Het meer in Taitsku

Zero was langzaam en geïnteresseerd naar haar aan het luisteren. Alsof hij weer in school zat kon hij alles opvatten. Hij luisterde en zat met ze armen over elkaar, zij gaf hem deze keer de les over de natuur zelf. Maar er was wel een ding die hij verschrikkelijk vond van Mia. Ze praat te veel... maar ja zo was Zero weer.

Mia sloot haar mond toen ze alles verteld had wat ze wist, ze had zo snel mogelijk geprobeerd te praten omdat ze anders eeuwen hier zaten. ''dat was het wel'' zei ze met getuite lippen. ze keek hem aan afwachtend wat zijn reactie zou zijn.

Zero draaide zich om en keek toen naar het meertje. '' Dankje Mia..'' Hij liet eventjes niets zien aan haar. Maar Mia en Zero waren ook anders, zij droeg jurken tenminste vroeger. Zero is nog steeds praktisch hetzelfde op het feit na dat Mia altijd sterker is dan Zero..maar Zero in vechten het beter kan.. wat gebeurt hier altijd. Gedachteloos zweefde zijn eigen gedachten in het water.

Mia fronste lichtjes en beet op haar lip. dat onbehagelijke gevoel in haar buik maakte haar twijfelen. achja, zero had vast zijn redenen. dat had hij altijd, voor alles. mia draaide zich naar het water toe en raakte met haar vingertoppen het water aan. het deed haar denken aan die keer dat ze elkaar ontmoet hadden, bij dat andere meertje.

Zero was stil, en hoorde niets. Zijn gedachten waren weg tot plotseling een half luipaard half vis met een lange nek uit het meertje kwam en die Zero zo erg liet schrikken dat hij verstijfd was.''WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA'' Zei hij zonder ook maar na te denken

Mia keek om naar mido en grinnikte, ''schijterd'' zei ze plagend. zelf aaide ze een ander soort vis die liefjes bij haar hand zwom. Mia probeerde met haar gedachtens er bij te blijven dus dacht lekker neuteraal aan lain.

Zero draaide zich in een keer om naar Mia en haalde een diepe adem. '' Ik kan ook schrikken van dingen hoor..je moet niet denken dat ik altijd koud ben..'' Zei hij half verslaapt. Hij kwam weer tot rust en keek naar de dieren die er waren. Hij moest langzaam maar zeker ook wel verder met zijn training.

Mia stond op en grinnikte, ''dat merk ik ja'' ze deed haar haren los en maakte ze opnieuw vast. ''is er nog iets of kan ik gaan?'' nadat haar haren goed vast zaten keek ze hem aan.

Zero keek haar aan en voelde een vage verwachting aan komen. '' Sinds wanneer ben jij eigenlijk zo veranderd prinses..'' Zei hij met ze ogen even dicht. hij keek toen langzaam naar de grond en wachten op een goeie antwoord van haar.

Mia fronste en sloot even haar ogen om rusig na te kunnen denken over zijn vraag. ''sinds het moment dat ik met mijn vader ging praten'' antwoorde ze terwijl ze haar ogen nog stijf dichtkneep, ze wist zeker dat als ze haar ogen zou openen dat ze traanogen kreeg. maar haar nieuwe ik voelde beter, meer zichzelf, minder moeder kopie achtig.

Zero liet de wind in een keer met zich mee gaan waardoor hij nu naast haar stond met ze ogen toen geopend! hij had ze rechter hand op voor haar rechts schouder. Hij zei langzaam. ''Vertel eens..'' Hij was eventjes stil toen hij wachten op zijn antwoord.

Mia opende haar ogen niet en ademde moeizaam in, het was een slechte herindering het bezoek aan haar vader. langzaam vertelde ze het hele verhaal, wat er gebeurd was, van die foto's, alles.(ben té lui om alles uit te type) Onder de minuten dat ze het vertelde liet ze haar ogen gesloten, nog steeds bang om anders traan ogen te krijgen. maar het voelde goed zo,

Zero pakte haar compleet vast. '' Huilen is menselijk, dus doe het ook..'' Hij vond het eventjes verschrikkelijk voor haar. Hij wist niet dat zij zo'n een vader had..Echt niet..Hij dacht dat hij het al erg had maar voor haar. Leek het een regel rechte nachtmerrie

Mia perste haar lippen op elkaar en liet zich in zijn armen nemen. ''ik wil niet huilen, dat zijn ze niet waard'' mompelde ze. ze krulde haar armen om zijn middel en leunde zacht tegen hem aan, haar ogen hield ze stijf dicht.

Zero zetten zijn linker hand op haar hoofd, die langzaam afgleed op en neer. sussend zei hij tegen Mia '' Het komt allemaal goed '' Zoals hij het altijd wou noemen. Voor haar hoop geven is iets wat hij graag wou doen. Voor het feit dat hij het kon doen.

Mia kreeg een kleine flauwe glimlach op haar gezicht, ''dat zeggen ze altijd!'' ze leunde iets naar achtere zodat ze hem aan kon kijken, toen ze hem aan kon kijken opende ze haar ogen. het was haar gelukt om niet te huilen.

Zero keek naar haar zachte puppy waterige oogjes en voelde een steek in ze maag. Wat word het nou Zero..Mia of broer.. hij kwam zachtjes dichterbij en hield haar steviger vast en kusten haar op haar voorhoofd. '' Je weet dat ik het altijd meen..''

Mia sloot haar ogen even toen zijn lippen haar voorhooft zacht raakte, kort daarna opende ze haar ogen weer en probeerde aan de realiteit te denken. ''maar kan je het ook volbrengen'' haar stem klonk zacht en vragend. deze vraag was veel meer dan die woorden die ze zei, het was een keuze voor hem tussen haar en zijn broer. Zijn liefde of zijn vraak.

Zero keek eventjes weer op die tijd toen hij Zero motivatie had. '' Uh...denk het '' Zei hij eventjes speels naar haar. Hij hield meer van de Mia die glimlachte dan van de Mia die eerst was. Na hun grote avond zijn hun dichter bij elkaar. en op dit moment dat hij hier over moet denken begint het ook al weer.

Mia beet hard op haar lip en liet zijn antwoord tot haar doordringen. messchien, het antwoord dat ze van hem volbracht had. ze drukte hem zacht tegen zich aan en nestelde zich fijn in zijn armen. ''kan je alsjeblieft kiezen, dan weet ik of ik mijn liefde niet verspill'' de vraag klonk hard maar toch ook kwetsbaar.

Zero hield haar stevig vast en streelde haar zachtjes. '' Het is altijd jij en ik schat..'' Zei hij langzaam. hij kusten haar op haar mond en hij voelde overal liefde van het meer. Wat was er toch met dit meer..de dieren die iets magisch deden..of toch..Nah..

Mia kuste voorzichtig terug, ze wist het nog niet. of ze hem wel écht kon vertrouwen in zijn antwoord. Ergens diep van binnen had ze dat onbehaagelijke gevoel, alsof hij toch haar zou verlaten voor zijn vraak. ze wist hoe hij was, hij moest zijn vraak hebben.

Zero die liet haar na een tijdje gaan en keek haar aan. '' Schat..ik ga verder reizen met mijn draak..Susanoo..ik zie jouw ook nog wel..'' Hij draaide zich om en wou zijn zwaard gaan pakken. Hij voelde het geweldig op zo'n moment.

Mia voelde hoe hij zich los van haar maakte en zich omdraaide en naar zijn zwaard greep. haastig pakte ze zijn hand en trok hem terug, ''ga nog niet'' fluisterde ze kwetsbaar. zo voelde ze zich nu ook, kwetsbaar.

Zero keek eventjes en glimlachte. '' J-Ja maar..'' Hij zag al zijn draak naast haar draak staan. Zijn zwarte duistere pure draak. Hij zag alleen al de ogen van Mia of het werd erger voor hem.