Het Eerste onderdeel van het Toernooi

Heathcliff glimlachte zachtjes, en werd blij van Yuriko's mompelwoordjes. Hij voelde zich net een boom, en Yuriko was de boomknuffelaar. Met haar heerlijke grijparmen had ze zich om hem vastgeklemd, en Heath vond het helemààl niet erg. Ze mocht hem zolang vasthebben als ze wou. Ze mocht hem altijd komen storen als ze hem wou vastgrijpen, hij zou er alles voor laten vallen, en naar haar toegaan. Hij wou en zou er altijd voor haar zijn, dat was een belofte die hij zichzelf maakte. En misschien, als Yuriko het wou met heel haar hart, zou hij verzoenen met Ayase, en zich erbij neerleggen dat ze van hem was.. Dat was een voornemen dat Heath voor zichzelf nam.

Verveeld schopte Shimara het zand voor haar voeten weg en keek Sorrow vanuit haar ooghoeken aan. 'Waar denk je nu aan?' vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig. Waar de plotselinge vraag eigenlijk vandaan kwam wist ze zelf ook niet, het floepte er eigenlijk gewoon uit. Maar, ze had het nu al gevraagd en kon het niet meer terug draaien.

'hoe ik straks mijn vijanden zou uitschakelen' Zei hij terwijl hij zijn knokkels tegelijkertijd kraakte van zijn ene hand. 'waarom vraag je dat?' De vraag was zo plots geweest. dusja, hij vroeg ernaar.

Yuriko zuchtte diep terwijl ze nog steeds haar armen stevig op Heath heen gewikkeld had. Na enkele seconde liet ze hem weer los en keek hem met een veel betekende glimlach aan.
De glimlach veranderde al snel in een brede grijns die nog steeds zin had om te vechten. Ze stonden hier - voor Yuriko's gevoel- al uren en het begon nu wel een beetje lang te duren. 'Dus wanneer begint dat hele toernooi nou?', vroeg ze in het algemeen wat ongeduldig.

Shimara haalde haar schouder op en staarde voor zich uit. Ze wist er zelf geen eens antwoord op, het was gewoon een vraag, uit het niets die in het op kwam. Maar, misschien kon ze hem wel een beetje treiteren nu, om de tijd te doden. 'Nou, je keek zo dromerig, ik dacht, misschien denk je wel aan Yuriko,' ze had moeite om haar lach te onderdrukken en vooral moeite om serieus hierbij te kijken.

Sorrow keek haar meteen geschokeerd aan. 'wat!?' Vroeg hij uit de toon. 'waarom zou je denken dat ik aan haar dacht?! Alsof dat ik dat ooit zou willen. Ze is het zelf niet waart' Zei hij helemaal geschokeerd door haar woorden.

Shimara begon eerst langzaam en zacht te grinniken, maar toen de verwarde en verbaasde blik in zijn ogen beter zichtbaar werd, kon ze het niet meer houden en barstte in lachen uit. 'BWAHAHAHAHA! I was kidding! Als je verbaasd en bang bent zie je er grappig uit, wist je dat al?' ze deed alsof ze een traantje weg pinkte en woelde met haar hand door zijn haar, alsof ze een hond over zijn kop aaide.

Sorrow zijn geschokeerde blik verdween en maakte plaats voor een verbaasde. Die verandere dan weer in een mopperige blik die vaag voor zich uit staarde. 'haha, heel grapig' =_= Maar zijn zeurpruimblik verdween weer toen hij haar gelach hoorde. Het gaf hem een geweldig gevoel als hij haar hoorde lachen. Dan wist hij dat ze momenteel gelukkig was.

Shimara trok haar hand terug en keek hem vragend met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Jouw gezicht veranderd haast om de seconden. Waar denk je nu weer aan?' af en toe leek ze zijn gedachten te kunnen lezen, maar soms was hij ook net een gesloten boek, dat onmogelijk leek om te openen.

'jou' Zei hij terwijl een charmante glimlach tevoorschijn kwam. Maar speelsheid twinkelde in zijn ogen. Hij wilde iets zeggen maar dan zou hij zeker een klap in zijn gezicht krijgen. Dat wilde hij niet riskeren. x3

(Wah, I wanna know! O-O!)

Shimara was nu de gene die hem vragend aankeek. 'Waarom denken? Ik sta toch vlak voor je?' zei ze met een spottende ondertoon. Ergens beviel die twinkeling in zijn ogen haar helemaal niet, maar dat hield ze zo goed mogelijk verborgen, tenminste, dat probeerde ze.

Sorrow trok mystiek een wenkbrauw op. Hij liet oppeens zijn blik afwenden en keek naar de lucht. 'hé, die wolk lijkt op een boom' Zei hij plots. Snel van onderwerp veranderen! Dat was zijn bedoeling.

Shimara plaatste grof haar duim en wijsvinger Sorrow bij zijn kin vast en liet hem haar in de ogen aankijken. 'Nee, leuk geprobeerd, maar dit keer verander je niet van onderwerp. Ik wil antwoord op mijn vraag,' doordringend keek ze hem aan. Hij deed dit wel vaker, van onderwerp veranderen. Maar dit was wel een enorm onzinnig onderwerp. En die wolk leek niet eens op een boom!

Sorrow greinsde. 'als ik het zeg ga je kwaad zijn, of net heel verlegen' Hij legde een haarlok uit haar gezicht. Hij vond haar zo grappig wanneer ze nieuwsgierig was. Tot het uiterste gaan tot wanneer ze het wist. dat zou ze doen. Maar hij zou niks zeggen.

Geïrriteerd trok Shimara haar wenkbrauw op. 'Goed, dan word ik nu kwaad, of je zegt het en ik beloof dat ik niet kwaad zal worden,' nieuwsgierigheid was zo een slechte eigenschap van haar, dat wist ze zelf ook heus wel heel goed, maar ze kon er niks aan doen. Ze moest en zou het gewoon weten, anders zou ze het wel uit hem slaan!

'straks vertel ik het je wel, tijdens het gevecht wanneer je begint af te zwakken, ik weet zeker dat het je zal opfokkenn en nieuwe moed zal geven om me inmekaar te rammen, als je me kunt raken teminste' Zei hij mysteriuus en uitdagend.

Beledigd keek Shimara hem aan. Hoezo, "als je me kunt raken"!? Natuurlijk kon ze dat! En ze kon een gevecht heeeel lang volhouden. Ze heeft een keer twee dagen moeten vechten tegen een demon, zonder pauze! Zij was bovendien sterker dan hij. Ze had veel eerder level 2 behaald, dus deze woorden sloegen nergens op.
'Zeg nou maar gewoon, als ik boos moet worden, denk ik wel terug aan die woorden, dan word ik ook weer boos. En jij moet je geen zorgen maken over mij, maar over jezelf.'

Sorrow greinsde breed. 'Shimara meisje, ik hou je voor de zot' Zei hij terwijl hij haar haar wat door de war wrijfde. 'je bent zo schatiig wanneer je haar weer knalrood word' Zei hij om haar nog meer op te jagen. Ze bleef haar reacties geweldig vinden.

Nog altijd keek Shimara hem geïrriteerd aan. 'Probeer er niet voor te vluchten. Als je al vlucht voor woorden, wil ik niet weten hoe het gevecht zal gaan tussen ons!' ze probeerde hem op de kast te jagen en er zo voor te zorgen dat hij het uiteindelijk toegaf en zei waar hij aan dacht. Ze moest en zou het gewoon weten, punt uit!

Sorrow draaide zijn rug naar hem om en begon een gesprek met een wild vreemde. Hij negeerde Shimara half. De jongen had door wat Sorrow deed en speelde het spel mee. Ookal had hij schrik van Shimara's kwade blik, door Sorrow zelfverzekerde kalme blik werd hij gerustgesteld.

Woest pakte Shimara hem vast bij zijn wangen van achter en trok er hard aan. Zo vormde ze gekke bekken van zijn gezicht. 'Negeer me niet...' siste ze dreigend en keek hem kwaad aan.

De jongen schoot in de lach toen Shimara dat deed maar een jaloers meisje trok hem weg bij de twee. Ze acteerde dat ze jaloers was maar om eerlijk te zijn wilde ze haar lief gewoon niet in de beurd van die 2 freaks. Sorrow schoot in de lach maar het deed pijn doordat ze zo aan zijn gezicht trok.

'O dus jij vind dit om te lachen? Eens zien of je nog lacht als ik je been breek!' riep ze kwaad, naam hem in de hout greep en gaf hem okkernoten. 'Tell me!' riep ze nogmaals woest, maar dit keer harder. Een paar ogen voelde ze in haar rug prikken, maar daar reageerde ze niet op. Op het moment vond ze het antwoord van Sorrow aftroggelen even belangrijker.

(wat zijn okkernoten? x,x)

(Dat je hard met je knokkels over iemand zijn hoofd heen wrijft)