Het strand in Karsonre

Een lange strook zand. Dat lijkt me duidelijk. Kinderen komen hier vaak spelen. Zandkastelen maken, voetballen, ... noem maar op. Tiener meisjes komen hier zonne. Jongens komen hier naar de meisjes kijken of spelen zelf ook een potje voetbal. Anderen komen hier zwemmen, duiken in de zee. Sommigen komen hier ook gewoon om na te denken bij zons ondergang. Wees creatief en je bedenkt nog zelf veel meer dingen.


Aantal personen: maakt niet uit
Regels: vissen en intieme activiteiten zijn niet toegestaan

Mia voelde hoe het koude water haar voeten aanraakte, een rilling ging over haar rug. het waaide amper maar toch voelde ze het kleine beetje wind door haar haren. ze beet op haar lip en keek gefronst voor zich uit. ze was best veranderd de laatste tijd, alleen haar haar nog. daar moest ze iets anders mee. en dan nog zero, ze twijfelde. over hun samen, het was leuk ja. maar meer niet, dat hele verliefte gevoel was weg.

Vrolijk liep Shimara over het strand, net langs het water van de zee. Steeds raakte het water haar voeten net niet. De wilde verhalen, de geruchten die ze had gehoord over de zee waren allemaal waar. Het was zo prachtig en ongelofelijk! Ze kon nauwelijks haar eigen ogen geloven. Deze plek deed iets met je. Het zorgde ervoor dat je hoofd leeg werd gemaakt en dat je heerlijk kon ontspannen op het ritme van de golven die tegen elkaar aan klotste. Het zand was zacht en toch hard genoeg om over te lopen, alsof er een spreuk over uitgesproken was. Eindelijk kon ze de zee zien en ervan genieten... en dat deed ze zeker.

Zen liep wat rond te dwalen, niet wetend waar hij heen ging.
Even later stapte hij op het zand waarnaar hij snel ze schoenen uit deed, hij keek naar de lucht en betwijfelde of het ieder moment kon gaan regenen.
Hij haalde ze schouders op en keek toen het strand rond.
Er verscheen een grijns op zijn gezicht, hij bedacht zich ineens dat er hier best wel leuke meiden zouden rond lopen.
Hij begon richting de zee te lopen en voelde, met zijn teen, of het water erg koud was.
Hij trok zijn voet snel terug, voelde een rilling over zijn rug lopen en deed een klein sprongetje achteruit waarnaar hij weer op het vertrouwde zand verder liep.
Hij zag een aantal kinderen met het zand klieren, niet veel jongeren zag hij, totdat hij verder liep.
Hij zag een volleybal veld met jongens die aan het voetballen waren.
Toen hij weer verder keek zag hij een groepje meisje bij elkaar staan, kijkend naar de jongens.
Het was dat hij niet kon voetballen, anders had hij zo mee gedaan.
Waarschijnlijk meer voor de meiden, dan voor het spel.

(( je kan hier toch pas posten als je reiziger bent? ^^ ))

(Indeed, maar laat het bericht maar staan, want in het weekend mag iedereen van elk leven eenmalig overal reageren*I*)

Shimara stopte met lopen en draaide zich helemaal naar de zee toe. De wind begon te versterken, waardoor haar haren op een sierlijke manier om haar gezicht heen danste. Maar, sierlijk of niet, voor haar was het zwaar irritant. Toch probeerde ze ondanks dit toch maar te genieten van het prachtige water dat zich opstapelde tot golven. Het leek wel alsof het eindeloos was! Wat was ze blij dat ze hier naartoe gekomen was, want een foto of een tekening ervan, kon het echte beeld toch nooit vervangen.

Kira stond ademloos aan het rand van het strand stil, ze voelde hoe de wind haar haren liet wapperen -en hard worden door het zout- en proefde de zilten lucht op haar lippen. Dit had ze nog nooit gezien, een strook blauw water tot zover je ogen konden kijken. Ze stapte voorzichtig het zand op bang dat het een droom was en alles binnen een seconde kon verdwijnen. Na haar voorzichtige eerste stappen begon ze te rennen, dit was heerlijk, dit was iets wat ze nog nooit had gezien, het was geweldig. Vlak voor het water bleef ze stil staan, water dat zomaar bewoog zonder de wind was toch wat anders dan stilstaand water in meren. Ze bedacht zich niet langer en stapte vrolijk het water in terwijl haar voetstappen achter haar weer verdwenen door de zee. Ze genoot.

Zen, die ineens het gekletter water hoorde van iemand die het water in ging, keek met een ruk op en keek naar de Zee.
Hij zag een meisje met fel paarse haren (Kira), of kwam het door de zon?
Ze had in ieder geval geen blond of bruin haar, stelde hij vast.
Hij bleef verstijf staan en bleef naar het meisje kijken.
Hij voelde af en toe het verfrissende water langs zijn voeten gaan en weer terug glijden in de zee.

Shimara zag iets vanuit haar ooghoeken langs flitsen. Een paarse flits, om preciezer te zijn. Kira... Dacht ze en glimlachte onbewust. 'YO KIRA!' riep ze luidkeels en zwaaide wild met haar armen, om zo ervoor te zorgen dat Kira haar zou zien.
Aan de uitdrukking op haar gezicht kon ze van zelfs een kilometer nog zien dat ze genoot van de tijd die ze hier doorbracht. Haar ogen glunderde en ze glimlachte, dus hoefde je geen genie te zijn om te weten of ze wel of niet vrolijk was.

Kira keek om, ze had het gevoel dat iemand naar haar keek. Niet veel later keek ze in 2 ogen van een jongen met felgroene ogen. Ze glimlachte vriendelijk naar hem, hij kwam haar niet bekend voor. Wat logisch was aangezien ze nog nooit in het oosten geweest was. Uiteindelijk besloot ze naar hem toe te lopen en hem gewoon te begroeten. Maar voor ze de kans kreeg zag hoorde ze Shimara roepen. Ze draaide zich om, dat ze Shimara's roze haar niet had gezien. "HÉ" schreeuwde ze vrolijk terug en rende naar haar toe, nog snel een blik op de jongen met de groene ogen werpend

Zen zag dat ze naar haar keek en hij glimlachte liefelijk terug.
Tot dat hij een stem hoorde.
Kira, dus..
Hij grijnsde even in zichzelf en keek naar het meisje die Kira riep.
Fel roze, viel hem meteen op.
Hij keek de twee met een schuin hoofd aan en speelde met zijn voet wat met het water om een goede houding te krijgen.

Mia stompelde langzaam steeds verder het water in. haar broekje dat ze inplaats van een jurk droeg was nóg niet nat, het scheelde niet veel. ze was zo erg in gedachtens dat ze de andere mensen niet opmerkte, het enige wat er voor haar nu bestond waren haarzelf en kinzaku. de enige waar je altijd op kon vertrouwen, het enige wat geen oordeel gaf over alles. die gewoon met je meegaat in alles wat je vind of beslist. een traan spijbelde langzaam over mia's wang, deels van geluk omdat ze kinzaku had, en deels van ongeluk. ongeluk over alles dat er was, alles wat er maar kon zijn.

(( mia's days bij haar vader zijn over, dus officeel is ze nog een witharige xd ))

Shimara vormde met haar hand een peace teken en glimlachte, waarna ze de blik van Kira volgde, waardoor ze bij de jongen met fel groene ogen uit kwam. En dan dacht ze dat zij felle ogen had.
Om Kira een stuk rennen te besparen, liep ze naar haar toe, tot ze bij haar stond. 'Yo, ken jij die gast?' vroeg ze terwijl ze haar vragend aankeek. De manier waarop hij Kira aanstaarde, beviel haar ergens niet. Maar, ze had altijd al problemen gehad met mensen vertrouwen, dus focuste ze haar aandacht weer op Kira.

Kira grijnsde, ze had niet verwacht Shimara hier tegen te komen. Het gesprek in het bos over de zee schoot door haar hoofd. Ze keek naar de jongen met de fel groene ogen "Nee, maar hij ziet er aardig uit" Kira vertrouwde mensen redelijk snel, al had ze soms natuurlijk de verkeerde mensen vertrouwd. "Toevallid, tegelijk bij de zee" zei ze vrolijk

Zen zag het meisje met fel roze haren niet al te aardig naar hem kijken.
Dus hij draaide hij zich om en liep de andere kant op.
Waar hij óók al een meisje zag, in het water.
Deze had geen fel roze of paars haar maar gewoon wit.
Hij leek haar best wel, emotioneel loos, hoe ze daar zo stond.
Maakte hem nieuwsgierig, waardoor hij naar haar bleef kijken.

Mia staarde nog steeds gevoelloos voor zich uit terwijl ze verder het water in liep. ze had niet door dat haar broekje al nat begon te worden. toen ze de koelte van het water tegen haar polsen aan voelde bleef ze staan. de kou van het water tegen haar polsen maakte haar een beetje wakker, genoeg om door te hebben dat haar kledij nat was. ''fack'' mompelde ze inwendig, dat had ze altijd. net zoals bij zero. bij de gedachte aan hem fronste ze moeilijk, ze hadden elkaar al een tijd niet gezien. dat was messchien wel goed, ze wist niet hoe het tussen hun stond.

Zen besloot maar gewoon op haar af te stappen, het had geen zin om te wachten.
En dus, hij liep naar Mia toe, 'Eh, hoi,' zei hij toch met een klein aarzeling.
Hij moest gewoon er voor gaan.
Straks was hij weer populair en was er niks aan de hand.
Het is gewoon het begin waar je door heen moet, vond hij.

Shimara draaide met haar ogen. Hoe kon ze zo naïef zijn? Ze kende hem toch niet, dus hoe kon ze nu al oordelen? Als ze mensen echt zo snel en blindelings vertrouwde, kon het nog wel eens mis gaan en verkeerd aflopen. Tenminste, zo dacht Shimara dan.
'Uhu, best wel. Mensen noemen dat toch het lot?' zei ze met een spottende ondertoon. Het lot was een vreemd begrip eigenlijk... Shimara geloofde er niet zo sterk in, maar soms dacht ze er wel eens over na als er iets vreemds gebeurt was.
'Is de zee niet prachtig? Nog beter dan de verhalen die ik gehoord heb...' zei ze terwijl ze half weg droomde op het geluid van de klotsende golven.

Mia draaide zich vaag om toen ze iemand hoi hoorde zeggen, het was maar goed dat het koude water haar had wakker gemaakt. de jongen stond een eindje verderop op een droog stukje. ze realiseerde zich nu pas dat het best wel stijl was afgelopen naar het dieppe water. ''hoi'' zei ze terwijl ze lichtjes fronste en de jongen bestudeerde. Het eerste wat haar opviel waren zijn ogen, té groen om echt te kunnen zijn. het tweede was zijn haar, het was nogal sprieterig wat haar deed grijnzen. ''hoi'' herhaalde ze nu op een aarderigere toon dan daarvoor.

Zen grijnsde speels terug.
2x "hoi", erg origineel, grapte hij in zijn gedachten.
Hij deed een paar stappen dichter bij het meisje.
'Ehr, ik ben hier, naja, zo'n beetje nieuw,' wist hij er moeizaam uit te brengen.
'Hoe heet je?' kwam er nogal onhandig uit.

''Ik ben Mia'' ze knikte netjes haar hooft zoals echte dames deden, ze wou eigenlijk ook nog haar jurk vastpakken en die lichtjes optillen. laat kwam ze er pas achter dat ze als verandering geen jurk aan had maar een shoortie met een oversized t-shirt. ze grinnikte als een soort van binnen pretje en liep naar het ondiepe dat richting de jongen was. ''en jij bent?'' ze keek hem even kort aan en liet haar blik toen over het water glijden. ''niemand is nieuw, iedereen is er al lang'' sprak ze op een dromerige toon totaal tegen zichzelf.

Zen grijnsde weer, meer om zich een houding te geven.
'Ehr, Zen, Zen Hiroshi, aangenaam,' antwoordde hij.
Hij luisterde even wat ze te zeggen had, 'Niet dus, ik ben nieuw,' grapte hij.
'Maar, hoelang ben jij hier al?' vroeg hij nieuwsgierig.

Mia grijnsde, ''zen dus...'' ze sloot even haar mond om te bedenken wat die betekende. ''bekend die niet iets van 2de zoon van god?'' ze keek hem lichtjes gefronst vragend aan. Mia hield er van om dieper over dingen naa te denken, om gewoon te horen wat iemand zegt en daar op te antwoorden was voor haar té oppervlakkig. ''ik ben al een reiziger'' de frons in haar wenkbrouwen ging weg en er klonk een beetje trots door in haar stem. ''ik ben hier dus al een tijdje'' ze liep nog een stukje dichter naar de jongen toe zodat alleen haar voeten nog in het water stonden, op mia's benen stond kippenvel door het koude water en de koude wind. Zen en zij waren nog maar enkele meters van elkaar vandaan.

Zen haalde zijn schouders op, 'Weet ik veel wat het betekend,' merkte hij met een spottend lachje op.
'Oeh, reiziger al, nou dan zal ik je maar niet uitdagen..' zei hij er met een uitdagende knipoog achteraan.
Het leukste moment, flirten.
Hij grijnsde even in zichzelf, waardoor het leek alsof het naar Mia bedoeld was.