Het steegje naast de herberg

Yuriko keek toe met grote ogen, diep van binnen wist ze hoe kansloos ze was tegen hem. Maar ze bleef naïef. Ze keek naar botten die vlak voor haar gestopt waren. Haar ademhaling was zwaar, maar ze wilde niet toegeven hoe bang ze ook was.
'Als jij zo veel doet.. Waarom stop je dan', zei ze met een angstige ondertoon. Toch probeerde ze zo sterk mogelijk over te komen ook al was het vast enorm doorzichtig.

'Een simpele vraag, waar ik maar één antwoord op ken. Maar, dat is veel te ingewikkeld. Maar, ik kan je wel vertellen in het kort dat de Engel des Duisternis het niet wil,' zei hij terwijl hij zijn botten terug zijn lichaam in trok. De botten gingen één voor één weer terug naar de juiste plek, waar ze hoorde.
De tatoeage op zijn bovenarm brandde en begon hevig te jeuken. Toch bleef hij gewoon in dezelfde houding staan, alsof er niks aan de hand was. Maar naar mate de minuten verder streefde, werd de pijn erger.