen je tanden, je sist nogal. Het is heel irritant weetje,' antwoordde ik maar op een spottende manier. Blijkbaar had ze zo een reactie niet van me verwacht, want ze keek me aan met een verbaasde blik. 'Maar goed, ik moet naar de overkant en dat gaat niet zomaar aangezien de brug kapot is. Dus, ik dacht, misschien kan ik even bij jouw draak achterop, zodat ik naar de overkant kan,' haar verraste blik veranderde na die woorden meteen weer in een woeste en kwade blik. 'Het lef! Eerst bezeer je mijn Toxic en dan vraag je me ook nog eens of ik je naar de overkant wil brengen! Ben je gek in je hoofd of zo,' zei ze en spuwde zowat vuur.
'Ja, ik ben gek in mijn hoofd, eigenlijk wel ja. Mag ik nu achterop? Ik heb nogal haast,' zei ik en keek haar aan op een manier alsof het me niks kon schelen dat ze zo tegen me praatte, op een manier vol afschuw en walging alsof ik een besmettelijke ziekte had. Maar, eigenlijk was ik kwaad van binnen. Waar ik het lef vandaan haalde? Waar haalde zij het lef vandaan om zo een toon tegen mij aan te slaan? Dit wicht mocht wel eens een lesje in manieren bij brengen. Niet dat ik daar zo een ster in was, ik had gewoon een rede nodig om haar af te kunnen zeiken.
'Vergeet het maar, stik maar. Maar ik heb wel bewondering voor je, dat je zonder enige angst tegen me durft te praten. Ik heb macht, waarmee ik je zo uit het land kan laten verbannen en je gedraagt je alsof je het niet weet, alsof het je niet eens wat kan schelen,' zei ze en haar blik veranderde binnen enkele seconden weer van kwaad, naar lichtelijk onder de indruk.
Ik wist niet eens wie ze was, maar hield wijselijk mijn mond maar. Mijn grote mond had me vaker in de problemen gebracht, dus kon ik in dit geval maar beter niks zeggen.
Het meisje klom weer op haar draak, met de naam Toxic blijkbaar, en gooide een opgerold touw voor mijn voeten. Stevig touw, dat kon je zien aan de manier waarop het afgewerkt was. 'Het is aan jou om erachter te komen hoe je aan de overkant kan komen. Veel geluk ermee, dat zal je nodig hebben!' en haar blik veranderde meteen weer. Ze kreeg nu weer een valse grijns en liet Toxic opstijgen. Terwijl ik het valse gelach nog kon horen nagalmen toen ze weg vlogen, raapte ik het touw op en checkte even of het inderdaad wel stevig genoeg was. 'Geen probleem hoor, ik heb genoeg fantasie hiervoor...' zei ik zacht tegen mezelf en rolde het touw alvast uit.

Verder

vrdr