Het huis van Sorrow

Het is 1 van de reihuizen in Yusanagi. De ramen zijn bedekt met houten planken aangezien ramen geamakkelijk worden ingeslaan. Je ziet dat het ook iets groter is dan de andere reihuizen door het feit dat het vroeger een weeshuis was geweest. Nog steeds komen hier mensen onderdak zoeken, vooral kinderen. Sorrow staat dit dan ook toe aangezien er genoeg kamers zijn. Je zou het als een soort herberg kunnen beschouwen alleen is de eigenaar Florian (sorrow's pa) onlangs overleden. Nu heeft Sorrow's beste vriend, Kyru de hele boel overgenomen(wnnr Sorrow geen tijd heeft). Mensen hoeven niet te betalen, alleen maar mee helpen in het huishouden is voldoende.



Personen: niet meer dan 2(Kyru en Sorrow tellen nie mee)
regels: geen gevechten binnen, tenzij sorrow ze zelf start

Verveelt staarde Kyru voor zich uit achter de bar. Alleen Lucas leek zich te amuseren in zijn eigen fantasie wereld. Maar dat waren ze allemaal in dit dorp al gewoon van hem. Gehypnotiseerd leek Kyru toen hij naar Lucas zijn heen en weer bewegende benen zat te kijken. Normaal was Kyru zijn schema altijd druk, druk, druk en nu had hij oppeens niets meer te doen. Alles wat hij moest doen was gedaan.

Voorzichtig werd de deurklink naar beneden geduwt waarna de deur openwaaide. Niemand was te bespuren in de deuropening. Bladeren op de tafel waaide op toen een windvlaag vanuit het niks verscheen. Lucas sprong op en zette zijn handen in zijn zij. 'SORROW-SAAAAAN!! Sorrow stopte en verscheen in het midden van de kamer. 'hoe wist je dat ik het was?' Lucas grijnsde. 'duuh, je weet dat je mijn niet voor de gek kunt houden' vlak daarna knipoogde hij en stak hij zijn tong uit.

Met een gewond kind op haar rug, liep Shimara moeizaam over de straat. Het kind was in elkaar geslagen door een groepje jongens, dat kon ze nog net zien. Toen ze aan kwam rennen, rende de groep weg en lieten ze het arme kind daar gewoon zo liggen.
'Itai...itai...' Jammerde ze steeds opnieuw. Shimara wist eigenlijk niet wat ze moest doen. Opzoek gaan naar een herberg, een weeshuis? Of, moest ze eerst de wonen verzorgen? Misschien was dat het beste.
'Rustig maar, het komt wel goed. Houd nog eventjes vol,' zei ze op kalmerende toon en liep naar de deur van een groot huis, waarna ze vervolgens aanklopte. En nu maar hopen dat er iemand thuis was en open deed.

(Ja, Sorrow's huis)

Na Sorrow te hebben begroet deed hij de deur open. Hij was meer verast van het feit dat er een meisje voor haar neus stond die een gewond kind helpte dan het feit dat ze een gewond kind bij zich had. 'uh..' was het eingiste dat hij uit kon brengen.

Sorrow keek verast op toen hij oppeens Shimara zag staan. 'Shimara?' Lucas keek nu met de zelfde uitdrukking naar Sorrow. 'he? Sorrow-san? ken jij die rooie?' Sorrow negeerde wat hij zei en liep meteen naar haar toe. Hij pakte het kind over en legde haar in de armen van Kyru. Met alleen maar een blik maakte hij Kyru duidelijk dat hij wist wat hij moest doen.

Kyru deed wat er van hem werd gevraagt en bracht het meisje naar boven. Hij had hier wel ergens een EHBO doos liggen. ..

Shimara wilde net wat zeggen, maar werd verstoord door een bekende stem. 'Sorrow-kun?' Op het moment dat ze hem wilde vragen wat hij hier deed, hoorde ze de woorden van Lucas. 'Rooie?' Met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht keek ze naar Lucas en balde achter haar rug haar vuist. Hoorde ze dat nou goed? Het klonk als een belediging.

Lucas huppelde vrolijk achter Kyru en het meisje aan. Hij was best vreemd op sommige momenten. Nee, dat was hij gewoon altijd. Als je een gewond iemand zou tegenkomen krijg je er normaal gezien medelijden mee of iets dergelijks. In Lucas zijn ogen is een bloedend wezen een interessant wezen waar je grapjes over kunt maken. Hij vond pijn, verdriet en al dat soort dingen lachwekend. Lucas stopte toen hij besefte dat hij Shimara's aandacht kreeg en glimlachte breed naar haar. 'waa! kawaii! Je haarkleur verandert!' Het staat je zo schattig' Sorrow sloeg zijn hand onmiddelijk voor Lucas zijn mond en glimlachte ongemakkelijk. 'hehe, let niet op hem. Hij weet niet wat hij zegt' Lucas keek lichtjes geiriteerd naar Sorrow en beet hard in zijn hand zonder te lossen. 'ITAAI!'

Shimara sloeg met opgetrokken wenkbrauwen haar armen over elkaar heen en keek hoofdschuddend naar de twee. 'Hoor eens jochie, ik ben niet kawaii. En, zeg het nog eens, dan zal het het laatste woord zijn dat je gesproken hebt.' Siste ze fel, maar schoot in de lach toen Sorrow in zijn hand gebeten werd.
'Dat gekke gedoe heb je dus van huis uit mee gekregen Sorrow! BWAHAHAHAHAA!' Haar armen gingen naar haar middel, omdat ze buikpijn kreeg van het lachen.

Sorrow duwde met zijn hand tegen Lucas zijn hoofd hem weg. Vernietigend keek hij even het blonde joch aan en dan weer naar Shimara. 'jaja, lach maar' zei hij bitter.
Met eebn zeur gezicht wreef hij over zijn hand. Nog maar net thuis en nu werd hij al gebeten? Een zucht ontglipte zijn mond. Lucas leek al een stuk gekalmeerd te zijn maar schijn bedriegd zeggen ze. Hij zette zich op een tafel en keek geinteresseert naar Shimara met een speelse twinkeling in zijn ogen. 'ka-waii...' fluisterde hij treiterend. Toen sprong hij recht en ging achter de tafel staan met een brede glimlach. 'kawaii, kawaii, kawaii!' Sorrow draaide zich met een ruk om naar Lucas. 'zwijg!' Hij rende om de tafel heen om bij Lucas te komen maar hij rende gewoon weg en ging achter een andere kant van de tafel staan. Toen Lucas zag hoe kwaad Sorrow naar hem keek stak hij zijn tong uit.

Shimara keek met haar bekende zenuwtrekje bij haar rechter oog naar de twee. 'Werkelijk... Jullie lijken net een stel wilde beesten...' Zei ze geïrriteerd en balde haar beide vuisten. Op het moment had ze last van teveel agressie, maar ze hield zich goed. Ze mocht niet uitvliegen, ze had zichzelf beloofd niet uit te vliegen in het Zuiden. Ze mocht niet zwak lijken omdat ze zichzelf niet onder controle kon houden, dus hield ze zich goed.

'wahahaha! De rooie word kwaad' Schaterde Lucas het uit terwijl een hij Sorrow nog steeds ontweek. 'Hou je mond kleine!' Weer haalde hij uit naar Lucas maar hij bukte zich en kroop behendig onder de tafel door. 'Lucas!' Schreeuwde Sorrow kwaad uit. Nu had hij er genoeg van. In een flits stond hij vlak achter Lucas en greep zijn hand vast. In een worstelgreep ging op hij hem gaan liggen en buigde hij zijn been pijnlijk om. 'itaai!itaai!itaai!' Wild zwaaide Lucas met zijn armen heen en weer in poging om los te komen maar hoe meer hij beweegde hoe meer pijn het deed. 'Sorrow-saaan! ga van me af! Itai!'

Shimara draaide met haar ogen en sloeg zichzelf hard tegen haar voorhoofd. 'Gosh, ik ben hier weg. Ik heb hier toch niks meer te zoeken en ik krijg langzaam het gevoel dat ook ik gek word.' Ze draaide zich zuchtend om en wilde weglopen, maar voelde dat haar hand vast gegrepen werd en stopte. De hand was kleiner dan die van haar, dus was het waarschijnlijk een kind. Ze keek op een vragende manier over haar schouder heen en zag dat het het kleine meisje was. Ze had verband over haar rechter oog en een paar pleisters op haar gezicht. Blijkbaar was ze ontsnapt aan Kyru, anders zou ze hier nu niet staan.
'miri byou-sama, wat gaat u doen?' Vroeg het kleine kind haperend en keek haar angstig aan. Shimara keek verbaasd toen ze dat vroeg en hurkte zich neer voor haar. Ze wist eigenlijk niet echt goed hoe ze hier antwoord op kon geven, dus veranderde ze maar van onderwerp.
'Wat is er eigenlijk gebeurt? Waarom hebben die jongens je in elkaar geslagen?'

Sorrow hurkte zich neer naast het meisje en keek haar kalm aan. Alsof het doodnormaal was dat er een kind was inmekaar geramt. Veel medelijden zag je ook niet in zijn ogen en bij Lucas al helemaal niet. Hij was zelfs niet geinteresseert in het kleine kind.

Het kleine meisje probeerde haar veel te grote trui wat rechter te trekken en frunnikte aan het verband bij haar oog. 'Van Kaza-sama moest ik onii-sama halen. Dat ging ik doen, maar toen ik hem zag en zei dat hij moest komen, zei hij dat hij mij niet kende. Toen begonnen ze me te slaan en te schoppen.'
Shimara was stil en slikte even moeizaam. In elkaar geslagen zijn door je eigen broer... Zei vond het al erg dat haar ouders dat bij haar deden, maar dit was ook werkelijk vreselijk.
Langzaam stelde ze zich recht en kraakte ze haar knokkels. 'Is dat zo? Nou, dan gaan we toch even op een vriendelijke manier zeggen dat hij dat in het vervolg niet meer in zijn hoofd hoeft te halen?' Zei ze zelfverzekerd. Eigenlijk had ze geen idee hoe alles in elkaar zat in het Zuiden. In het Westen loste ze het altijd op zo een manier op. Ze had geen idee dat het niet zo ging in het Zuiden.

Sorrow stelde zich recht en keek haar redelijk streng aan. 'voor je al te snelle beslissingen maakt zou ik maar eerst te weten komen wie je tegenstander is als je niet in problemen wilt geraken' Zijn stem klonk kill en hij leek momenteel veel anders dan in het Westen. Hij had weer die zelfde blik in zijn ogen als toen hij het gevecht aanging met een bendeleider bij de herberg Torn's inn.

Shimara draaide met haar ogen en draaide zich naar hem toe. Ze wilde er iets tegen in brengen, zeggen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, maar toen ze die beangstigende blik weer in zijn ogen zag, sloeg ze dicht. Even zocht ze naar woorden in haar hoofd, maar kwam even niet zo snel op iets. Doe niet zo dom, het is Sorrow maar! Wat wil hij doen, je gaan slaan?
Ze naam een grote hap lucht en en ademde enkele seconden later weer uit. 'Dus, moet ik ze er gewoon me laten weg komen? We gaan alleen maar "praten".

Hij keek haar droog een en maakte een ongelovig geluidje. 'jij? alleen maar praten? thhhg. dat klonk echt geloofwaardig. Trouwens, de dorpelingen hier zijn niet echt het type waarmee je kunt praten. Ik zei by the way niet dat je niet mocht vechten, die keus laat ik volledig aan jou over. Ik weet dat je voorjezelf kunt zorgen maar je moet weten tegen wie je het opneemt. De bendes zijn hier zijn niet zoals in het Westen '

Shimara zette koppig haar handen in haar zei en draaide weer met haar ogen. 'Maar, ik ben ook niet zoals hen. Dus, zo staan we ook weer gelijk. En, hoe gevaarlijk kunnen ze zijn? Ik heb ergere dingen mee gemaakt en overleefd. Je moet je niet zo druk maken, daar krijg je rimpels van.' Dat laatste zei ze met een speelse grijns.

'ik ga mee' Zei hij zonder enige comemtaar te dulden. Hij bukte bij het meisje en keek haar met een vriendelijke glimlach aan. 'wie is je broer? weet je ook waar hij momenteel is?' Ookal glimlachte hij vriendelijk in zijn ogen weerspiegelde een kille blik. Lucas zag het maar reageerde er niet op. Hij wist dat Sorrow waarschijnlijk weer zou gaan doden. Beter dat Kyru hier niks van af weet of hij zou hem weer proberen tegen te houden. Lucas persoonlijk vond mensen die werden verrmoord comies. Het gaf hem altijd een goed gevoel dus liet hij andere mensen hun gang gaan.

Het kleine meisje schoot naar Shimara toe en ging achter haar staan. Het was duidelijk dat ze bang was voor Sorrow, die kille blik in zijn ogen voorspelde niet veel goeds. 'Wat gaan jullie met onii-sama doen?' Vroeg ze bang en keek met angstige oogjes van Sorrow naar Shimara.
Shimara glimlachte kalmerend en ging voor haar zitten, op haar hurken. 'Rustig, je hoeft je geen zorgen te maken over je broer. We gaan ervoor zorgen dat hij je geen pijn meer zal doen.' Ze gaf haar een aai over haar hoofd.
Ze zou het dat joch duur laten komen te staan. Ze zou niet doden, maar hem laten lijden. Hem laten voelen wat echte angst is, laten voelen wat echte pijn is.

Sorrow zuchte toen het meisje hem niet had geantwoord. 'Shimara, vraag jij even wie haar broer is. naar mij lijkt ze niet te luisteren' Je hoorde lichte irritatie in zijn stem.
Lucas keek met gefronste wenkbrauwen hem aan. Sorrow leek te doen alsof hij blij was om weer terug thuis te zijn maar lucas zag dwars door zijn masker heen. Er klopte iets niet. 'hé, Sorrow-san, waar denk je aan?' Met een brede glimlach keek hij Sorrow aan maar leek toen te beseffen dat hij maar beter weg zou gaan toen hij een vernietigende blik om hem kreeg gericht. 'hmm, waar zou Kyru nu zijn?' klonk hij vrolijk en liep de trappen op naar boven. Hij liet niet merken dat hij net een kouwe rilling over zijn rug had gekregen door Sorrow recht in de ogen aan te kijken.

Shimara knikte naar Sorrow en richtte zich daarna weer op het kind. 'Waar is je onii-sama nu denk je?'
Het kleine meisje slikte even en wachtte met antwoord geven, maar gaf het toch op en deed haar mond langzaam open om het antwoord te geven. 'Meestal is onii-sama bij het café, hier vlak bij. Hij staat vaak buiten met vrienden.'
Shimara knikte, maar lette maar half op. Ze had zich ook gericht op de woorden van Lucas. Er was inderdaad iets mis met Sorrow, hij deed nogal vreemd. Anders dan in het Westen. Zou dit zijn echte ik zijn? 'Sorrow, is er iets mis? Je... doet een beetje vreemd,' ze keek hem ernstig en vragend aan, terwijl ze zich recht stelde.

Sorrow wist een vriendelijke glimlach weer tevoorschijn te halen maar keek niemand recht in de ogen aan. 'wat zou er mis zijn?' Lang wachte hij niet wat Shimara nog zou gaan zeggen en liep naar buiten. 'volg me, ik weet welk café ze bedoeld'


(en nu een café aanmaken danmaar?)